Een pleister op de wond voor fans?

Fans van Vampire: The Masquerade hebben wat tegenslagen gehad. Het langverwachte vervolg op Vampire: The Masquerade – Bloodlines is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Het is dus terug de doodskist in voor deze open world RPG-reeks. Een pleister op de wond vinden zij misschien in Vampire: The Masquerade – Swansong, de nieuwste game in de reeks.

Het succes van de vele games in het Vampire-universum is wisselend. Toch hebben er een aantal een behoorlijke fanbase. Vampire: The Masquerade – Swansong is weliswaar geen open world RPG en ook geen vervolg op de andere games, maar het heeft wel dat fijne gothic-horror-sfeertje waar men dol op is. Maar is het genoeg om de honger naar meer vampieren te stillen?

Over Vampire: The Masquerade – Swansong

Swansong is een verhalende RPG waarin je speelt als drie verschillende vampieren: Galeb, Emem en Leysha. Alle drie zijn prominente figuren in de vampier-onderwereld, die al decennia in het geheim bestaat. Deze onderwereld is opgedeeld in verschillende soorten vampieren of families. Een soort vampiermaffia dus. Vampieren begeven zich tussen de normale mensen en elke vampier die probeert deze onderwereld te openbaren, riskeert de definitieve dood. De drie personages proberen allen een deel van een groot mysterie te ontrafelen: een aanval op een groep vampieren.

Hier wordt het interessant. Het is een narrative game, dus het verhaal is belangrijk. Daarin zijn je keuzes als speler dat ook. De gesprekken zijn eigenlijk als gevechten. Elk personage heeft een character sheet met unieke eigenschappen. Daarnaast heb je in plaats van een levensbalk ‘hunger’ en ‘willpower’, die je in kunt zetten om je voordeel in deze interacties te vergroten.

Een nieuw soort game

Ik heb nog niet eerder een game in de Vampire-reeks gespeeld, waardoor ik het spel met een frisse blik kan beoordelen. Bovendien heb ik wél veel ervaring met games waarin je keuzes het verhaal beïnvloeden. Swansong doet dat op een originele manier door de keuzes in gesprekken te combineren met character sheets, unieke vampierskills die mogelijke acties beïnvloeden en een hoop speurwerk. Het geeft een nieuwe dimensie aan dit type games, die (hoe dol ik er ook op ben) soms gaan vervelen.

De keerzijde bij dit soort games is dat het verhaal ontzettend belangrijk wordt voor je algehele beleving van de game. Helaas weet het verhaal me niet helemaal te grijpen. Het is vermakelijk, maar niet verrassend. Ik heb er absoluut een aantal uren lol van gehad, maar had ik het uitgespeeld als ik er geen review van ging schrijven? Daarover twijfel ik.

Stemacteurs van wisselende kwaliteit

Een ander onderdeel dat van groot belang is: de stemacteurs. De kwaliteit daarvan verschilt enorm tussen personages. Leysha is tenenkrommend en haar vampierdochtertje is zo irritant dat ik haar met liefde een middagje buiten in de zon zou laten staan. Emem is daarentegen best goed, en ook een aantal andere bijfiguren zijn verrassend meeslepend in hun acteerwerk.

Dat verschil in kwaliteit van stemacteurs maakt dat ik steeds wissel tussen volledig opgaan in het spel en complete ergernis. We kunnen niet allemaal Naughty Dog zijn, met hun ongekend goede verhalen en acteurs, maar die wisseling in kwaliteit maakt VTM Swansong toch een beetje net wel, net niet.

Buggy, maar niet té

Het is niet de mooiste game die ik ooit heb gespeeld, maar daar stoor ik me nooit zo aan als de rest van de game goed is. Dat is hier helaas niet echt zo: Swansong is ook een beetje buggy en stijf. Het doet me denken aan Fallout, waar de characters soms schreeuwen in woede terwijl hun belichaming met een levenloze blik een beetje heen en weer wiebelt, zodat het nog lijkt alsof er iets van emotie in zit. Aan de andere kant: ik moest er een paar keer hartelijk om lachen, en dat is ook wat waard.

Speurwerk maakt het af

Oké, de voice acting is dus niet van het hoogste niveau en de graphics ook niet. Maar dat speurwerk tussen de belangrijke scènes door maakt het helemaal af. Een vergelijkbare game is Detroit: Become Human, waar het verhaal en de stemacteurs wél ontzettend goed zijn. Toch slingerde ik na een paar uur op X drukken om een kopje thee in te schenken mijn PlayStation nog net niet het raam uit. Bij Swansong mag ik tussen de belangrijke momenten door detective spelen, sluipen, charmeren, misleiden en meer. Dat houdt het interessant.

Een op het eerste oog weinig interessant stukje papier dat ik vind in een lade blijkt een essentiële hint voor mijn missie te zijn. Op een ander moment moet ik mijn skills als vampier inzetten om onopgemerkt een gesprek af te luisteren. Hoe ik dat doe, hangt af van met welk personage ik op dat moment speel. Het leren kennen en begrijpen van de skills, character sheets en andere vaardigheden houdt mijn aandacht vast.

Serieuzer dan verwacht

Ik kan me herinneren dat men Vampire: the Masquerade-games ook altijd wel lollig vond. Dat element zie ik niet helemaal in deze game. Het neemt zichzelf wel erg serieus, en dat vind ik lastig als je een vampier op naaldhakken bent die praat als een pretentieuze butler uit de 18e eeuw. Slaan ze hier een nieuwe weg in, of zijn mijn associaties met VTM Bloodlines gewoon niet terecht? Als je een liefhebber van Bloodlines bent, laat dan vooral weten hoe je erover denkt in de comments.