Age of Empires – Met een zwarte sportwagen naar de ijzertijd

Vroegâh was alles beter! Tim ging met de roze bril op terug naar 1997 en testte of Age of Empires de tand des tijds heeft doorstaan. Is Age of Empires nog steeds tof anno 2017? Of kunnen we deze game maar beter stof laten happen achter op een plank?

WOLOLO! Wie kent het geluid van de bekerende priesters uit Age of Empires niet? In mijn jonge jaren was ik een enorm fan van real-time strategy games als Command and Conquer en The Settlers, maar Age of Empires was mijn absolute favoriet. Ik kon de game dagen achter elkaar spelen, zowel in mijn eentje tegen de AI, of tegen vrienden via een LAN-verbinding.

In de schaduw van de koning

Mijn eerste kennismaking met de Age of Empires-serie was echter niet met het in 1997 verschenen origineel, maar met diens opvolger uit 1999, Age of Empires II: The Age of Kings. Dat zal voor meer mensen gelden: The Age of Kings verkocht beter, kreeg betere recensies en werd bovendien in 2013 bekroond met een prachtige HD-versie. De originele versie heeft toch altijd een beetje in de schaduw gestaan van zijn opvolger.

Mijn eerste kopie van Age of Empires kreeg ik van mijn ouders. Ze hadden het spel in een budgetbak in de supermarkt gevonden en na mijn verslaving aan The Age of Kings dachten ze dat ze me hiermee wel een plezier zouden doen. Zodoende ben ik met het origineel aan de slag gegaan en ook dit spel wist mij direct te grijpen. Dit is ook niet zo gek, want qua gameplay en graphics verschilt het spel niet heel veel van zijn opvolger. Het grootste verschil zit hem in de periode van de geschiedenis die het spel beslaat. Waar The Age of Kings zich tijdens de middeleeuwen afspeelt, bestrijkt Age of Empires de periode van de steentijd tot en met de ijzertijd.

Van holbewoner tot ridder

Age of Empires werd bij de lancering beschreven als een mix tussen Warcraft en Civilization. De snelle real-time strategische gameplay deed denken aan de strategieklassieker van Blizzard, terwijl de historische setting deed denken aan Sid Meiers’ turn-based strategy game. Het combineren van deze elementen zorgde ervoor dat Age of Empire één van de eerste RTS-games was gebaseerd op een historische setting.

In de game kies je één van de twaalf speelbare beschavingen die vallen onder vier hoofdstromingen: Grieken, Mesopotamiërs, Oost-Aziaten en Egyptenaren. De uitbreiding Age of Empires: The Rise of Rome voegde daar nog eens vier beschavingen in de Romeinse stijl aan toe. Je gekozen beschaving ontwikkel je vervolgens van een bij elkaar geraapt groepje bessenplukkers tot een welvarend imperium. Dat doe je door zo snel mogelijk grondstoffen te verzamelen, gebouwen neer te zetten en nieuwe technologieën te onderzoeken. Zodoende kun je je beschaving ontwikkelen van de steentijd, via het neolithicum en de bronstijd, naar de ijzertijd.

Of je beschaving die ijzertijd ook daadwerkelijk zal bereiken, hangt af van je tactische inzicht en militaire bekwaamheid. Je zult verdedigingswerken als torens en muren moeten neerzetten om het de vijand zo lastig mogelijk te maken jouw nederzetting in de as te leggen. Nog belangrijker is het om een eigen legermacht op te bouwen, bestaande uit infanterie, boogschutters, cavalerie, priesters, artillerie en schepen. Tijdens het spelen ben je tegelijkertijd bezig met het bouwen van je basis, het managen van je economie, het verkennen van de vijandelijke bases en het aansturen van je legers.

Nostalgische gevoelens

Het zal de oplettende lezer opgevallen zijn dat de eerste alinea van dit stuk in de verleden tijd is geschreven. Het is inderdaad zo dat ik vroeger een heel groot fan was van strategiespellen, maar de liefde is op een zeker moment bekoeld. Bij het opstarten van Age of Empires heb ik hier meteen mijn twijfels bij. In het introfilmpje ontmoeten twee uit hoekige marionetten bestaande legers elkaar in een veldslag die doet denken aan een moderne dansvoorstelling. De toon is gezet. Ik begin me serieus af te vragen waarom ik ooit gestopt ben met strategiespellen spelen.

Ik besluit te beginnen met een potje deathmatch, een gamemodus waarbij je het spel begint met een goede voorraad grondstoffen, waardoor je je puur kunt richten op het opbouwen van je basis en je leger. Het nostalgische gevoel laait op bij het horen van de herkenbare muziek en groeit verder als mijn beeldscherm zich vult met bekende units en gebouwen. Kleine irritaties zijn er wel, bijvoorbeeld in de vorm van villagers die gaan staan niksen nadat ze hun taak hebben uitgevoerd, de belabberde path finding, of de matige graphics. Deze kleine minpuntjes doen echter niets af aan het gevoel van plezier en herkenning dat het spel me oplevert. Waarom ben ik toch ooit gestopt met RTS-games spelen?

 Geen strategisch talent

Het antwoord op die vraag komt bij de eerste aanval van mijn tegenstander. Terwijl ik lekker aan loop te modderen in het neolithicum, met slechts een minilegertje en een handjevol torens als verdediging, komt mijn tegenstander uit het niets met een gigantisch leger ballista’s, charriots en andere ijzertijd-units mijn gezellige nederzetting binnen vallen. Terwijl mijn axe men en boogschutters wanhopig tegenstand proberen te bieden aan deze overmacht, zie ik mijn zorgvuldig opgebouwde stad langzaam in vlammen opgaan. Oh ja, dat was de reden dat ik gestopt ben met strategiespellen: ik bak er helemaal niets van.

Hand in hand met het vijandelijk leger komen ook de herinneringen aan mijn vroegere potjes Age of Empires binnenvallen. Waar ik me in het begin nog wel kon meten met mijn leeftijdsgenoten, werden mijn vrienden al snel veel beter dan ik. Terwijl zij online potjes op hoog niveau begonnen te spelen, worstelde ik nog steeds met potjes tegen de AI op medium. Totdat ik op een zeker moment besloot de eer aan mezelf te houden en de handdoek in de ring te gooien.

Sportwagens, laserpistolen en baby’s met bazooka’s

Terwijl ik machteloos naar mijn afbrokkelende nederzetting zit te kijken, herinner ik me plotseling een aspect van Age of Empires waar ik als talentloze speler vroeger plezier uit wist te halen: de bizarre cheat codes die er in het spel zaten. Vlug pauzeer ik het spel en wat googlewerk later ben ik klaar om de strijd te hervatten. Ik zal mijn rijk ditmaal niet zomaar gewonnen geven!

Uit de lijst codes kies ik drie champions om de resten van mijn beschaving te verdedigen: een zwarte sportwagen, een man in een wit pak met een laserpistool en een baby met een bazooka. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de plunderende legers met gemak uit mijn basis verdrijf en niet veel later weet mijn dreamteam de vijandelijke basis in puin te leggen. Eindelijk genoegdoening.

Hoewel ik mijn liefde voor strategiespellen niet helemaal hervonden heb, was het een aangename nostalgietrip om nog eens de wereld van Age of Empires in te duiken. Spelers met enige strategische aanleg zou ik zeker aanraden om Age of Empires nog eens uit de kast te halen. Met de zestien verschillende beschavingen, uitgebreide campaign en verschillende singeplayer- en multiplayer-opties is er meer dan genoeg te spelen en te (her)ontdekken. En voor talentloze spelers zoals ik is er altijd nog de zwarte sportwagen.