Het blijft een fenomeen dat in deze generatie consoles ontzettend veel games een remaster krijgen. In de kleine drie jaar dat de PlayStation 4 en Xbox One bestaan, hebben we nog nooit zoveel oude games in een mooier jasje gezien, al ging dat lang niet bij iedere game even goed. Ook de game, of beter gezegd games, die in deze review behandeld wordt, is een remaster.

BioShock: The Collection is, zoals de naam het al een beetje verklapt, een verzameling van drie briljante games met alle bijbehorende DLC. Klinkt als een leuke deal, mits het oppoetsen van vooral deel één en twee een beetje grondig is gedaan, aangezien het eerste deel al negen jaar oud is. Het mag geen geheim zijn dat ik echt een enorme fan ben van de BioShock-franchise. Toen BioShock: The Collection onthuld werd, was ik in eerste instantie zo blij als een kind, om vervolgens toch heel vurig te hopen dat 2K Games met een fatsoenlijke remake zou komen. Er zijn namelijk al te veel voorbeelden van ontzettend slechte pc-ports en remasters die de afgelopen drie jaar zijn uitgekomen en mijn franchise mag zeker niet in dat groepje terecht komen.

BioShock The Collection Rapture

Voor de mensen die om een of andere onverklaarbare reden de BioShock-franchise nog nooit hebben aangeraakt een kleine resumé. De eerste twee delen spelen zich af in de jaren ‘60 in Rapture, een stad op de bodem van de Atlantische Oceaan die is opgericht door Andrew Ryan. Hij was de manier van leven op het oppervlak meer dan zat en wilde een utopie creëren waarin elk persoon kan werken voor zijn bestaan, zonder inmenging van een overheid of andere “parasieten”. Op het moment dat je Rapture betreedt, is het allang geen hosanna meer en is de hele stad al ten onder gegaan aan een oorlog tussen verschillende groepen. Mensen zijn veranderd in moordlustige Splicers en Ryan wordt door velen allang niet meer gezien als de grote redder.

In BioShock Infinite verlaten we het ruime sop en gaan we naar Columbia, een vliegende stad boven de kust van Maine, Verenigde Staten. Het verhaal van deze stad is vergelijkbaar met die van Rapture, want ook hier was één persoon de maatschappij op het aardoppervlak helemaal beu. Je speelt als Booker DeWitt en jouw opdracht is om een vrouw te redden in Columbia om jouw schulden af te betalen. Veel meer dan dit ga ik niet spoilen, want het verhaal van alle drie de games is nog steeds erg goed en moet je gewoon als leek ervaren hebben.

BioShock: The Collection is dus al gezegend met een ontzettend sterk verhaal dat ook in 2016 niet verveelt. Het enige waar je een remake verder op kan beoordelen is de grafische pracht en technische aspecten en die zijn vooral voor de eerste twee delen ruim voldoende. BioShock en BioShock 2 zijn echte remakes, wat inhoudt dat er flink gesleuteld is aan de games. Ze zijn nu beide te bewonderen in 1080p en de frame rate is lekker stabiel tussen de 50 en 60 fps. Dit zorgt ervoor dat de eerste twee delen veel soepeler spelen dan het origineel en het oogt echt prachtig. De eerste scène van BioShock, waarin je Rapture ontdekt, zorgde voor een klein traantje bij ondergetekende. De texture pop-ups die ik op gamescom nog een aantal keer zag gebeuren zijn gelukkig helemaal gepatcht, waardoor BioShock en BioShock 2 nagenoeg perfect draaien.

BioShock Infinite lijkt wat minder aandacht van ontwikkelaar BlindSquirrelGames te hebben gekregen. Op de PlayStation 4 is de game niet gek veel mooier dan het origineel, maar 2K Games heeft dan ook aangegeven dat de game een pc-port van het origineel is. Ook bespeurde ik, al was het sporadisch, een paar flinke frame drops die niet te negeren waren. Het zijn een paar onzuiverheden die alleen bij Infinite te ontdekken waren, waardoor ik de indruk krijg dat deze game niet zoveel liefde heeft gekregen als de eerste twee delen.

Het is bij remasters altijd nog maar de vraag of er genoeg dingen zijn veranderd om de game nog een keer te kopen en daar twijfel ik wel een beetje aan. Mensen die de games nooit hebben gespeeld kunnen BioShock: The Collection blind aanschaffen. Voor 45 euro heb je een goed gevuld pakket met drie hele toffe geremasterde games en alle bijbehorende DLC. Bij elkaar ben je toch tussen de veertig en vijftig uur kwijt en dat is zeker niet gek voor de prijs. Voor de gamers die BioShock al wel gespeeld hebben, ligt het er maar net aan hoe groot jouw liefde is voor BioShock en hoe belangrijk jij (iets) mooiere graphics vindt. Want naast de grafische upgrade heeft BioShock: The Collection weinig extra’s te bieden.

BioShock: The Collection is een goed gevulde verzameling topgames die van een goede lik verf zijn voorzien, al is de verf niet overal even goed verdeeld. BioShock en BioShock 2 zien er ontzettend goed uit in vergelijking tot het origineel en draaien nagenoeg vlekkeloos. Inifinite heeft daarentegen aan het kortste eind getrokken en is de minste remaster van de drie door frame drops en het feit dat het een standaard pc-port is. Uiteindelijk is het een remaster van een goed niveau en zal het hopelijk een aantal nieuwe gamers fan maken van de franchise. En de die-hard fans, zoals ik, worden teruggenomen naar de goede oude tijd.