Het wordt Nintendo vaak verweten dat het te veel berust op eigen beproefde series en concepten. Hoewel dat in sommige gevallen waar is, kan het niet gezegd worden dat alle series van Nintendo even veel aandacht krijgen. F-Zero bijvoorbeeld staat al sinds 2003 droog en ook de Star Fox-serie heeft al een tijdje niet meer in de spotlights gestaan. Vorig jaar werd aangekondigd dat we een nieuw deel konden verwachten, eentje die terug zou gaan naar de roots van de serie, zoals Star Fox voor de SNES en Lylat Wars voor N64. Na de game gespeeld te hebben op Nintendo’s post-E3-event in Nieuwegein, kan ik met enige zekerheid zeggen dat de Star Fox-legacy zeker niet verloochend wordt. Maar een reden om deze game te kopen als je al in het bezit bent van Lylat Wars kan ik ook niet bedenken.

De demo die ik heb gespeeld bestond uit twee levels. Het eerste was Corneria en speelde als een lekker intro voor de game. Het introduceert kalmpjes aan alle moves die je kan uitvoeren. Het begint on-rails, terwijl je af en toe door ringen vliegt en wat gebouwen ontwijkt. Vijanden zijn aanwezig, maar vormen geen bedreiging. (Iets wat een thema leek te zijn in de demo). Het level eindigde met een toren die beschermd moest worden en de game switchte naar All-Range Mode. De series’ manier van de speler van de rails af te halen en hem/haar vrij rond te laten vliegen. Tien vijandelijke hersenloze vliegtuigen moesten uit de lucht geknald worden waarna je een soort invasie van robotspinnen moest afslaan. Iets wat in feite reuzemakkelijk zou zijn, maar wat bijna onmogelijk werd gemaakt door de zeer rare besturing. Geloof me; daarover straks meer. Het tweede level speelde zich af in de ruimte en verschafte de nodige dogfights. Helaas kwam het op niks anders neer dan rondjes vliegen en continu de vuurknop ingedrukt houden. De vijanden deden hun best om achter je aan te komen, maar weigerden te schieten, dus schoot ik hun maar neer. Ik voelde me later schuldig: misschien waren het pacifisten en kwamen ze me alleen een goede dag wensen? Ik schudde het gevoel snel van me af en nam nog een slok ijskoud water. Heerlijk.

Maar goed: de besturing van Star Fox Zero. Je gebruikt de linker stick om de R-Wing te besturen, de rechterstick om je snelheid te bepalen en de gyroscoop in de Gamepad om te richten. Als je dingen zoals barrel-rolls wil maken of een flip om achter vijanden te komen die jou achterna zitten, zijn er combinaties van de sticks nodig. Je kan deze ook uitvoeren met een druk op de Y- of X-knop, maar dan moet je de rechterstick loslaten waardoor je mogelijk in de problemen komt. Het loslaten van die stick betekent dat je vertraagt of versnelt, iets wat je problemen kan geven. De instellingen van de game waren ingesteld op “echte” vliegtuigcontrols. Ofwel: naar beneden met de stick is naar boven en als je de stick naar boven drukt gaat je R-Wing omlaag. Er zijn spelers die dit de voorkeur geven en als jij daar één van bent, helemaal tof, maar mijn ding is het zeker niet en het maakte mijn speelsessie niet gemakkelijker. Gelukkig kreeg ik te horen dat dit bij de instellingen van de game aan te passen is.

De verschillende wijzen van besturing zorgde voor een rommelig geheel. Nu speelt het mee dat ik de game voor het eerst speel natuurlijk mee en kan je als speler aan vrijwel elke controls wennen, maar het voelde “off” aan. Ik had niet het idee dat het lekker liep en moest mijn aandacht bij veel knoppen houden, terwijl ik ook nog eens de actie op twee verschillende schermen bij moest houden. Het allerergste gebeurde toen ik de R-Wing liet transformeren tot de walker-mode. Ik weet niet of ik een koortsdroom beleefde of dat ik momenteel mijn verstand kwijtraakte, maar ik kreeg dat ding niet onder controle. Het werkte alles behalve intuïtief: strafen leek niet te lukken en ik botste overal tegenop. De walker-mode kan toegepast worden in de open velden van de game, maar lijkt voornamelijk te zijn ontworpen voor close quarter combat. Delen in het level waarbij je door smalle gangen loopt en de game een wat trager tempo aanneemt. Het bovengenoemde probleem van teveel dingen tegelijkertijd moeten doen brak me hier op. Ik kwam in een afgesloten kamer en moest projectielen ontwijken terwijl ik ook op de zwakke plekken moest vuren. Normale gaming-kost, maar de game gaf de speler geen tutorial over de controls van de walker (wat wel bij de R-Wing het geval was). Ik wist niet wat de mogelijkheden van de walker waren, wat resulteerde in een walker die eerder dance moves van Vanilla Ice probeerde na te doen dan het gevecht serieus nam. Een game over-scherm volgde al snel. Maar nogmaals: misschien lag dit aan mij. Desondanks snap ik niet waarom dit zo moet: Star Wars: Rogue Squadron voor de N64 speelde heerlijk en dat was 1998.

Iets wat wel uit 1998 leek te stammen waren de graphics van Star Fox Zero. Ok, misschien niet zó erg maar Star Fox Zero is alles behalve een mooie game en dat ben ik niet van Nintendo gewend. We hebben het over het bedrijf dat zowat Xbox 360-graphics uit de Wii wist te halen en met sommige games voor de Wii U de kwaliteit van de nieuwe consoles weet te evenaren. Ik weet niet wat voor tovenarij Nintendo gebruikt om dat voor elkaar te krijgen, maar dat is in ieder geval hier niet gelukt. Afgezien van de R-Wing ogen omgevingen karig en zijn de modellen van de vijanden hooguit matig te noemen. Een aantal andere bezoekers ging zelfs zo ver de game “lelijk” te noemen. Daar ben ik het niet mee eens, maar onder de maat is het absoluut. Graphics zijn natuurlijk niet alles maar Star Fox Zero liet me toch even achter mijn oren krabben.

Ik denk dat Nintendo van een koude kermis thuis gaat komen als ze denken dat Star Fox Zero ervoor gaat zorgen dat er een paar miljoen extra Wii U’s verkocht gaan worden als deze game uitkomt. Waar sommige pods de hele ochtend drukbezocht bleven en mensen lovend waren over de games, bleven de pods voor Star Fox Zero akelig eenzaam. In het begin waren er veel mensen die een gokje wilde wagen maar er al snel achter kwamen dat deze game gebrekkig is. Het zou niet eens zo erg zijn ware het niet dat dit een van Nintendo’s paradepaardjes hoort te zijn. De gameplay is nagenoeg hetzelfde als die in vorige games en wat is toegevoegd lijkt weinig meerwaarde te hebben. Star Fox Zero komt later dit jaar uit en Nintendo heeft nog een tijdje om alles op te poetsen, dus nu al spreken over een mislukking is veel te voorbarig. Maar vooralsnog lijkt het erop dat Nintendo op het verkeerde ruimte-paard heeft gewed.