Deliver us the Moon: Fortuna

Langzaam maar zeker benaderen wij, de mensheid, een wereldwijde energiecrisis. Veel onderzoeksinstanties zetten hun geld op het zoeken van alternatieve energiebronnen zodat we fossiele brandstoffen achter ons kunnen laten. Maar wat als ook die op raken? Deliver us The Moon: Fortuna levert ons een avontuur in ten minste één van die scenario’s.

Zo’n vier jaar geleden begon Deliver us the Moon: Fortuna als een passieproject van een kleine studio uit Hoofddorp genaamd KeokeN Interactive. Na een succesvolle Kickstarter begon de game aan zijn ontwikkelingsproces. De game moest een atmosferische puzzelgame worden die zich afspeelt in ruimtestations en op de maan. Nu de game na vier jaar zijn volledige release versie heeft behaald, is het tijd om te kijken hoe de ideeën van de Nederlandse studio het er in de praktijk vanaf brengen.

Helium-3

Bij het opstarten van de game krijg je als eerste een introductieve samenvatting te zien die gelijk weergeeft dat de staat van de wereld erg bar is, in de letterlijke zin van het woord. De fossiele brandstoffen zijn uitgeput, het milieu is naar de gallemiezen en de landschappen worden geteisterd door zandstormen en intense hitte. Gelukkig vonden wetenschappers een bron van een heliumisotoop, helium-3, op de maan, die ze met wat vernuftige technologieën, waaronder kernfusie, konden omtoveren tot een zeer rendabele energiebron. De aarde leek gestabiliseerd en de mensheid gered. Totdat de energietoevoer stopte.

Rond het jaar 2035 ging er iets fout op de maanbasis en kreeg de aarde de energie niet meer toegezonden via de speciale apparatuur die aanwezig was. Tegelijkertijd werd het contact tussen de maan en de aarde verbroken en leken de maankolonisten spoorloos verdwenen te zijn. Fast forward naar twintig jaar later, het jaar 2055, waar we het avontuur van Fortuna volgen. Fortuna is ‘s werelds laatste astronaut en dus ook ‘s werelds laatste hoop om de maanbasis terug online te krijgen en zo het voortbestaan van de mensheid te redden. Hoe je dit precies voor elkaar moet krijgen, is nog niet compleet duidelijk. Eerst moet je maar eens zien van deze droge aardkloot te komen met de laatste raket.

Nu kun je je waarschijnlijk wel voorstellen dat wanneer de wereld geteisterd wordt door zandstormen, het stof overal ligt en dat dit waarschijnlijk niet heel gezond is voor de gevoelige apparatuur die gepaard gaat met het lanceren van een ruimteraket. Vanaf het begin gaat het ook al mis en moet je met vlot denkwerk de oplossingen voor de problemen improviseren. Geen goed begin dus, maar het zet wel gelijk de toon voor de rest van je avontuur.

Houston, we have a problem

Is het je eenmaal gelukt om die raket toch aan te zwengelen, dan ben je vertrokken naar de ruimtebasis om daar ‘aan te meren’ en je echte werk te doen. Hoewel de reis naar het station zonder slag of stoot verloopt, merk je bij aankomst dat de meeste systemen in het ruimtestation uitgeschakeld zijn. Oh en nog een kleinigheidje: er is daar geen zuurstof of zwaartekracht. Dit zorgt voor een interessante dynamiek. De puzzels, de nieuwe manier van voortbeweging en de lichte spanning die je krijgt als je ziet hoe je zuurstofvoorraad gestaag afneemt, zorgen voor een spannend geheel.

De gewichtloosheid is echter maar voor korte duur, want zodra je op de maan zelf komt, is hier natuurlijk wel een lichte zwaartekracht. Dit betekent echter niet dat de game je vanaf dit moment niet meer vasthoudt. De spanning van de zuurstofloosheid en het rondfladderen in de afwezigheid van zwaartekracht maken plaats voor prachtige vista’s van het maanlandschap. De indrukwekkende lichteffecten van de game zorgen ervoor dat je je tijdens je bezoek op de maan je ogen uit je hoofd kijkt terwijl je in volledige sereniteit in een verlaten maankolonie bivakkeert.

Die rust en sereniteit maakt geregeld ook weer plaats voor bloedstollende momenten. Een specifiek voorbeeld houd ik even achterwege, maar ik kan je wel vertellen dat ik geen fan ben van los door het vacuüm van de ruimte zweven.

Eenzaam in de ruimte

De pacing van de game zit dus wel snor. Er is voldoende afwisseling van snel moeten denken tot het slim oplossen van wat lastigere puzzels. Ook de sfeer van de game zit goed in elkaar. Tijdens je verblijf in de verschillende locaties, zoals het ruimtestation of de maankolonie, voelt de game zowaar melancholisch aan. Dit is ook wel logisch, want de leefomstandigheden zijn niet echt bevorderlijk en het is niet gemakkelijk om een basis te bouwen op een plek waar fundamentele luxe zoals zuurstof of zwaartekracht ontbreken.

De locaties zijn dus vaak minimalistisch in opbouw en design. Hoewel er op dit moment geen andere mensen aanwezig zijn, is het toch duidelijk dat deze er wel waren en het is ook duidelijk dat zij het ook moeilijk hadden met hun leefomgeving. Hier en daar vind je hopeloze pogingen om de grauwe muren te personaliseren met foto’s van geliefden of oude tekeningen van achtergelaten kinderen. Dit alles zorgt voor een immersieve omgeving. In samenwerking met de sterke graphics zorgt dit dus voor een stevige basis, waar de puzzels en gamemechanics je doorheen begeleiden.

Het jammere is echter dat hoewel de game er erg mooi uitziet, deze pracht en praal totaal niet stabiel is. Iedere keer als ik de ‘camera’ omdraaide om naar een andere hoek te kijken, zakte de frame rate voor een halve seconden weg naar 40 FPS of minder. Dit is niet een absolute dealbreaker, maar het is storend en trekt je iedere keer net weer weg uit de immersie. Dit is echter naar mijn mening het enige gebrek van de game.