One Piece Odyssey maakt nieuwe herinneringen en haalt oude op

Al meer dan 25 jaar volgen we middels manga, anime en games de avonturen van Monkey D. Luffy en zijn Straw Hat Pirates in One Piece. Maar waar menig mens er na ruim 25 jaar wel klaar mee zou zijn, is de originele schrijver en illustrator Eiichiro Oda nog altijd actief betrokken bij alle projecten rondom de langlopende serie. Zo ook bij de nieuwste game One Piece Odyssey, waarvoor hij opnieuw het verhaal schreef en nieuwe personages ontwikkelde.

Wie de afgelopen jaren One Piece-games heeft gespeeld, raakt al snel verzeild in menig fighting- of musou-game waarbij de vijanden over het beeldscherm vliegen. Pas bij One Piece: World Seeker uit 2019 werd Luffy meer losgelaten om een wereld vrij te verkennen. One Piece Odyssey is daarbij de overtreffende trap, aangezien de Straw Hat Pirates in een volwaardig JRPG-avontuur worden gegooid. Tijd dus om de zeilen te hijsen en het avontuur tegemoet te gaan!

Welkom op Waford!

Het avontuur van One Piece Odyssey begint zoals wel vaker bij Luffy en zijn kompanen midden op zee. Wanneer ze bijzondere lichtstralen spotten vanaf een klein eilandje, wordt hun interesse gewekt en wordt de koers gezet. Een enorme, onnatuurlijke donderstorm gooit echter roet in het eten. Niet veel later wordt Luffy gewekt op een strand door slechts een deel van zijn crew en zonder zijn karakteristieke strooien hoed.

Het duurt niet heel lang voordat we kennismaken met twee nieuwe personages voor de serie: Lim en Adio. Waar de jonge dame Lim al zo lang als ze zich kan herinneren op het eiland woont, is Adio net als Luffy een aangespoelde avonturier die op het eiland vast zit. Het eiland Waford verlaten is namelijk lastiger gezegd dan gedaan – door die onnatuurlijke stormen, natuurlijk. Zo begint Luffy met zijn kompanen aan een zoektocht naar een manier om het eiland te verlaten.

Avonturen die we al veel vaker hebben gezien, maar die wel tot de cruciale momenten van One Piece behoren.

Arabasta, Water 7, Dressrosa – daar zijn we weer

Deze zoektocht gaat natuurlijk niet van harte, mede doordat de Straw Hat Pirates een groot gedeelte van hun kracht kwijt zijn. Tijdens de eerste kennismaking met Lim raken de Straw Hats hun krachten kwijt, waardoor hun missie nu ook bestaat uit het terugvinden van de benodigde Memory Cubes. Deze liggen natuurlijk verspreid over heel Waford, maar ook in de herinneringen van de piraten zelf.

Om de Memory Cubes terug te vinden, reist de groep dan ook af naar locaties uit het verleden om hun herinneringen te herbeleven. Hiermee herbeleef je als speler ook een aantal van de belangrijkste arcs uit de serie: we maken opnieuw kennis met Vivi en Crocodile in Arabasta, nemen opnieuw afscheid van de Going Merry en gaan opnieuw het gevecht aan met Doflamingo in Dressrosa. Avonturen die we al veel vaker hebben gezien, maar die wel tot de cruciale momenten van One Piece behoren.

Daarbij speelt Oda met deze herinneringen, omdat het niet exacte hervertellingen zijn van die arcs. Om de gameplay vlot te houden en ‘creatieve vrijheid’ te gebruiken, zien we deze momenten zoals de crew het zich herinnert. Zo zijn routes korter of liggen er plots extra eilanden in zee omdat Luffy zich dat meent te herinneren, terwijl de rest van de groep er toch heilig van overtuigd is dat dat niet zo was. Het is een knipoog naar de onnozelheid van Luffy en biedt precies genoeg ruimte om de game ook voor diehard-fans interessant te houden.

Even op je beurt wachten

Zoals eerder benoemd is One Piece Odyssey in tegenstelling tot menig ander One Piece-avontuur een typische JRPG-game. Dat wil zeggen dat je regelmatig een arena in wordt getrokken om te vechten tegen willekeurige vijanden, waarbij je om beurten aanvallen kiest om als overwinnaar uit de bus te komen. Daarbij maakt de game gebruik van je typische combinatie van reguliere aanvallen, speciale aanvallen en voorwerpen om te gebruiken.

De effectiviteit van je aanvallen wordt daarbij bepaald door het alom bekende steen-papier-schaar-systeem, al noemen ze het hier Strength, Technique en Speed. Personages zoals Luffy gebruiken als Strength-gebruiker vooral hun domme kracht. Daarentegen vallen Zorro, Nico Robin en Brook met hun specialistische krachten onder de Technique-noemer en staan projectielgebruikers als Usopp en Nami in de Speed-categorie. In die volgorde zijn ze ook effectief naar tegenstanders – Strength is effectief tegen Technique, welke op zijn beurt Speed overtreft, terwijl die laatste weer sterk is tegen Strength.

Een makkelijk te doorgronden systeem dus, maar dit wordt interessant gemaakt door het ‘Scramble Area Battle’-systeem, zoals ontwikkelaar ILCA het noemt. Hierbij worden personages willekeurig verdeeld over de vijanden op het slagveld, waarbij je de keuze hebt om vijanden direct bij jou aan te vallen, of middels speciale aanvallen de vijanden bij je bondgenoten een stoot te verkopen. Deze speciale aanvallen gebruiken Tension Points (TP), welke je voornamelijk oplaadt door middel van normale aanvallen.

Met twee vingers in de neus

Aangezien je vooraf dus niet weet waar je terechtkomt op het slagveld, is ieder gevecht weer een kleine, willekeurige puzzel. Je moet telkens kijken welke personages je gebruikt om de meeste schade aan te richten, terwijl je met een schuin oog ook nog kijkt naar wie er als volgende aan de beurt is om aan te vallen.

Althans – dat zou het idee moeten zijn. Voor ruim 90% van de tijd is de game zo gemakkelijk, dat je eigenlijk zonder moeite door de meeste vijanden heen blaast. Pak een aanval die een heel groepje vijanden raakt en binnen twee aanvallen ben je wel door het gevecht heen. Bijna door je TP heen? Eet buiten het gevecht gewoon een gevonden item of een van Sanji’s gerechten en je kunt weer verder.

Pas in de laatste uren van de game moest ik tijdens gevechten echt gaan opletten – schermutselingen met eindbazen eerder in de game daargelaten. Slechts een enkele keer heb ik in mijn ruim 25 uur met de game het Game Over-scherm gezien en dat kwam puur door een ongelukkig scenario waarin alleen Luffy aan het vechten was en een eindbaas mij in een stunlock kreeg, waardoor ik niet kon aanvallen of mijzelf kon herstellen. Een JRPG hoeft niet tandenknarsend moeilijk te zijn, maar in ieder geval een optie ertussenin was leuk geweest.

Het fijne aan One Piece Odyssey is dat het sfeer ademt en dat het de kern van de serie uitstekend weet te omvatten in een videogame-formaat.

Een uitstekende vertaling van 2D naar 3D

Het fijne aan One Piece Odyssey is dat het sfeer ademt en dat het de kern van de serie uitstekend weet te omvatten in een videogame-formaat. Dit zie je eigenlijk aan alles terug, maar met name in de grafische stijl van de game. Want hoewel de game in tegenstelling tot de serie compleet in 3D is, weet het wel het visuele gevoel van de anime te evenaren. Personages zijn dynamisch en voelen levendig aan in hun bewegingen en interacties met de wereld. Terwijl Luffy potten van veraf kapot kan maken, ‘maakt’ Nico Robin een extra stel armen om voorzichtig een kist te openen. Het zijn kleine details die de beleving voller maken.

Dit zie je ook goed terugkomen in de gameplay. Naast de gebruikelijke banter tussen personages komen hun persoonlijkheden terug in de gevechten. Zo kan Sanji het als rokkenjager niet over zijn hart krijgen om vrouwelijke vijanden aan te vallen. Dat terwijl de eeuwige leugenaar Usopp met zijn opblaashamers simpele vijanden de stuipen op het lijf jaagt. Slimmere vijanden zoals eindbazen daarentegen hebben zijn  truc snel door en blijven dus ongeschaad door zijn aanval. Het zijn kleine knipogen naar het bronmateriaal die gedurende het hele avontuur een glimlach op mijn gezicht wisten te toveren.

Conclusie

Met One Piece Odyssey hebben ILCA en Bandai Namco misschien wel de beste game-adaptatie van een anime in handen, in ieder geval als het aankomt op JRPG’s. Hoewel de game best een slag moeilijker had gemogen, is het een goede kennismaking voor nieuwkomers en voelt het voor fans als thuiskomen. Het nieuwe avontuur is vooral een sausje voor het hervertellen van bekende verhalen, maar dat mag de pret niet drukken. Vol met referenties en knipogen naar het bronmateriaal is het een ode aan 25 jaar One Piece.

Pluspunten

• Goede vertaling van manga en anime naar videogame
• Dynamisch gevechtssysteem probeert je scherp te houden
• Knipogen en referenties naar het bronmateriaal maken het spelen een feest

Minpunten

• Moeilijkheidsgraad is bijna heel de game ondermaats