Infamous: Second Son is een game van uitersten. Het ziet er aan de ene kant schitterend uit, maar heeft aan de andere kant maar bar weinig om het lijf. Het zit vast in het standaard open-wereld concept wat we al honderden keren eerder hebben gezien. Toch is het op z’n minst een uitstekende showcase van wat er in de toekomst mogelijk gaat zijn op de PS4.

Ik wil graag beginnen met een bekentenis: Infamous past normaliter niet in mijn straatje. De vorige twee delen in de serie heb ik langs me heen laten gaan en met goede reden: ik vond ze generiek ogen, superhelden zijn niet mijn ding en als klap op de vuurpijl houd ik ook nog eens niet van open wereld games (RPGs daargelaten). Ik mis de natuurlijke progressie in dit genre en ook moet ik tot op de dag van vandaag nog een sandbox-game vinden die mij een verhaal vertelt wat me van begin tot eind weet te boeien.

Infamous_Second_Son_02

Infamous: Second Son (I:SS) is de belichaming van deze tekortkomingen, maar heeft naar mijn mening bestaansrecht al is het maar om één ding: het is een visueel spektakel van de bovenste plank. Een grafisch pronkstok wat al heel vroeg in deze nieuwe generatie laat zien wat er mogelijk gaat zijn op de PS4. Een absoluut lekkermakertje voor de komende jaren. Als I:SS een voorbode is van wat we grafisch de komende jaren allemaal gaan meemaken, dan hoeven we ons absoluut geen zorgen te maken.

Maar hoe schitterend de game ook oogt, inhoudelijk blijft het weinig soeps. Zoals eerder genoemd vind ik I:SS de belichaming van de tekortkomingen van de gemiddelde sandbox-game. Grafisch gezien is deze game absoluut next-gen, maar op gebied van gameplay doet het niks, maar dan ook niks nieuws. Het is niet dat het per sé slecht is, maar goed is het allerminst. Middelmaat is denk ik de juiste benaming.

Je speelt als Delsin Rowe, een indiaanse afstammeling die via wat schermutselingen de beschikking krijgt over super powers. Aan de hand van een dertien in een dozijn verhaal word je binnen de kortste keren geleid naar een Seattle dat volledig in handen is van de DUP: een corrupte overheidsinstelling op zoek naar bla bla bla. Zucht. Je snapt al waar dit heen gaat. Hoe vaak kunnen game-, serie- en film-makers ditzelfde plot nog eens uitpoepen voordat de massa besluit zich hier gewoon massaal tegen te keren? Misschien verwacht ik zelf ook wel gewoon teveel van een sandbox-game. Uiteraard draait een game als deze niet om het plot, maar toch zou het zo verschrikkelijk fijn zijn om eens daadwerkelijk wat emotionele binding te krijgen met karakters in plaats van deze halfbakken poppenkast waar elke mogelijke cliché uit de kast wordt getrokken om het lekker op ‘safe’ te houden.

Voor de gameplay geldt eigenlijk hetzelfde. Het is het alom bekende sandbox-riedeltje: naast de hoofdmissies nog een activiteit of acht die zich continu herhalen maar dan op een andere plek. Toch is dit minder storend vanwege de keiharde actie gepaard met het grafische geweld. Als het los gaat in I:SS, dan gaat het ook echt los. Zonder al teveel los te laten over de powers (ik probeer het spoiler-vrij te houden), kan ik je garanderen dat als je houdt van een flink dosis chaos je niks tekort zal komen. Tijdens de actie vliegen de losse flodders je om de oren. Pinautomaten breken open en knallen honderden briefjes geld over straat, net als muren die aftakelen en vuur dat overal ontstaat. Het is een visueel genot. Dit alles word in glorieus 1080p op je beeldscherm getoverd terwijl de framerate zich ook uitstekend staande houd. Chapeau.

De glorieuze actie is dan ook de redding van de game. Deze actie kun je, net als in eerdere Infamous-games, op twee manieren aanpakken: goed of slecht. Ondanks de ontzettend gedateerde gedachte achter dit principe, is de uitwerking hiervan niet verkeerd. Speel je goed, dan moord je niet. Het is dan de bedoeling op de knieën te richten van leden van de DUP om ze op die manier onschadelijk te maken. Daarnaast dood je geen onschuldige voetgangers en zorgt het in z’n totaliteit voor een veel ‘schonere’ ervaring. Kies je ervoor als slechterik te spelen dan is het één en al dood en verderf. Headshots, explosies, noem maar op. Alleen door de chaos die deze manier van spelen met zich meebrengt raad ik je aan op zijn minst één keer zo door de game heen te knallen. Tijdens hevige gevechten als slechterik is I:SS op z’n best.

Naast de constante actie zijn ook de eindbaas-gevechten een welkome afwisseling. Hoewel de game er niet veel telt, stelen ze de show en ook zijn het momenten als deze dat de game bij uitzondering het verhaal goed met de gameplay integreert. Vooral het slotstuk is een genot om te spelen, omdat het van vrijwel alle elementen uit de voorgaande gameplay een element bevat. Helaas bereik je de finale al na een uurtje of acht spelen. Iets wat voor mij geen probleem was, maar leg je er zeventig euro voor neer is het een ander verhaal. Wil je alle zijmissies doen, dan kun je er nog een uurtje of vijf bij optellen, maar het blijft uiterst minimaal voor een productie van deze schaal.

De keerzijde van een open-wereld game zijn meestal de bugs. Wees gerust: veel zijn het er niet, maar helaas heb ik tot drie keer toe mijn game opnieuw moeten opstarten omdat ik vast zat in een muur. Het is vreemd want buiten deze ‘gamebreaking’-bugs kent de game weinig problemen. Het is een technisch wonder, al helemaal kijkend naar het feit dat het al zo vroeg in de levenscyclus van de PS4 verschijnt, maar toch moeten dit soort fouten worden benoemd, al hoop ik dat er binnenkort een patch verschijnt waarin het probleem wordt verholpen.

De nieuwe Dualshock 4 kent natuurlijk een aantal nieuwe features en ook Sucker Punch heeft de memo van Sony ontvangen dat ze hier gebruik van moeten maken. Het is, net als bij de rest van de game, een beetje ‘hit or miss’. Zo word je verplicht de gyroscoop te gebruiken om graffiti te spuiten: een kansloze en frustrerende toevoeging die niks anders doet dan irriteren. Het voelt aan als een gimmick en dat is nooit goed. Daarentegen wordt het speakertje in de controller wel goed gebruikt. Om je powers aan te vullen, zuig je elementen op uit de omgeving. Hiervoor leg je je vinger op de touchpad en het geluid van wat je absorbeert verplaatst langzaam van de TV naar je controller. Dit is gewoon cool!