The Inpatient

PlayStation VR is nu iets meer dan een jaar uit, maar het heeft nog geen grote bibliotheek aan games die het systeem verkopen. Supermassive Games wil daar met een prequel op Until Dawn verandering in brengen met The Inpatient. Een survival-horrorgame waarbij jouw keuzes van groot belang zijn. De vraag is of The Inpatient nu ook echt een must-play is voor gamers met een PlayStation VR.

Een horrorgame zorgt al voor veel emoties wanneer je deze op de bank op een scherm speelt. Het is echter een compleet andere ervaring als de wereld volledig om je heen is met een VR-bril. Met VR is het een stuk enger omdat de monsters daadwerkelijk naast je op lijken te duiken, in plaats van een paar meter van je af op de televisie. Is The Inpatient ook echt een goede horrorgame of leunt het enkel en alleen op de VR?

Nieuwsgierig aagje

Het verhaal van The Inpatient speelt zich zestig jaar voor de gebeurtenissen van Until Dawn af in het Blackwood Pines Sanatorium. Je bent een patiënt in het sanatorium, maar er is één probleem: je hebt geen idee wie je bent of hoe je er bent gekomen. Met deze keuze slaat Supermassive direct een goede kant in, want het roept direct de vraag bij je op wie je bent. Doordat je in een virtuele wereld zit, wordt er natuurlijk tegen je gesproken en die vraag begint gelijk aan je te knagen. Ik weet niet eens wie het karakter is. Dat geeft je de motivatie om erachter te komen wie je bent en daar krijg je dan ook de ruimte voor.

In het spel kun je echter niet door het verhaal te spelen erachter komen wie je precies bent. Hiervoor moet je echt de omgeving ontdekken en op zoek gaan schijnende objecten waar een herinnering aan verbonden zit. Deze bevinden zich overal in de wereld en zijn daarmee dan ook je motivatie om de omgeving en de gebieden te doorzoeken, terwijl je toch erg benauwd bent voor wat er mogelijk om het hoekje schuilt.

Hoewel het mysterie rondom je eigen identiteit gedurende het spel vaak ter sprake komt en een drijfveer in het verhaal is, is dit niet waar het hele spel om draait. Wanneer je de ruimte krijgt om door het Sanatorium heen te lopen, wil je natuurlijk je geheugen terugkrijgen, maar de karakters om je heen sporen je aan om het verhaal te volgen.

Vernieuwend op meerdere vlakken

Als de patiënt krijg je dus de ruimte om zelf te lopen door gebruik te maken van een Dualshock 4 controller. The Inpatient is een van de weinige VR-titels die ervoor kiest om je vrij rond te laten bewegen, waarmee de kans dat je hierdoor misselijk wordt toeneemt. Je gebruikt de linker joystick om voor- of achteruit te lopen en je rechter joystick om je lichaam te draaien wanneer je loopt.

Doordat er voor vrije beweging is gekozen, is er dus wel het risico dat je sneller misselijk wordt. Dit komt doordat je lichaam ervan overtuigd wordt dat je beweegt, terwijl je dit niet doet. De standaardoptie die het spel biedt voor beweging vermindert dit wel, want bij het bewegen draai je steeds dertig graden als je de rechter joystick gebruikt . Het misselijk worden is echter iets dat voor sommige mensen een grote rol speelt en het is dan ook best mogelijk om misselijk te worden als je te lang speelt. Er zijn echter wel meer opties voor de rechter joystick, want je kunt ook voor vrije cameracontrole kiezen.

De horror van de atmosfeer

Wat The Inpatient onderscheidt van andere (VR-)games is dat je dialoogkeuzes kunt maken door een van de twee opties hardop voor te lezen.Dit is dan ook de ultieme sfeermaker. Doordat je eigen stem de stem van het karakter is, lijkt het net alsof je echt in de wereld zit en dat maakt het ook extra eng.

Zoals elke goede horrorgame weet The Inpatient natuurlijk ook hier buitenom goed de sfeer neer te zetten. Van verlaten gangen in het gekkenhuis tot verhongerde patiënten die wegkwijnen. Het draagt allemaal bij aan een sfeer waarbij je je niet op je gemak voelt. Zodra je wakker wordt en ziet dat je aan een stoel zit vastgebonden, weet je dan ook direct dat er iets goed mis is. Je kunt natuurlijk de headset afzetten, maar na nog geen tien minuten spelen ben je vergeten dat je een bril op je hoofd hebt.

Ondanks dat het spel er grafisch niet zo geweldig uitziet, haalt dit je niet uit de wereld. Je raakt er binnen no time aan gewend dat de omgevingen en de karakters er niet zo heel goed uitzien. Dit komt mede doordat de artstyle erg vergelijkbaar is met die van Until Dawn. Het ziet er dan ook beter uit dan de gemiddelde VR-game, maar verwacht geen technisch hoogstandje op grafisch gebied.

De monsters zien er nog steeds angstaanjagend uit, maar die laten je niet als enige schrikken. Zo kunnen karakters die je helpen je ook erg laten schrikken doordat ze ineens achter je staan. Het feit dat je continu gespannen bent wanneer je het spel speelt, bewijst maar weer dat horror niet altijd gruwelijk en angstaanjagend hoeft te zijn. De achtergronden en omgevingen die je tegenkomt zijn vaak genoeg om je eraan te herinneren dat je de vijand niet tegen wilt komen. The Inpatient legt namelijk niet de focus op het monster zelf, maar meer op de mogelijkheid dat er achter elke hoek een gevaar schuilt. Hierdoor laten de makers het aan je verbeelding over hoe eng het monster daadwerkelijk is. Daarnaast zijn er ook nog de geluiden van de monsters die je op de achtergrond hoort, waardoor je helemaal gek wordt en op de vlucht slaat.

Kort en frustrerend

Helaas kampt The Inpatient ook met een aantal problemen, waarvan het grootste probleem de lengte van het spel is. Het spel kan in iets meer dan drie uur uitgespeeld worden en dat is jammer. Doordat het spel zo goed is in het neerzetten van een atmosfeer, raak je helemaal verzwolgen in de wereld en ik had dan ook graag nog wat langer in het Blackwood Pines Sanitorium rondgedwaald of het spel vanuit een ander perspectief willen spelen.

Hoewel de keuzes die je maakt wel invloed hebben op het spel, voelen deze niet per se erg speciaal aan. Er is namelijk maar één ding waar je je opricht als je zelf in een survivalsituatie wordt gegooid en dat is overleven. Het is natuurlijk jammer als een van jouw keuzes een negatief gevolg heeft, maar jij hebt het overleefd dus kun je ermee leven. Er is dan ook niet direct een motivatie om het spel nog een keer te spelen, ondanks dat je hierdoor wel een andere uitkomst van het verhaal kunt hebben en je daardoor dus twee keer zoveel tijd kwijt kunt in The Inpatient.

Wat het spel ook tegenwerkt, is dat in sommige gevallen niet alles naar behoren functioneert door een aantal bugs. Zo was er een sectie die meerdere malen opnieuw gestart moest worden om het karakter normaal te laten lopen, want deze liep in eerste instantie schuin waar hij recht moest lopen. Ook was het soms het geval dat de zaklamp die je gebruikt en nodig hebt, niet goed meewerkt en dat kan tot frustraties leiden. Hopelijk weet een patch al deze problemen te verhelpen, maar voor nu was de oplossing om het spel een keer opnieuw op te starten.

Voor deze review heeft Pixel Vault een gratis exemplaar van The Inpatient ontvangen van Sony Interactive Entertainment Europe.