Mijn favoriete ontwikkelaar van de afgelopen jaren is zonder enige twijfel Platinum Games. Ze bestaan nu bijna tien jaar en hebben in al die tijd nog geen slechte game geleverd. Er waren een paar misstappen, maar voor de rest kun je spreken van een uiterst indrukwekkende trackrecord. Bayonetta, Madworld, Vanquish, Metal Gear Rising Revengeance, het gaat maar door. Wat ik ook erg leuk vind, zijn de Transformers. Als kind van de jaren ’80 ben ik ook met het transformerende speelgoed opgegroeid en keek ik dan ook trouw die 30-minuten durende reclames die voor tekenfilms door moesten gaan. Nu zijn die twee dingen samen gekomen in Transformers: Devastation.

Ik weet niet wie er op dit geniale idee is gekomen, maar alles, maar dan ook alles in Transformers: Devastation is gedaan en gemaakt met de originele tekenfilmserie uit de jaren ’80 in gedachten. De Transformers zien er uit zoals ze er toen uitzagen, wanneer ze transformeren maken ze dezelfde geluiden, de voice actors zijn (voor het grootste deel) terug en het plot lijkt recht uit een van de oude afleveringen getrokken te zijn. Megatron heeft weer een snood plan bedacht om de aarde over te nemen: hij is achter de locatie gekomen van een Transformer-ruimteschip dat nog veel eerder op de aarde was neergestort. Op dat schip ligt een energiebron die ervoor kan zorgen dat de aarde gecyberformed wordt. In andere woorden moet de aarde de blauwdruk worden voor een nieuwe Cybertron en is het natuurlijk aan de Autobots om het te stoppen. Je hebt als speler de keuze om de controle te nemen over Optimus Prime, Bumblebee, Sideswipe, Wheeljack en ieders favoriete Dinobot: Grimlock, ieder met variërende wapens, abilities en gameplay.

Het verhaal van Transformers: Devastation zou één van de afleveringen kunnen zijn van de oude serie, maar het is duidelijk dat er niet genoeg plot is om de hele game interessant te houden. Nergens zijn plotwendingen te bespeuren (op misschien de post-credits scene na) en je hebt het gevoel dat je aan het lijntje wordt gehouden. Telkens wanneer het lijkt dat de Autobots aan het winnen zijn, wordt er op kinderachtige wijze een stokje voor gestoken en lopen ze achter de feiten aan. Dit gebeurt zo na bijna elk hoofdstuk en is frustrerend om als kijker te zien. Het geeft het gevoel dat wat je zojuist hebt gedaan nutteloos was en dat de game zo kunstmatig langer wordt gemaakt. Kortom: het verhaal leent zich eigenlijk alleen voor een game van een uur of twee.

Het enige wat volledig anders is dan de oude tekenfilms, is de gameplay. Nu hebben we natuurlijk te maken met een game uit de stal van Platinum Games, dus wat je kunt verwachten is over-the-top combo’s en lekkere brute actie. Daarin stelt Transformers: Devastation absoluut niet teleur. Sterker nog, de Transformers lijken leniger dan ooit want ze maken salto’s, high kicks en lijken in sommige gevallen iets teveel naar Kenshiro uit Fist of the North Star te hebben gekeken. De basis van de combat steekt goed in elkaar: je hebt meerdere aanvallen die per Autobot verschillen. Als er gevaar dreigt kun je dodgen en als je dat net op tijd doet, activeer je de Focus; een soort van Witch-time die net als in Bayonetta de tijd vertraagd terwijl jij op normale snelheid blijft gaan. Het onder de knie krijgen van de dodge en de Focus is essentieel want de combat is meedogenloos. Transformers: Devastation biedt ook wat variatie in de missies: het komt grotendeels neer op knokken, maar af en toe heb je een escort missie waarbij je Wheeljack moet beschermen terwijl hij iets repareert, of neem je plaats achter een groot kanon en schiet je Insecticons neer. Het zijn de geijkte dingen die je vaker tegenkomt in andere games, maar het blijft variatie.

Daarnaast is niet alleen melee-combat wat de klok slaat. Je hebt ook de beschikking over een aantal vuurwapens die weliswaar meer schade aanrichten dan de meleewapens, maar beperkt zijn in hun munitie. Tijdens het verslaan van vijanden vind je regelmatig ook nieuwe wapens waardoor je je huidige wapens kunt vervangen door nieuwe, krachtigere wapens. Je zal vaak nieuwe wapens vinden die je nooit zal gaan gebruiken. Althans, in de game zelf, want Transformers: Devastation komt met een handig systeem. Je kunt overbodige wapens samenvoegen met wapens die je wel wil gebruiken. Door wapens te mixen kun je een combinatie krijgen die sterker is dan de twee wapens apart. Ook kun je de wapens verkopen zodat je extra geld hebt om uit te geven aan diverse dingen.

Wanneer je de game begint zal je net als ik een traantje moeten wegpinken. Transformers: Devastation ziet er precies uit zoals de tekenfilms, zonder de absurde hoeveelheid animatiefouten. De Transformers zelf zien er prachtig uit en zijn verdomd goed geanimeerd. Het oog voor detail is verbluffend en lijkt te zijn gemaakt door echte fans, of door mensen die heel goed hun huiswerk hebben gedaan. Zoals al eerder gezegd zijn veel van de oude voice actors terug om hun oude rollen weer te vertolken: de oude vertrouwde Peter Cullen en Frank Welker blijven de perfecte Optimus Prime en Megatron, Michael Bell is weer Sideswipe, de iconische stem van Dan Gilvezan is er weer voor Bumblebee en Greg Berger vertolkt wederom de onvergetelijke Grimlock. Het lijkt misschien geen big deal, maar de stemmen zijn samen met deze designs iconisch geworden. Het één kan eigenlijk niet zonder het ander en geeft dat beetje authenticiteit waar de game voor gaat.

Ondanks dat de vormgeving van de Transformers terug is gegaan naar de simpelere, vierkante look van de jaren ’80 en de simpele vormgeving van de omgevingen, vraagt Transformers: Devastation veel van je systeem. Misschien zelfs meer dan de vorige Transformers-games van High Moon Studios. Qua audio zit Transformers: Devastation ook meer dan snor: alle oude geluidseffecten van wapens en transformaties zijn inbegrepen. De soundtrack is gedaan door Vince DiCola, dezelfde man die verantwoordelijk was voor de soundtrack van de animatiefilm uit 1986. Dat is goed te horen ook, want dezelfde heavy metal die die film zo memorabel maakte is hier terug en past perfect in het plaatje. Er hadden een paar nummers meer in gemogen om meer variatie te geven, maar wat er in zit, is ruim voldoende.

Maar na een paar uur spelen zullen er een aantal dingen opvallen. Je zal de game erop betrappen dat er eigenlijk maar twee locaties zijn (de stad en een ruimteschip) en dat je veel van dezelfde locaties opnieuw bezoekt, of dat het lijkt op knip-en-plak-werk. Je komt er ook achter dat de makers van Transformers: Devastation een absurde keuze hebben gemaakt in de gameplay. Wanneer je begint zal je erachter komen dat het ellenlang duurt voordat vijanden verslagen zijn. Met name de bossfights (zoals tegen Devastator) duren veel te lang. Je krijgt het idee dat een Transformer verslaan met je blote handen nog sneller zou gaan. Wat is nou het geval: Transformers: Devastation hanteert een RPG-systeem en er is bewust gekozen om je zeer zwak te laten beginnen. Tijdens het spelen verdien je geld dat je kunt besteden aan perks, nieuwe moves, nieuwe wapens, maar ook in de eigenschappen van de Transformers zelf. Wil je meer health? Stop heel veel geld in Strength. Meer snelheid? Stop dan geld in meer Speed. Dat is iets wat ik je van harte aan kan raden want het automatisch levelen van deze skills door de game te spelen gaat met een slakkengang. Pas tegen het einde van de game zal je merken (door een combinatie van nieuwe moves, wapens en verbeterde statuslevels) dat je wat sterker bent geworden. Dan ben je een hele hoop geld kwijt, ben je nog steeds niet maxed out en heb je nog vier andere personages die je ook volledig kunt/moet upgraden.

Ik snap waarom deze keuze is gemaakt: als je sterk begint en op een zeer makkelijke manier door de vijanden heen walst is er niets aan. Maar naarmate je verder komt in de game worden de vijanden steeds talrijker en uitdagender, terwijl jij extreem veel moeite moet doen om ze bij te benen. Dit zou op zich geen probleem zijn als de vijanden hetzelfde probleem hadden als jij: dat jij ook een miljoen hits nodig hebt om verslagen te worden. Maar dat is uiteraard niet het geval. Sterker nog, als je niet oppast kan een enkele combo of aanval van een vijand (met name een boss) minstens de helft van je levensbalk kosten. Dat is extra zuur als je net bijna tien minuten tegen de schenen van een Combiner zoals Devastator of Menasor hebt zitten meppen en weer van begin af aan kunt beginnen. Het is iets wat andere games in het genre ook doen: spelenderwijs leer je het systeem kennen en kun je nieuwe moves unlocken. Maar de curve van de moeilijkheid is te steil en de speler krijgt niet genoeg tijd of kans om zich daarin aan te passen. Ik heb sommige bossfights door mazzel weten te winnen en dat is nooit de bedoeling.

In de meeste missies neem je het in je eentje op tegen een horde van Decepticons, maar er zijn een paar missies waarbij de vier andere Autobots samen met jou vechten. In die missies wordt het bijzonder duidelijk hoe erg de A.I. in jouw nadeel is. De Decepticons zijn altijd veruit in de meerderheid en gebruiken hun wapens en abilities met dodelijke precisie. In het geval dat je samen met de vier andere Autobots kunt vechten kom je erachter dat de anderen hersendood zijn. Ze zijn alleen goed om als boksbal of afleiding te dienen voor de andere Decepticons die je op dat moment niet aan het bewerken bent. Zelfs wanneer de andere Autobots hun geweren hebben getrokken weigeren ze de trekker over te halen, zelfs als ze op point blank range staan. Ik kon wel janken als ik zag hoe ik in elkaar werd geslagen terwijl de andere Autobots met getrokken wapens om de vijanden heen aan het dansen waren.

Nadat je Transformers: Devastation hebt uitgespeeld kun je ervoor kiezen om de game opnieuw te spelen (in een hogere moeilijkheidsgraad, mocht je dat willen), bepaalde missies te doen of om je te wagen aan één van de vele uitdagingen in Challenge Mode. Daarin krijg je verschillende situaties voorgeschoteld die je onder bepaalde omstandigheden moet voltooien. Als je er echt niet genoeg van kunt krijgen zitten er in de levels van de game zelf zo nu en dan ook geheime loot in de grond en side-missions die je kunt voltooien als je voor de volle 100% wil gaan.

Transformers: Devastation is een liefdesbrief naar de oude tv-serie van weleer. Het biedt supersnelle gameplay, bevat een mooie presentatie en duurt ongeveer 6-8 uur om één keer uit te spelen. Hoeveel lol je er daarna nog aan hebt is afhankelijk van wat voor speler je bent. Ben je een groot fan van de Transformers dan is dit verplichte kost. Als je een fan bent van het genre is het geen slecht idee om deze titel in de gaten te houden en misschien te kopen wanneer die afgeprijsd is. Maar als je aan het wachten bent op de volgende Devil May Cry of Bayonetta kun je deze game rustig laten passeren. Transformers: Devastation biedt in ieder geval veel uitdaging en doet vrijwel alles goed, maar had beter gescoord als de wereld waarin je speelde niet zo vreselijk klein was en als het levelingsysteem je niet zou dwingen tot het constante grinden van items zodat je de vijanden kunt bijbenen. Van mijn uren met Transformers: Devastation heb ik wel degelijk genoten, maar heb tijdens mijn speelsessies ontzettend veel gescholden. Als je niet vies bent van een uitdaging en je bent in het bezit van wat uithoudingsvermogen kun je hier absoluut je lol mee op. En tegen de fans zeg ik; Transform, and roll out!