Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald

Veel van ons zijn opgegroeid met de Harry Potter-franchise en de wereld van magie die deze ons wist te brengen. De officiële filmreeks eindigde in 2011, maar twee jaar geleden konden we onze harten weer volledig ophalen met de release van Fantastic Beasts and Where To Find Them. De schattige, maar vreemde Newt Scamander en zijn fascinatie met even vreemde beesten wist opnieuw veel harten te veroveren. Een tweede deel kon dan ook niet uitblijven en verscheen op 13 november in de vorm van Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald. Deze Potter-fan vertrok dan ook met liefde naar de bioscoop om een kijkje te nemen.

Het tweede deel van Fantastic Beasts speelt zich enkele maanden na het einde van het eerste deel af. Grindelwald heeft al die tijd gevangen gezeten en is intussen getransformeerd tot een zwerver die eruit ziet alsof hij al een paar jaar op straat leeft. Het ministerie van toverkunst besluit dat hij verplaatst moet worden naar een Europese gevangenis, waar hij meteen kan boeten voor alle schade die hij daar in het verleden aangericht heeft. Tijdens deze verplaatsing weet Grindelwald natuurlijk te ontsnappen, hij is niet voor niets een van de grootste tovenaars aller tijden. Stiekem is het feit dat hij ontsnapt maar goed ook, want dit is het begin van het plot dat de hele film duurt.

Sterk staaltje acteerwerk

Een groot deel van de acteurs kennen we nog van het eerste deel. Onder andere Eddie Redmayne in de rol van Newt Scamander, Dan Fogler als de muggle Jacob en Tina Goldstein gespeeld door  Katherine Waterstone maken opnieuw hun opwachting in de film. Deze worden aangevuld door Johnny Depp, die in de vorige film slechts enkele seconden het toneel mocht betreden als Grindelwald en de complete nieuwkomer Jude Law als de jonge Albus Perkamentus. De acteurs weten hun personage zo goed uit de hoek te laten komen dat het lijkt alsof de rollen geschreven zijn met de acteurs al in gedachten.

Ik moet bekennen dat ik van tevoren mijn bedenkingen had over Johnny Depp in de rol van Grindelwald. Nu twijfel ik niet over de acteerprestaties van de beste man, maar ik zou zelf een onbekend iemand hebben gekozen om de rol van de grote tovenaar op te pakken. Wanneer ik naar Johnny Depp kijk, zie ik in veel films gewoon Johnny Depp zelf en ik was daarom bang dat ik hem niet als Grindelwald kon zien. Zijn prestaties in de film hebben me echter overtuigd. Hij speelt een personage met slechte bedoelingen dat zowel zijn directe volgers angst aan weet te jagen, als nieuwe volgers weet te creëren door ze mooie verhalen voor te schotelen. Beide aspecten weet hij zeer goed te vertolken en hij behoudt de hele film de slechte vibe, perfect voor een tovenaar met zoveel kwaad in de zin.

Veel te veel

Het is maar goed ook dat de acteurs hun werk goed doen, want helaas is dit een van de weinige positieve punten van de film. Nadat Grindelwald ontsnapt is en even een bezoekje aan de kapper heeft gebracht, zet hij zijn zoektocht naar Credence Barebone voort. Credence is  een ontzettend sterke tovenaar die zijn eigen kracht nog niet kent en daarmee een gevaar voor de tovenaarswereld is. Perkamentus betreedt het toneel en stuurt Newt (en daarmee onbewust Jacob) op een zoektocht naar Credence, voordat deze tegen Grindelwald opbotst. Dit leidt vrijwel alle hoofdpersonages naar Parijs en dat is eigenlijk waar de chaos begint.

De hoofdpersonages hebben allemaal verschillende redenen om daar te zijn, die aan elkaar verbonden zijn. Waar in de eerste film de aandacht vrijwel volledig naar Newt ging, zakt hij behoorlijk naar de achtergrond in het vervolg. Daarvoor in de plaats komen ontelbare kleine plots vanuit alle personages die bij de film betrokken zijn. Dingen als relatieproblemen, vergezochte verbindingen naar het tijdperk waarin Harry Potter leeft en allerlei onduidelijke lijntjes tussen de personages voeren de boventoon. De film voelt dan ook op het gebied van het verhaal verwarrend en saai aan, met name doordat een groot deel van de film opgevuld wordt met scènes die niks aan het grote verhaal lijken bij te dragen.

Een ander gemis zijn de diverse beesten die ons in het eerste deel geïntroduceerd werden. Nu zien we er een aantal voorbij komen, zoals de schattige delfstoffer (niffler), maar het aantal ligt een heel stuk lager. Voorheen werd duidelijk dat Newt geen beroerde tovenaar is, maar zijn voordelen vooral behaalt uit het goed kunnen omgaan met beesten. Deze beesten weten hem van allerlei onheil te redden. Het lijkt er echter op dat Newt een cursus heeft gevolgd in zichzelf redden; hij heeft zijn beesten in dit deel in ieder geval een stuk minder nodig. Dat alles aangevuld met de flinke lading kleine plots overal maakt dat er niet al te veel plek meer was voor de beasts. Erg jammer, want ik had dat liever gezien dan het zooitje wat nu met regelmaat op het scherm verscheen.

Enkel en alleen opbouw

Kort gezegd voelt Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald aan als een enorme filler, een duidelijk middenstuk in de franchise. Het gevoel van opbouw gericht op het volgende deel start al bij het begin en dit houdt de hele film aan. Er gebeuren geen grootse dingen, er is geen duidelijk begin of eind en er gebeuren een hoop kleine dingen die op een hoopje gegooid lijken te zijn.

Ondanks alle negatieve punten die ik hierboven benoem, is Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald voor de fans een zeer vermakelijke film om te kijken. Het sterke acteerwerk zorgt er toch weer voor dat de personages echt tot leven komen. Ook zijn er specifieke momenten waarop je de magie van Rowling toch echt wel weet te voelen, zoals wanneer Newt zijn zoektocht begint en op een nieuwe plek belandt. Hij is op zoek naar een aanwijzing om verder te komen en gebruikt hier wat toffe spreuken en zijn delfstoffer (niffler) voor. Het zijn deze punten die ervoor zorgen dat de film zich nog net staande weet te houden.