Sea of Solitude

Mentale gezondheid en mentale ziektes staan de laatste tijd steeds meer in het middelpunt van de aandacht. Waar je enkele tientallen jaren geleden nog als gek werd betiteld, wordt er de laatste tijd steeds meer gekeken naar bewustwording in de samenleving. Dit wordt op allerlei manieren gedaan, maar sinds een aantal jaar is de media daar een belangrijke factor in. Ook games over mentale problematiek maken hun opmars en daarvan is de nieuwe indiegame Sea of Solitude een goed voorbeeld.

Sea of Solitude snijdt een thema aan waar de laatste jaren steeds meer aandacht voor is, namelijk depressie. De game biedt wel gameplay, maar focust zich voornamelijk op het uitdiepen van dit thema in het verhaal. Hierdoor voelt de game echt aan als een emotionele achtbaan.  Het onderwerp moet je wel een beetje liggen, maar als dat zo is, kun je je klaarmaken voor heel wat gevoelens die je van tevoren niet had zien aankomen of misschien niet eens had willen voelen.

Gevulde rugzak

In Sea of Solitude nemen spelers de rol aan van Kay. Hoewel ze een doodnormaal meisje voorstelt, valt haar uiterlijk direct op. Ze is namelijk helemaal donker met rode ogen. Ze heeft de vorm van een van de monsters aangenomen die haar zo kwellen. Wie deze monsters exact zijn, komen we in de loop van de game te weten. Kay bevindt zich in een wereld die helemaal donker is, op enkele voor haar herkenbare punten na. Zo vertelt ze af en toe over iets dat ze herkent of een persoon die belangrijk voor haar is.

Terwijl ze rondvaart op haar bootje, komt  ze een ander meisje tegen, die haar voorziet van een lampje op de boot. Dit lampje is de kern van de game en voelt aan als het kleine lichtje dat haar door de donkere tijden heen helpt. Ze kan het lichtje overal heen gooien om aan te geven waar ze naartoe moet. Door de game heen hoort Kay de verhalen van een aantal mensen die ze liefheeft. Het opvallende is de symboliek die daarbij komt kijken. Door anderen te helpen, kan ze de negatieve dingen weghalen die zich om hen heen bevinden, maar daarmee vult ze ondertussen wel de kleurrijke rugzak die ze op haar rug heeft. Totdat deze uiteindelijk te zwaar wordt om te dragen…

Kay vecht tegen de zwaarte van deze rugzak en praat regelmatig tegen zichzelf over de ervaringen die ze heeft met de mensen die ze tegenkomt. Veel van het verhaal zit hem in de gesprekken die zij met zichzelf of anderen voert. De mensen in haar omgeving gaan ook door moeilijke tijden en tonen dit aan Kay. Zij praat daar met hen over en probeert hun problemen op te lossen door mensen bijvoorbeeld met elkaar te laten praten of door negatieve dingen bij ze weg te houden. Aan haar eigen woorden valt te merken dat ze zich verantwoordelijk voelt voor het geluk van de anderen en dat hun verdriet haar ook erg aangaat. Ze heeft daarentegen een stuk minder aandacht voor zichzelf dan voor haar omgeving.

Dit is behoorlijk herkenbaar voor mensen die zelf ooit een depressie hebben gehad of er op een andere manier mee te maken hebben gekregen. Het verhaal is de kern en zorgt ervoor dat je langzaam maar zeker steeds beter begrijpt waarom Kay in zo’n donkere, sombere wereld terecht is gekomen.

Verhaal als boventoon

Naast het verhaal heb je natuurlijk de gameplay en die is helaas nogal simplistisch en weinig vernieuwend. Kay vaart, bewapend met haar bootje en lichtje, door diverse voor haar bekende omgevingen. Ook kan ze haar bootje aan land brengen en zelf rondlopen. Wanneer je op je eigen benen staat, kun je gebouwen beklimmen, over richels, kisten en over kleine ravijnen heen te springen en diverse vijanden ontwijken. Je kunt het platform-achtige gameplay noemen, maar dan wel in hele simpele mate. 

Wel zorgt elk hoofdstuk voor een andere manier waarop het verhaal vormgegeven wordt, waardoor het simpele rondspringen toch weer wat anders aanvoelt. Zo moet je op een bepaald moment je broertje beschermen tegen pesters. Deze pesters keren zich alleen ook tegen jou en je kunt eigenlijk niks tegen ze doen. Ontwijken is dan ook de kernzaak en hier komt het rondrennen en springen weer bij kijken. Hoewel je dus wel steeds hetzelfde doet, verandert het verhaal toch telkens op zo’n manier dat het nog wel interessant blijft.

Magisch onderwerp

Sea of Solitude weet echt te stralen in diens thema en raakt daarmee echt de juiste gevoelens bij de speler. Hoewel het thema het het beste doet bij mensen die ervaring hebben met depressie, is dat niet het enige onderwerp dat aan bod komt in de game. Gevoelens van eenzaamheid, onbegrip en rekening houden met andere mensen zijn thema’s die in de game flink aan bod komen. Dit zie je voornamelijk in de duistere omgeving, het kleine lichtje dat Kay bij zich draagt en de metaforische rugzak.

De manier waarop deze gevoelens naar voren komen. is dan ook datgene dat de titel zo magisch mooi maakt en wat ontwikkelaar Jo-Mei Games centraal stelt in deze game. Ik kan niet anders zeggen dan dat het bedrijf daar ontzettend in geslaagd is. De vormgeving, het verhaal en de tekst die de game voorzien, stralen allemaal uitleg over depressie uit en het thema is met het grootste respect behandeld. In mijn ogen een game met een zeer geslaagd verhaal en iets minder interessante gameplay, die samen een heel sterke game maken.