“War, war never changes”. Het is een van de catchfrases die we inmiddels in de launchtrailers van Fallout 4 horen voorbij komen en man, wat heeft de verteller ervan gelijk. Hoe je het ook bekijkt, oorlog verandert nooit. Het blijft een gevalletje ‘ik wil dit en jij wil dat en we kunnen er niet over eens worden dus we vechten het uit’, iets wat ook een rode draad vormt in alweer het vierde officiële deel van Fallout. Maar ook wat de game betreft gaat de catchphrase gedeeltelijk op. Sommige dingen veranderen niet, ook niet in een next-gen Fallout game.

Want ook in Fallout 4 is het weer aan in de wereld. Waar alles nog pax en vree lijkt en je heerlijk The American Dream aan het leven bent, lijkt het idee van een reservering in een nucleaire schuilkelder van Vault-Tec nogal redundant. Het is dat een colporteur met een vlotte babbel je uiteindelijk over de streep trekt, omdat uitgerekend jij en je gezin het verdienen dat je overstag gaat, en geen moment te vroeg. Nog voordat je de deur goed en wel terug in het slot laat vallen en je je baby gaat sussen, berichten televisiezenders over het noodlot: nucleaire oorlogvoering is op handen. Ook jouw woonwijk, te midden van Commonwealth, licht binnen luttele minuten op van de nukes en je acht je gezegend dat je Vault 111 mag betreden. Tenminste, dat denk je. Vault 111 is namelijk lang niet zo veilig. Een dramatisch begin van een lange reis waarin je terug gaat halen wat van je gestolen is.

Want een ding staat vast, het wordt een lange reis zoals je die kent van Bethesda’s RPG’s. Ditmaal dus niet in Washington maar in Boston en omstreken, de Commonwealth. Na ruim 200 jaar als een visstick ingevroren te hebben gezeten in Vault 111 betreed je je oude turf waar amper tot niets meer van is overgebleven, louter vergane glorie. Dat de Great War zijn werk goed heeft gedaan, wordt wederom sfeervol en een stuk levendiger dan voorheen geportretteerd in Fallout 4. Ondanks de gruwelijke teringbende die de ‘nuclear blast’ met zich mee heeft gebracht, is de Commonwealth nooit lang doods en saai. Sterker nog, de wereld is een stuk voller dan in Fallout 3, waar je vaak hele lappen grond moest doorkruisen waar weinig tot niets in te zien was, op een verdwaalde gemuteerde Ghoul na.

De Commonwealth staat namelijk nog steeds vol gebouwen, al dan wel grotendeels vernietigd, waar het nog stikt van de activiteit, vooral in vormen die we nog kennen van de vorige delen. Raiders maken er ook in Boston nog steeds een potje van, Feral Ghouls kruipen uit alle hoeken en kieren en de soms ronduit komische Super Mutants zijn wederom niet te schuw om je neer te komen knuppelen, al zijn dat stuk voor stuk niet echt de grootste probleemgevallen in de Wasteland van Boston. Het zijn vaker de irritante, uit de kluiten gegroeide insecten die voor ergernissen zorgen, om over tergend overpowerde Deathclaws nog maar te zwijgen. Je mag je gelukkig prijzen dat je de beschikking krijgt over companions en Power Armor, die de strijd wat eerlijker maken. Sterker nog, aan companions heb je in Fallout 4 absoluut geen gebrek.

Jij, als beruchte Vault Dweller van Vault 111, bent namelijk het gesprek van de dag in de Commonwealth. Diverse facties hebben al gehoord van ‘die ene die na 200 jaar nog uit die Vault kroop’ en iedereen wil een stukje van je. Al deze facties weten de een na de andere sidequest op je af te vuren om zo een alliantie te kunnen vormen en je te helpen met je uiteindelijke doel. Soms voelen de extra taken aan als een noodzakelijk kwaad, maar het weet wel het hoofdverhaal goed aan elkaar te rijgen. Om je uiteindelijk te belonen voor je hulp stellen de mensen in de diverse nederzettingen dan ook hun grondstoffen ter beschikking, iets waar je zuinig op moet zijn. Een nederzetting dient voorzien te worden van de nodige upgrades en beveiliging. Laat jij nou net de man (of vrouw) zijn die dat mag regelen.

Want upgraden en customizen heeft een grote rol gekregen in Fallout 4, al is het zeker niet verplicht. Je zult al snel genoeg merken dat je nederzettingen best aardig blijven draaien zonder je input en dat je wapens ook niet per se hoeft te voorzien van de nieuwste snufjes om een eerlijke kans te krijgen. Iedere verslagen vijand laat namelijk handig zijn wapen voor je vallen waardoor je in no time je inventaris vol hebt zitten met wapen en munitie. En vol zit deze zo, daar ben ik persoonlijk maar al te vaak achter gekomen. Nu kun je wel je companion mooi als opslag-buddy gebruiken of dump je bij de eerste beste nederzetting je overtollige handel, maar het blijft altijd lastig om je naarstig vergaarde stash achter te moeten laten. Je kunt dit alles natuurlijk wat rekken door in je S.P.E.C.I.A.L.-tree zo snel mogelijk je draagcapaciteit uit te breiden.

Het customisation-gedeelte, samen met de grafische vooruitgang, lijkt dan ook de grootste positieve verandering in de game te vormen, maar daarmee is het niet over met de veranderingen. Helaas zijn er ook wijzigingen doorgevoerd die mij persoonlijk iets minder bekoren. Zo is het dialoogvenster uiteraard weer van de partij, maar wel in een behoorlijk afgeslankte vorm. Waar je in Fallout 3 nog hele aanbevolen zinnen voorgeschoteld kreeg, is je respons in Fallout 4 teruggeschroefd tot een enkel steekwoord. Ook het slagingspercentage van je Speech-skill is verdwenen en ingewisseld voor een kleurcodering. Groen is een ‘sure thing’, geel kan beide kanten op en rood is vragen om problemen. Ook V.A.T.S. is lichtelijk veranderd. Zo staat de tijd niet meer stil maar gaat deze in slow-motion verder waardoor je slagingskans op een kritieke hit constant verandert, al is het maar lichtjes.

Wat helaas absoluut niet is veranderd, is het hoge gehalte ‘Bethesda bugs’ die Fallout 4 kent. Het zal kenners van Bethesda RPG’s vast bekend in de oren klinken wanneer ik je vertel dat je je in Fallout 4 wederom aan ‘de regel van 3’ moet houden: één autosave, één normale save en een quicksave. Het is jammergenoeg nodig om drie saves achter de hand te houden gezien Fallout 4 je zo nu en dan kan overvallen met een flinke vastloper of een bug waardoor je helaas je laatste save moet aanspreken. In mijn persoonlijke ervaring is het me iets te vaak voorgekomen dat mijn dialoogvenster niet verscheen op cruciale momenten of de game totaal bevroor. Daarnaast heb ik ook enkele NPC’s met een typisch gevalletje van narcolepsie ontmoet die gemiddeld eens per minuut geheel door hun benen zakten en levenloos op de grond bleven liggen, om na een paar seconden weer op te staan en hun verhaal weer opnieuw oprakelde. Ook de nodige framedrops zijn jammergenoeg van de partij, waardoor de game niet altijd vlekkeloos draait. Het zijn allemaal geen gamebrekende bugs, maar het feit dat deze klassieke bugs nog steeds in een game als Fallout 4 zitten is op z’n minst jammer te noemen.

Het laatste minpuntje, al is het maar een klein minpuntje waar alleen een kniesoor zich enorm aan zou ergeren, zijn de soms ronduit lelijke gezichtsanimaties in de game. Over het algemeen is Fallout 4 een imponerende game als het om de spelwereld gaat, maar sommige gelaatsuitdrukkingen en mondbewegingen hadden echt iets meer aandacht verdiend. Het is meteen een reminder dat ook deze Fallout gebouwd is op een engine die toch al wat jaren meedraait. Dat is overigens geen verwijt richting Bethesda. Deze engine is namelijk een waar geschenk uit de hemel voor modders, die gegarandeerd een field trip zullen hebben met het modden van Fallout 4 op hun pc. Helaas heb ik daar voorlopig met mijn console nog weinig aan. Huilie huilie…

Afijn, om een heel lang verhaal iets minder lang te maken, kunnen we concluderen dat Fallout 4 doet wat het hoort te doen, namelijk een liefhebber van post-apocaliptische shooters tientallen, zo niet honderden uren bezig houden in een wereld die helemaal naar de bertverderrie is. Is de game baanbrekend en totaal vernieuwend? Nee. Het verhaal lijkt zelfs op sommige vlakken enigszins gerecycled, iets waar je vanzelf achter gaat komen als je Fallout 3 ook gespeeld hebt. Is de game vermakelijk? Daarop kan ik alleen maar volmondig ja zeggen. Vooral het feit dat de map van Fallout 4 vrijwel even groot is als die in Fallout 3, maar dat er veel meer te beleven lijkt verdient al een hele dikke plus. Waar je ook loopt, je raakt constant afgeleid door iets in je zichtveld, resulterend in een hele waslijst sidequests. Het kan dan ook zomaar zijn dat je je na drie uren spelen afvraagt: Wat moest ik eigenlijk ook al weer doen? Ik heb zelf momenten gekend dat ik gewoon eventjes ging zitten om naar de radio te luisteren. Best toffe muziek in 2287 overigens. Kunnen ze bij 3FM nog een puntje aan zuigen. Hopelijk zijn er CD’s van. Shut up and take my bottlecaps!