Little Nightmares

Bandai Namco dropte vorig jaar zomer een klein bommetje toen ineens Little Nightmares werd aangekondigd. Het project van het Zweedse Tarsier Studios begon in 2014 al maar heeft door onduidelijke redenen een tijd stil gelegen. In drie jaar hebben de twee partijen een game neergezet die je ‘al jouw jeugdangsten laat herbeleven’. Ook als grote jongen is Little Nightmares inderdaad een ervaring waar je slechte nachten van krijgt.

De hoofdpersoon in Little Nightmares is Six, een klein meisje gehuld in een gele regenjas die op een mysterieuze plek terecht is gekomen. Het is een plek die rechtstreeks uit een verschrikkelijke droom had kunnen komen. The Maw is een hels resort waar een groep behoorlijk gestoorde mensen een plekje hebben om te genieten van alle luxe dingen in het leven, zoals het eten van kleine meisjes. Om het geheel nog erger te maken, bevindt dit oord zich op de bodem van een oceaan. Met die gedachte alleen al is Little Nightmares behoorlijk beklemmend.

Goed en slecht

Little Nightmares kun je ruwweg onder twee genres scharen: horror en platform. Dit zijn dan ook meteen de grootste plus- en minpunten van de game. Als platformer is Little Nightmares behoorlijk frustrerend, want de besturing voelt alles behalve instinctief. Wanneer je eenmaal denkt dat je een beetje aan de rare besturing bent gewend heb je de game al uitgespeeld. Ook is diepte heel erg moeilijk in te schatten en ben ik tot mijn grote frustratie meer dan eens een ravijn in gedonderd. Dit zijn van die momenten dat je blij bent dat de game maar een uur of drie duurt.

Op het gebied van horror doet Little Nightmares dan wel vrijwel alles goed. De duistere sfeer wordt goed versterkt door de muziek en sound effects. Het feit dat je een kwetsbaar 9-jarig meisje met alleen een aansteker bent zorgt er ook voor dat je op de hoede bent voor alles. Er is geen minuut dat je relaxed op de bank zit tijdens het spelen van de game. Donkere gangetjes met ratten, bloedzuigers en ontzettend ranzige personen die achter je aan zitten maken van Little Nightmares een nare ervaring. Tarsier Studios heeft geen goedkope jump scares nodig om je af en toe te laten gruwelen.

Oh de horror..

In totaal zijn er vijf levels in Little Nightmares en hoe verder je komt hoe verontrustender het wordt. In het begin hoef je alleen maar bang te zijn voor het donker met je goedkope Zippo, maar in de levels die volgen krijg je inwoners en medewerkers van de Maw achter je aan. Vooral een stel moddervette koks zorgden voor flink wat kippenvel. Al gorgelend komen ze achter je aan om je te veranderen in een lekker stoofpotje. En mocht je denken dat je even van ze af bent dan duiken ze via een andere weg weer op. Het level lijkt dan eeuwig te duren en je bent dan ook blij dat je het einde haalt. Nou ja tot dat je weet wat het volgende level voor je in petto heeft.

Hoewel de besturing zelf af en toe steekje laat vallen, is het level design wel heel erg tof en origineel. Elke kamer heeft wel iets wat niet helemaal pluis voelt, van kleine dingetjes als een rijdend speelgoedtreintje tot een paar bungelende benen van een man aan een strop. Ook loop je niet zomaar een level door, maar moet er flink wat gepuzzeld worden. Je kent het wel; sleutels zoeken, klimmen en een touw maken van worst met een meatgrinder in een smerige keuken. Het gebruikelijke dus.

Eng maar wel af

Zoals eerder gezegd is de game niet bijster lang maar desondanks heb je wel een hele mooie ervaring, want grafisch is de game door een ringetje te halen. Als iemand me had verteld dat Tim Burton de maker was van deze game had ik dat wel geloofd. Liefhebbers van Nightmare Before Christmas en Corpse Bride zullen veel overeenkomsten zien tussen de films en Little Nightmares. Naast de toffe stijl is de game technisch ook in orde. De framerate kakt bijna nooit in en de game over het algemeen zit er gelikt uit.

Little Nightmares deed mij eventjes denken aan Unravel, een andere platformer uit Scandinavië waar uiteindelijk een grote uitgever ervoor heeft gezorgd dat dit soort kleine games aan de man wordt gebracht. Little Nightmares is door de besturing en de korte speelduur misschien niet zo goed als Unravel, maar het laat wel zien dat kleine studio’s met getalenteerde mensen op hun eigen manier pareltjes kunnen maken. Geen blockbusters, geen dikke explosies, geen miljoenenbudget, maar een vermakelijke kleine game die met je emoties kan spelen. Het kleine Little Nightmares doet dit op een duistere manier, maar doet dit wel op grootse wijze.