Lapland, 1944. Een kleine Duitse colonne trekt zich terug naar Noorwegen. Ze hebben een groep Finse vrouwen ontvoerd ter vermaak. Een oudere man met een pikhouweel op zijn rug rijdt hen tegemoet. Over het zadel van diens paard hangen twee goedgevulde tassen. Meer oorlogsbuit voor de Duitsers? Nee, dit is niet hun dag.

De man op het paard is namelijk de legende die door de Russen Koschei wordt genoemd: de Onsterfelijke. Tijdens de Winteroorlog (1939-1940) liet de Finse legerleiding hem zijn eigen gang gaan en heeft hij als eenmansleger honderden Russische soldaten gedood. Het dozijn Duitsers dat nu zijn pad kruist weet echter niet wat hen te wachten staat. Vooral de mannen in de escorterende tank zien een buitenkansje om zich zo tegen het eind van de oorlog nog wat te verrijken en mogelijk een weg uit Nazi-Duitsland te kopen.

Sisu is een heerlijke wraakfilm van de oude stempel — Stilbeeld uit film. Verkregen via Filmdepot.

Tijden van tegenslag

Sisu is een Fins woord dat zoiets betekent als: ‘buitengewone moed en vastberadenheid in tijden van tegenslag’. De man op het paard, Aatami Korpi (Jorma Tommila), heeft sisu te over. Niets kan hem afstoppen om genoegdoening te krijgen voor hetgeen dat Duitse tuig hem aandoet. En die genoegdoening is rood van kleur.

Sisu is een heerlijke, bikkelharde wraakfilm. Vorige week dacht ik nog dat The Equalizer 3 de meest gewelddadige film met een bejaarde in de hoofdrol was, maar nu moet ik mijn mening toch bijstellen. De actie in Sisu is flitsend, grafisch, goor en over the top op een manier die je meestal in films van Robert Rodriguez of Quentin Tarantino ziet. Sowieso heeft de jonge regisseur Jalmari Helander flink afgekeken bij zijn beroemde vakgenoten. Zo is de film opgedeeld in hoofdstukken die steeds in grote, schreeuwende letters aangekondigd worden. The Minefield! Maar goed, lekker gejat hoor. Dit draagt alleen maar bij aan de sfeer van Sisu die teruggrijpt op een vroegere periode in cinema, met name de jaren zestig en zeventig.

True grit

Tommila, die Aatami speelt, is geknipt voor zijn rol. Hij heeft het ruige uiterlijk en de uitstraling van een eenling die van wanten weet in het onherbergzame landschap van Lapland. Aatami maakt een lijdensweg door die vergelijkbaar is met die van de protagonisten in First Blood en The Revenant, maar de Koschei geeft geen krimp. Daar ligt ook wel een probleem van de film. Hoewel Aatami diepe wonden in zijn eigen vlees moet dichtschroeien dan wel hechten, hebben we nooit het gevoel dat hij echt in gevaar is. De man heeft in principe geen superkrachten, maar de situaties die hij overleeft zijn zo onwaarschijnlijk dat het kleine beetje spanning en onzekerheid bij de kijker al snel als sneeuw voor de zon verdwijnt. Het is nog net niet zo dat hij zijn eigen hoofd er weer aan naait.

Wat rest is simpelweg over de schouder meekijken bij de slachtpartij die Aatami aanricht onder de Waffen SS-ers en dat biedt genoeg vermaak voor de slanke 91 minuten die de film duurt. Want Nazi’s, I hate those guys. Vooral officier Bruno (Aksel Hennie) en sergeant Wolf (Jack Doolan) zijn heerlijk kwaadaardig en je ziet ze graag hun onontkoombare lot tegemoet marcheren.

Deine Muttersprache

Maar wacht even, Hennie is een Noor en Doolan een Engelsman. Waarom zijn er geen Duitse acteurs gecast als… Duitsers? Tsja, met het oog op Amerikaans publiek hè, dat houdt niet van ondertitels. En dus spreekt elke SS-er in de film Engels met een (soort van) Duits accent. Hoewel ik dit minder storend vind dan bij zogenaamd realistische titels als Schindler’s List of The Piano, strijkt het mij toch tegen de haren in. Het doet afbreuk aan de onderdompeling in de wereld van de film. En dat terwijl verder alle factoren om je lekker in te leven aanwezig zijn. Prachtige cinematografie van het Lapse landschap, acceptabele CGI en een zowel sobere als opzwepende soundtrack.

De Finse regisseur laat de Finnen dan wel weer Fins spreken. Al merken we dat in het geval van Aatami amper, want daar komt eigenlijk geen stom woord uit. Hij is het zwijgzame type dat zijn vuisten laat spreken. En zijn pikhouweel, mes en een opgeraapte mijn. Het praten laat hij over aan de gekidnapte vrouwen, die nog wat lekker woke escapades ondernemen in deze actiefilm van de oude stempel. Ook zij barsten van de sisu!

Meer Sisu

Sisu kostte ongeveer zes miljoen euro’s om te maken en heeft er wereldwijd inmiddels dertien miljoen opgebracht. Een bescheiden succes dus. Helander heeft aangegeven al een verhaal te hebben voor een mogelijke sequel. Daarnaast blijkt Hideo Kojima, de maker van de Metal Gear-games, een grote fan te zijn van de film. Hij hintte op X zelfs dat hij wel interesse heeft om van Aatami een gamepersonage te maken. Ik zeg: doen! Een mens kan nooit te veel sisu hebben.

Conclusie

Beeld: Stilbeeld uit film. Verkregen via Filmdepot.

Sisu’s volledige plot wordt je al in de eerste vijf minuten duidelijk. Maar daarna ga je gewoon lekker achterover zitten in je pluche bioscoopstoel en geniet van het bloederige spektakel dat volgt. Popcorn erbij. Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis. En wat zijn het toch hufters hè, die SS-ers? Mooi dat er mannen als Aatami Korpi op het witte doek te bewonderen zijn. Een ouderwetse actieheld in een stijlvolle film.

Pluspunten

Geen woorden, maar daden
Lekker Nazi’s in elkaar meppen
Sfeervol Laps landschap

Minpunten

Weinig echte spanning, want je weet hoe dit af gaat lopen
De Duitsers spreken Engels

Beeld: Stilbeeld uit film. Verkregen via Filmdepot.