Als donderslag bij heldere hemel kwam Ubisoft in oktober met een hele vage livestream, waarin Far Cry Primal werd onthuld. Vier maanden later is het dan zo ver en mogen we verdwalen in het land van Oros, tienduizend jaar voor Christus. Gewapend met pijl en boog, speren en knuppels is het aan jou de taak om te overleven in de wildernis en jouw stam, de Wenja, het sterkste volk van Oros te maken.

In Far Cry Primal kruip je in de huid van een eenzame krijger genaamd Takkar die op zoek is naar Oros om de laatste krijgers van zijn stam, de Wenja, te vinden. Al snel kom je Sayla tegen, een vrouw van de Wenja-stam die jou meeneemt naar haar grot aan de rand van Oros. Hier krijg je te horen dat de Wenja aan het kortste eind hebben getrokken na een strijd met andere stammen. Er zijn nog een paar strijders over, maar die zijn gevlucht en zitten overal en nergens. Natuurlijk is het jouw taak om de Wenja weer bij elkaar te brengen om de groep weer machtig te maken, zodat ze gezamenlijk de andere stammen kunnen verslaan. Dit is kort door de bocht het hele verhaal van Far Cry Primal, want het is nooit echt diepgaand. Het is vooral vijanden verslaan om de Wenja te beschermen en sterker te maken. Maakt dit de game dan saai? Absoluut niet! De keuze is namelijk erg reuze hoe je de wereld van Oros kan verkennen en hoe je de vijand kan beslechten.

far-cry-primal

Voordat ik daar dieper op in ga eerst even wat over het land Oros. Het fictieve land in centraal Europa is een indrukwekkend gebied vol met wildlife die op elk moment van de dag je kop eraf wil bijten. Oros is ongeveer net zo groot als het Kyrat uit Far Cry 4 en heeft genoeg variatie om de game leuk te houden, want er zijn genoeg soorten gebieden waar je in kan verdwalen. Van een mooie groene vallei waar je een dorp probeert te bouwen voor de Wenja tot besneeuwde bergen waar je zelfs moet opletten dat je niet doodvriest. Het hele land voelt ruig aan en je waant je al snel midden in de oude tijden. Ook hoor en zie je veel dingen om je heen gebeuren, waardoor Oros echt leeft. Vechtende mensen, zingende vogels of jagende roofdieren zorgen voor een wereld waar je je nooit in zult vervelen.

Om de Wenja weer terug in het zadel te helpen krijg je steun van een aantal bijzondere personages die allemaal een steentje bijdragen. De personen hebben allemaal een plekje gekregen in je skilltree. Voordat je deze vaardigheden vrij kan spelen, moet je eerst een paar klusjes voor ze opknappen en ze meenemen naar jouw dorp. Alle skills zijn met de welbekende skillpoints vrij te spelen die je verdient door missies te voltooien en op beesten te jagen. Ook zijn er veel skillpoints en vaardigheden te vergaren door huizen te bouwen voor jouw kompanen. Hoe meer je voor ze doet, hoe meer profijt je ervan hebt in de vorm van nieuwe skills en missies.

Een van deze companen is de shaman Tensay en hij vormt de basis van de leukste feature in de game en dat is het temmen en besturen van dieren. Door hem en zijn gekke rituelen word je een Beast Master die controle heeft over bijna alle roofdieren in Oros. In het begin heb je alleen een uil die je eropuit kan sturen, zodat je een bovenaanzicht hebt en je precies kan zien wat er allemaal in jouw buurt aan de hand is. Dit is vooral erg handig bij outposts en bonfires die je moet overnemen van de twee rivaliserende stammen: de Udam en de Izila. Uiteindelijk kan je naast deze uil ook wolven, panters, beren en zelfs sabeltandtijgers als partner meenemen die moeiteloos een groepje Udam-strijders omlegt. En als dat nog niet leuk genoeg is, kan er uiteindelijk ook op de grote dieren gereden worden om als een soort ridder te mammoet hele stammen uit te moorden of andere roofdieren op afstand te houden.

Far Cry Primal heeft naast een grote wereld ook een levendige wereld waarin genoeg te doen is, want naast de primaire missies zijn er ook veel sidequests, collectables en random confrontaties waarin je meestal Wenja moet helpen met het bestrijden van gevaarlijke dieren of vijandige stammen. Het gebeurde ook erg vaak dat ik onderweg naar een verhaalmissie werd afgeleid en uiteindelijk pas na anderhalf uur eens ging doen wat ik van plan was te doen. Wat Ubisoft ook goed heeft gedaan met Primal is het gevoel creëren dat je een echte jager-verzamelaar bent. Alle wapens, kleding en voedsel die je gebruikt moet je zelf uit de natuur halen. Zo is er bijvoorbeeld hout nodig om nieuwe pijlen te maken en vlees om jezelf op te lappen als je bijna het loodje legt. Het is dan ook een dikke tip om alles wat je tegenkomt te verzamelen, want je bent veel sneller door je resources heen dan je denkt.

Takkar is dus naast een goede krijger ook een hele vindingrijke krijger, want de hoeveelheid wapens waarover je beschikt is groter dan ik had verwacht. Het is immers twaalfduizend jaar geleden en toen hadden ze nog geen grote verzameling vuurwapens, maar de Wenja heeft toch een leuk arsenaal gecreëerd. Er zijn drie standaard wapens die je het meest zal gebruiken: de speer, de knuppel en de pijl en boog. Vooral die laatste is je vriend en het is dan ook zaak die zo snel mogelijk te verbeteren. De dieren en mensen in Primal hebben namelijk erg de neiging om naar je toe te rennen en als ze jou eenmaal kunnen raken, doen ze ook enorm veel schade. Er is geen betere oplossing dan een goed gemikte pijl tussen de ogen om je hachje te redden. Naast de drie basiswapens, die je overigens allemaal in brand kan zetten voor extra schade, beschik je ook over een assortiment bommen, vallen, werpstenen en andere primitieve doch effectieve wapens.

Er zijn maar weinig dingen in Far Cry Primal die me niet bevallen, al is er wel iets wat me een klein beetje teleurstelt. Bijna elk deel in de Far Cry-franchise had een iconische vijand die het verhaal de moeite waard maakte. Zo zat je in Far Cry 3 achter Vaas ‘the definition of insanity’ Montenegro aan en in deel vier had je de flamboyante Pagan Min als aartsvijand. In Primal mis je zo’n persoon en dit is de belangrijkste reden waarom het verhaal niet heel boeiend is. Natuurlijk hebben de twee vijandige stammen ook wel een leider, maar deze zie je amper in de game verschijnen en hebben ook lang niet het charisma van Pagan of Vaas. In plaats van zo’n persoon heeft Primal een heel ander kaliber vijand en dat is het land Oros in zijn geheel. Je voelt je nooit veilig in dit brute land, want overal schuilt gevaar. Er zijn genoeg dieren die je een kopje kleiner kunnen maken en als het hun niet lukt, dan zijn er altijd nog een stel gestoorde Udam of Izila die je graag aan het spit willen rijgen.

Al met al heeft Ubisoft een heel goed first-person avontuur neergezet waar we een half jaar geleden het bestaan nog niet eens van afwisten. Het is dan ook fijn om te zien dat de uitgever meer tijd in de game heeft gestopt dan de randzaken eromheen, want het is na de onthulling ook opmerkelijk rustig geweest rond Far Cry Primal. De game ziet er ontzettend goed uit, heeft genoeg content om je minstens dertig uur zoet te houden en bevat amper bugs of glitches. Hoewel Far Cry Primal een genot is om te spelen, is het, op de omgeving en tijd na, gewoon weer een vertrouwde Far Cry. Dit hoeft zeker niet negatief te zijn, want de franchise bevat louter goede games, maar af en toe besluipt je toch het gevoel dat je dit al eens gezien of gedaan hebt. Voor de fans van de serie is Primal echter wel een must-have en als je een veteraan bent, raad ik zeker aan de game meteen op een hoge moeilijkheidsgraad te spelen, want Normal is dan echt een walk in the park.