Railroad Corporation

Het spelen met treinen begon ver voordat de eerste videogame verscheen. Met miniatuur-locomotieven en -rails is er op menig zolder een eigen spoornetwerk ontwikkeld. Dat kost natuurlijk tijd, geld en vooral ook vrij veel ruimte en daarom kan er tegenwoordig gelukkig ook virtueel een treinimperium opgebouwd worden in games als Railroad Corporation.

In Railroad Corporation komen twee van mijn favoriete dingen samen: treinen en tycoon-games. Het is altijd leuk om een stoomtrein over het spoor te zien tuffen, maar nog leuker als een trein bij aankomst op de bestemming zorgt voor opbrengst. In Railroad Corporation zit het met de tuffende treinen wel goed, maar als tycoon-game valt het toch wat tegen.

Net zoals in de klassieker Sid Meier’s Railroads of het meer recente Railway Empire begin je in Railroad Corporation met een van de eerste stoomlocomotieven in de Verenigde Staten. Eerst leg je een spoorlijntje aan om wat mensen te vervoeren, vervolgens ga je hout uit de bossen aanslepen voor meubelfabrieken tot je uiteindelijk aan het hoofd van een treinenimperium komt te staan dat alle componenten voor de fabricatie van de eerste auto vervoert.

In Railroad Corporation doorloop je deze geschiedenis van de spoorwegen eerst via een campagne, voordat je dit in een sandboxomgeving mag overdoen. Daarmee beperkt de game je iets meer in je treinbeleving en ben je verplicht om eerst de vaste levels te doorlopen. Als treinfan worstel je jezelf daar natuurlijk naar hartelust doorheen, ware het niet dat de game je nog wel wat meer beperkingen oplegt.

Voor het aanleggen van sporen heeft Corbie Games gekozen om het simpel te houden. Geen gedoe met het instellen van wissels en rangeertreinen op je stations. Je kunt het spoor gewoon neerleggen en dan zoeken treinen vanzelf een route. Hetzelfde geldt voor stations: de treinen verdwijnen hier in een ‘rabbit hole’ en je hoeft je dus niet druk te maken dat alle sporen op een station bezet zijn. Ook is er een uitgebreide tutorial aanwezig die je aan de hand neemt langs alle systemen in de game.

Corbie Games lijk te mikken op de wat minder fanatieke tycoon-speler, die vooral lekker met treinen wil spelen. Het probleem is dat deze simpele manier van spoormanagement niet werkt. Met de eerste paar treinen gaat het nog wel, maar na verloop van tijd wordt het te druk op het spoor en gaan treinen vastlopen. Omdat je geen wissels hebt of treinen in een station kunt managen, kiezen treinen hun eigen route en wachten ze soms op treinen die 100 kilometer verderop zijn.

In eerste instantie dacht ik dat ik steeds failliet ging omdat ik de onnodig ingewikkelde interface niet goed begreep. Maar toen ik na een paar uur had uitgevogeld wat daar allemaal precies gebeurde, ging ik opnieuw steeds failliet. Telkens komen treinen in de knoop met elkaar, omdat je ze niet kunt managen. De enige oplossing is om aparte sporen voor alle treinen aan te leggen, wat natuurlijk niet nodig zou moeten zijn.

Mocht je de treinen wel als een geoliede machine tussen de steden hebben rijden, dan kun je alsnog makkelijk failliet gaan door de vreemde systemen die geïmplementeerd zijn om de game wat moeilijker te maken. Omdat je steeds betere technologieën ontwikkelt en je locomotieven flinke upgrades krijgen, ga je steeds meer winst maken. Hierdoor wordt de game snel erg makkelijk (als we het managen van de treinen even buiten beschouwing laten) en daarom maakt de game het onderhoud van je treinen en gebouwen steeds duurder, zonder dat daar een goede reden voor is.

De systemen die je het gevoel van progressie moeten geven, worden dus door een ander systeem weer onklaar gemaakt om te zorgen dat het niet te makkelijk wordt. Het geeft je heel erg het gevoel dat je bij elke stap vooruit twee stappen achteruit wordt gezet door de game. Nu is dit fenomeen niet ongebruikelijk bij spellen en ongeveer zou oud als het eerste potje mens-erger-je-niet. Het ding is dat bij mens-erger-je-niet er volledige willekeur verantwoordelijk is voor jouw falen, maar dat je imperium in Railroad Corporation systematisch kapot gemaakt lijkt te worden.

Het is jammer dat de game snel frustreert, want de potentie voor een leuke treingame is er wel. De wereld ziet er gezellig uit en als je inzoomt op een mooie spoorbrug waar net een nieuwe locomotief overheen tuft, kun je moeilijk een glimlach onderdrukken. Helaas verdwijnt deze grijns snel weer als de trein aan de andere kant van de brug een staarwedstrijd gaat houden met een andere trein, terwijl hij voor een ton aan kostbare meubels moet afleveren in de stad verderop.

{!{wpv-view name=’review-blok’}!}