In Nederland wordt er vaak een beetje lacherig gereageerd als je zegt dat je het leuk vindt, maar ik ben er fan van: professioneel worstelen. Al sinds mijn jeugd heb ik opgekeken naar de helden in de ‘squared circle’ en heb nog steeds bewondering voor atleten als The Rock, “Stone Cold” Steve Austin en The Undertaker. Kleurrijke personages die overdreven verhaallijnen vertellen en ondertussen elkaar de hersens in slaan (met soms behoorlijke gevolgen). Het credo “half naakte mannen die met elkaar knuffelen” is voor mij dan ook wel een beetje een belediging. Ondanks dat er misschien ergens een kern van waarheid in zit, is het net zozeer een sport met choreografie als ballet en schoonspringen dat zijn. Maar daar gaat het nu niet over. Want al sinds jaar en dag heeft WWE (World Wrestling Entertainment), wat het grootste bedrijf is in de worstelindustrie, ook games uitgebracht.

Ik heb het niet wezenlijk meegemaakt maar er waren al worstelgames op de Atari 2600 en de NES. Elke console heeft consistente releases gezien met de atleten van WWE in de hoofdrol, sommigen erg leuk (zo was WWE All Stars erg vermakelijk), andere ronduit slecht (Smackdown vs Raw 2009 bijvoorbeeld). De afgelopen jaren heeft de franchise aan populariteit ingeboet en is de kwaliteit niet slecht geweest, maar was het alles behalve geweldig. Toen ontwikkelaar THQ failliet verklaard werd, nam 2K Games het stokje over en ik was eigenlijk meteen al enthousiast. De sportgames van 2K zijn namelijk kwalitatief hoogstaand en ik hoopte dat de WWE-franchise, die al zo lang mijn hart sneller doet kloppen, eindelijk weer eens een goede titel zou krijgen op game-gebied. Op gamescom kreeg ik de kans om de laatste telg van de serie te spelen.

WWE 2K15 01

Laat ik beginnen door te zeggen dat als je de sport niet interessant vindt, je deze game ook niet echt zal aanspreken. Het is een feest van herkenning en de modi die bij elke editie anders zijn, kunnen rekenen op een flink stuk enthousiasme bij fans. In het geval van WWE 2K15 gaat het om de toevoeging van Sting, een worstelaar die een iconische status heeft gekregen in de industrie maar nooit officieel onder contract heeft gestaan bij WWE in zijn 30-jarige carrière. Tot nu dan. Helaas was hij niet speelbaar op gamescom maar desondanks denk ik dat veel fans overgehaald zullen worden door het toevoegen van deze legende.

Ik kreeg de kans om met vier verschillende worstelaars aan de gang te gaan, zijnde Goldust, Cesaro, John Cena en Randy Orton. De volledige lijst van worstelaars is veel langer uiteraard en zal rond de 30 personages bevatten. Na het spelen van matches met alle karakters tijdens de demonstratie had ik echter al een prima idee van hoe de game in elkaar zat en wat de verschillen waren met voorgaande edities. Zo is dit de eerste WWE-game die uitkomt op de nieuwste generatie consoles en dat was te merken. De gezichtsuitdrukkingen en het uiterlijk van de verschillende sporters waren erg realistisch en deden ook inderdaad de magie van de sport opleven bij mij.

Maar helaas werden er ook dingen pijnlijk duidelijk nadat de matches begonnen waren. Hoewel de animaties redelijk vloeiend waren, is de besturing van de personages niet heel veel verbeterd. Waar ik hoopte dat 2K Games de techniek achter zijn geweldige UFC-franchise zou hebben gebruikt om een zo realistisch mogelijke WWE-game neer te zetten, liep ik snel tegen een aantal ongemakkelijke dingen aan. Glitches waarbij een personage niet op de juiste manier reageerde, langzame reactietijden, houterige bewegingen, atleten die ineens van richting veranderden… allemaal zaken waarvan ik hoopte dat ze eindelijk eens opgelost zouden zijn. Maar, ere wie ere toekomt, 2K Games heeft ook zeker een aantal goede zaken toegevoegd.

Zo heeft de ontwikkelaar een soort van minigame toegevoegd tijdens de grappling-segmenten, waar een rock-paper-scissors spelletje de uitkomst bepaalt. In het verleden kon dit met gemak omgekeerd worden, maar het huidige systeem zorgt voor interessante momenten en verrassende uitkomsten. Ook is het gebruik van de verschillende materialen in- rond- en onder de ring aangescherpt en is er meer diepgang gestopt in het gebruik hiervan. Dit betekent meer uitdaging maar daarmee ook meer realisme en daarmee ook meer game-plezier.

Ondanks deze toevoegingen bleef er wat steken bij me. Het houterige publiek, de stroeve controls en het gebrek aan algemene vooruitgang in de gameplay worden maar gedeeltelijk opgeheven door de grafische elementen en vernieuwende features. Ja, de game is beter dan de voorganger en het roster van WWE-sterren is indrukwekkend maar als het eindproduct niet nog meer verbeteringen zal zien en de storymode niet kan overtuigen, ben ik bang dat deze fan toch niet de game zal kopen. Niet voor Sheamus, niet voor CM Punk en nee, zelfs niet voor Sting.