Meer is niet altijd beter

Al het geld dat je had, heb je geïnvesteerd in de wederopbouw van het kasteel van je voorouders. Je hebt je kinderen achtergelaten om de diepe wateren te trotseren, zodat jij een poging kunt wagen om je familie-eer te herstellen. Net als je vader en zijn voorvaderen, zal dit je waarschijnlijk niet lukken, maar waar jij faalt, zullen je kinderen misschien slagen. Welkom in Rogue Legacy 2.

Hoewel de laatste jaren minder wordt gesproken over de uitdagingen die indietitels ervaren wanneer ze zich in het vagevuur van early access-ontwikkeling bevinden, maakt dit die uitdaging niet minder. Games, zoals Rogue Legacy 2 worden opgemerkt wanneer een eerste speelbare versie online komt. Deze worden dan afgeschoten, omdat het nog niet volledig ontwikkeld is, om vervolgens in alle stilte de ontwikkeling te volbrengen. Ondertussen moet een studio van vaak enkele mensen alles uit de kast trekken om hun passieproject niet een stille dood te laten sterven. Om maanden na een stille full-release dan toch opgemerkt te worden en tractie te krijgen, is alleen maar bevestiging van een goed product.

Nalatenschap van Rogue Legacy

Rogue Legacy 2 is overduidelijk het vervolg op Rogue Legacy, een game die tot mijn schrik in 2013 uitkwam. De game staat in een rijtje roguelites die na elkaar verschenen en veel mensen enthousiast maakte over het genre. The Binding of Isaac was twee jaar eerder de markt op gekomen en Spelunky dook eerst in 2008 uit de grotten op. Uit alles kon je opmerken dat Rogue Legacy een roguelite was: los van de titel was de game afstraffend en de runs waren compleet willekeurig (binnen bepaalde vaste kaders). Toch bracht de game iets wat we nog niet eerder zo hadden gezien.

In tegenstelling tot The Binding Of Isaac gaat het bij Rogue Legacy niet zo over de run zelf. Er zijn geen items te vinden die je stats dramatisch beïnvloeden of rare synergies geven. Je zoekt alleen geld, zodat wanneer je uiteindelijk faalt, je dit kunt gebruiken om je kasteel te upgraden. Hierdoor maak je in je volgende run net wat meer kans. Dit gaf een net wat andere dynamiek, waar later Hades en Enter the Gungeon zich door lieten inspireren. Achteraf gezien legde Rogue Legacy de fundamenten voor het verdere vervolg van roguelites die na 2013 uitkwamen.

Zeven jaar later kwamen de broers van Cellar Door Games met het vervolg op hun eerste titel. Rogue Legacy 2 werd via early access de wereld in gebracht, waar het flinke kritiek kreeg. De game was natuurlijk nog niet af, maar werd wel direct vergeleken met de voorganger. Stilletjes vergat iedereen het bestaan van Rogue Legacy 2 en werd er drie jaar gewerkt aan nieuwe content en aan verbeteringen aan het originele concept. Uiteindelijk kwam de game in april officieel uit.

Erfenis, avontuur en de stille dood

Het is bij Rogue Legacy 2 even zoeken wat de nieuwe aspecten zijn ten opzichte van het origineel en wat er gebleven is. De cartoonstijl van de graphics zijn gebleven en dat voelt prettig. Er zijn duidelijke contrastverschillen in de objecten en vijanden, waardoor je nooit overzicht verliest. Dat is erg fijn, want het kan soms behoorlijk druk worden op het scherm door projectielen en meerdere vijanden.

In het eerste uur lijkt het alsof de game niet zoveel nieuws toevoegt, maar naarmate je meer speelt, meer dood gaat en dus ook meer unlockt, blijkt dit niet het geval. Zoals in het origineel is de gameplay gefocust op beweging en platformen. Eerst moest je runes unlocken om deze aan aan je inventory te binden, waardoor je kon dashen of korte stukjes kon vliegen. Nu zijn dit permanente abilities die je vrijspeelt in speciale puzzelsecties.

Er zijn ook weer vier gebieden waar je je een weg door moet banen. Iedere zone heeft een eigen eindbaas die je moet verslaan om zo dichter bij de echte eindbaas te kunnen komen. Echter zijn de verschillende zones nu wat diverser dan eerst. Waar in de originele titel het verschil vooral zit in de vijanden en hoe hard ze sloegen, is dit in Rogue Legacy 2 nog steeds het geval, maar is zone twee bijvoorbeeld veel meer gefocust op platformen. In zone vier vecht je tegen een duister gif en moet je snel terug bij vuren gaan staan. Hierdoor is iedere nieuwe zone een nieuwe uitdaging om te overmeesteren. Als je daar überhaupt komt, want wat is de game moeilijk. Zeker in de eerste uren.

De grote familie stamboom

Om de moeilijkheid te overkomen, kun je gelukkig nog altijd vertrouwen op je nazaten. Zoals de naam al zegt, heeft Rogue Legacy 2 iets te doen met nalatenschap. Iedere keer als je dood gaat, krijg je de optie uit drie (later vier) zonen of dochters te kiezen die jouw erfgenaam wordt en de queeste mag voortzetten. Je krijgt hier in essentie de keuze uit drie willekeurig samengestelde personages met verschillen in hun class, positieve buffs en negatieve buffs.

Vooral de positieve en negatieve effecten vind ik erg vermakelijk. Zo kan een van je dochters een barbaar zijn met +10% wapensterkte, en vindt zij ook nog eens meer goud. Helaas is ze ook een pacifistische hippie en wil ze helemaal niemand slaan. Succes daarmee! Of kies toch voor je zoon die dingen ziet die er niet zijn. Het zijn bijzondere keuzes.

Dit geldt ook voor de classes. Rogue Legacy 2 biedt vijftien classes om uit te kiezen. Denk aan een samurai, een tovenaar en een barbaar, maar denk ook aan een shinobi of een pizzabakker… Allen hebben ze unieke wapens en unieke eigenschappen. Ieder personage heeft een standaard aanval en een magische aanval die gekoppeld zijn aan hun class. Daarnaast krijg je een derde magische aanval die willekeurig is. Het uitgebreide assortiment van classes, positieve en negatieve neveneffecten zorgt ervoor dat geen enkele run hetzelfde voelt of saai is.

Het zwarte schaap in de familie

Rogue Legacy 2 borduurt dus overduidelijk voort op de ideeën van het origineel en voegt daar meer aan toe. Meer klassen, meer vijanden, meer zones, meer positieve en negatieve eigenschappen, etc. Toch is meer niet altijd beter.

Zoals eerder gesteld, focust de game zich veel op mobiliteit. Je gebruikt het om te reizen van punt A naar punt B in de kamer om spikes en vlammenwerpers te ontwijken, maar ook om de projectielen van de vijanden te ontlopen. Hierbij moeten de mechanics voor mobiliteit erg strak en responsief voelen, want er zijn veel vijanden en veel projectielen. Daarnaast zijn de puzzels ook niet altijd even makkelijk en soms behoorlijk nauwgezet.

Helaas schiet het gevoel van het platformen hierin tekort. De bewegingen voelen net wat zweverig en de input voelt net niet secuur genoeg. Hierdoor loop je veel schade op in het begin van je run, terwijl je wel weet wat je moet doen, maar het er net niet lekker uit komt. Dit is frustrerend, want het zorgt voor een soort van barrière die ervoor zorgt dat je minder snel naar de nieuwe zones kunt komen. Dat een game moeilijk is, is helemaal prima en dat hoort ook wel bij een roguelite. Maar wanneer de speler het gevoel krijgt dat het niet zijn eigen schuld is, en je meer dan vier uur moet spelen voordat je überhaupt in de buurt komt van de eerste baas, laat staan voorbij de eerste zone, brengt dit veel frustratie met zich mee.

Dit is zonde, want hierdoor zie je voornamelijk de eerste 10% van de vijanden en de puzzels. Hier raak je dan snel op uitgekeken, waardoor je de drive mist om door te willen gaan om de nieuwe content te ervaren.