Firewatch is een titel die voor mij, en vele anderen, pas onlangs op de radar is verschenen. Een hele interessante titel. Niet omdat er al veel over bekend was, maar juist omdat er zo weinig over bekend was. Dat in combinatie met mooie plaatjes en een titel waar je zelf je verwachtingen bij kan maken, zorgde voor een immense interesse in de game.

Laat ik vooropstellen dat Firewatch een game is die puur berust op verhaal en dan met name de voice-acting. Ik zal dus proberen niet te diep op het verhaal in te gaan, want deze is sowieso al aan de vrij korte kant, om met de deur in huis te vallen. Na vier uurtjes zag ik namelijk de namen van alle voice-actors en het team van Campo Santo over mijn scherm rollen en zat ik peinzend achter m’n computer. Maar laten we bij het begin beginnen, wel zo makkelijk!

Firewatch_02

In Firewatch speel je als Henry, die een zomerbaantje heeft aangenomen vanwege bepaalde omstandigheden. Het zomerbaantje van Firewatch (brandwacht) welteverstaan. Hier word je toegewezen aan je eigen uitkijkpost en kom je in radioverbinding te staan met Delilah, waar je de rest van de game mee overweg moet kunnen. Het contact met Delilah vormt namelijk het fundament van de game. Je bent constant in gesprek waarbij je zelf uit antwoorden kunt kiezen, die elk effect hebben op de manier waarop Delilah reageert. Om dit tof te houden, moet er natuurlijk goede voice-acting achter zitten. Ik kan je zeggen dat dat geweldig is gedaan. Alles is heel natuurlijk ingesproken en de gesprekken lopen vlotjes. Ook het feit dat de onderwerpen van heel persoonlijk tot bosbrandjes gaan, houdt het geheel fris en elke keer spannend.

Het verhaal op zich is ook erg spannend. Er is echter een hele flinke “maar” die je op het verhaal kan plakken. Er gebeuren namelijk dingen in het bos die jou en Delilah direct beïnvloeden. Je gaat natuurlijk op onderzoek uit en vindt aanwijzingen. Het verhaal wordt alsmaar spannender, maar tegelijkertijd komen er ook steeds meer vragen op bij jezelf. “Dat zal op het eind wel allemaal duidelijk worden,” was mijn beredenering. Totdat de aftiteling dus na een abrupt einde over mijn monitor rolde en mijn hersenen op barsten stonden van de vragen die onbeantwoord zijn gebleven. Zo vind je veel brieven van een andere boswachter die gericht zijn aan een vriend? Andere boswachter? Familielid? En op het einde weet je nog niet wie de personen in kwestie zijn en wat ze hebben bijgedragen aan het verhaal.

Terug naar iets positiefs: de wereld. In de game krijg je een groot stuk bos tot je beschikking waar het verhaal in plaatsvindt. Dit bos heeft een prachtige grafische stijl en biedt tevens variatie en herkenningspunten. Toch is ook hier een opmerking bij te plaatsen; hoewel het barst van de flora, heb ik welgeteld maar drie beesten gezien. O ja, ik heb nog een eend horen kwaken die in geen velden of wegen te bekennen was. Toch heeft het bos in de vier uur als een toffe speeltuin aangevoeld waarin het “verhaal” zich afspeelde.

De laatste voetnoot die bij de game moet worden geplaatst, is dat de game ook wel ‘Wandelsimulator 2016’ genoemd had kunnen worden, want je loopt belachelijke afstanden in de game. Zo dien je halverwege de game vanuit het noordwesten naar een brandweerkamp te lopen in het zuidoosten om er vervolgens achter te komen dat het kamp verlaten is. Gelukkig vind je wel waar je voor gekomen bent, maar vervolgens krijg je de opdracht om het hele eind terug te lopen. Zo krijg ik de tijd ook wel om.

Het navigeren van de wandelroute naar de betreffende opdrachten is dan wel weer tof gedaan. Geen mini-map, uitgelezen pijlen of nadrukkelijke sturing, maar een ouderwetse kaart en kompas. Er wordt je slecht verteld waar de happening plaatsvindt, in de vorm van een windrichting of locatie, en vervolgens mag je zelf de route uitvinden om daar te komen. Dit klinkt echter moeilijker dan het daadwerkelijk is, maar het is een leuke touch die bijdraagt aan de immersie.

Hoeveel meer kan ik zeggen over een game die drie tot vier uur duurt en een loshangend verhaal heeft wat ik zeker niet wil spoilen? Het is een game die je zelf mee moet maken, maar of je daar de prijs van twintig euro voor moet betalen, weet ik zo net nog niet. Het is de gok denk ik wel waard, maar wees gewaarschuwd: “Wild haken en ogen crossing!”