Dungeons & Dragons krijgt van de professionele reviewers op Metacritic een erbarmelijke score van veertien uit honderd. Ik heb het dan wel over de versie uit 2000, geregisseerd door Courtney Solomon, de man die de wereld de afgelopen vier jaar verarmd heeft met het ene na het andere tienerdrama in de After-franchise. Dungeons & Dragons uit 2023 is letterlijk een ander verhaal, dat vooral een komische draai aan het fantasy-genre belooft te geven. Omdat onze D&D-specialist Freek onlangs is gestopt bij Pixel Vault, reisde ik in zijn plaats af naar de donkere zaal der bewegende beelden om te zien of er inderdaad wat te lachen valt.

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is gebaseerd op het tabletop role-playing-spel met dezelfde naam (D&D). Dit spel bestaat al sinds 1974 en er zijn vele generaties geeks (dice chuckers) mee opgegroeid. Je hebt er een goede fantasie voor nodig, een drankje naar keuze, borrelnootjes en veel soorten dobbelstenen. Bij mij thuis liggen ook D20- en D30-dobbelstenen, maar die zijn om scores en counters aan te geven bij het kaartspel Magic the Gathering. Ik ben een card flopper. D&D heb ik nooit gespeeld en ken ik alleen uit verhalen van mede-magiccers (veel overlap tussen die groepen) en uit televisieseries als Freaks and Geeks, Buffy the Vampire Slayer en Stranger Things. Deze review is dus vanuit het perspectief van een D&D-leek geschreven.

We’re gonna need a team

Wat ik natuurlijk wel weet is dat je bij D&D een rol kiest en met je gezelschap een quest uitvoert. Dat is in de film niet anders. We ontmoeten in rap tempo de bard Edgin (Chris Pine), de barbaar Holga (Michelle Rodriguez), de machtige tovenaar Sofina (Daisy Head), de minder machtige tovenaar Simon (Justice Smith), en de vrijbuiter Forge (Hugh Grant). Later in het verhaal sluiten zich nog de shapeshifter Doric (Sophia Lillis) en de irritant perfecte paladijn Xenk aan. Die laatste is waarschijnlijk capabel genoeg om de quest in zijn eentje tot een goed einde te brengen, maar dan houd je nog anderhalf uur film over. Niet ideaal.

Ik zal niet te veel over de quest zelf spoilen. Het heeft iets te maken met de vrouw van Edgin en een genootschap dat de Thayan Red Wizards wordt genoemd. Akelige individuen. Ons gezelschap zoekt een magisch voorwerp, maar daarvoor moeten ze eerst een persoon vinden die hen naar een ander artefact leidt, dat een sleutel is naar de Sith-wayfinder… nee wacht, verkeerde film. Hoe dan ook, er wordt veel heen en weer gereisd, gevochten, gestolen, gegeten (vooral aardappels) en gekibbeld.

Portie kibbeling

Dat kibbelen vormt het hart van de film en is uiterst vermakelijk. De personages nemen zichzelf en het fantasy-filmgenre voortdurend op de hak. Dat begint al in de proloog waarin Edgin zijn halve levensverhaal vertelt aan een commissie die over zijn eventuele vervroegde vrijlating beslist, want hij zit samen met Holga in de cel wegens diefstal.

Terwijl Edgin zijn zaak bepleit en Holga op een bankje een aardappel zit te eten, zien wij de beelden bij zijn verhaal. Eigenlijk wacht Edgin op het commissielid Jarnathan op wie hij zijn hoop op vrijlating heeft gevestigd. Daarom probeert hij tijd te rekken. Hij vertelt sommige passages uit zijn verhaal dubbel en die zien we dus ook twee keer. De goofy sfeer en grappige dialogen tijdens deze scène doen denken aan The Princess Bride en de serie Willow. De toon is gezet.

Bedtime Story

Het regisseursduo John Francis Daley en Jonathan Goldstein maakte eerder de onderhoudende komedies Vacation en Game Night. Ze schrijven hun scripts zelf en hoewel de grappen niet altijd even subtiel zijn, zijn het er wel lekker veel. In Dungeons & Dragons worden we getrakteerd op skeletten aan wie je precies vijf vragen mag stellen, een tovenaar die zichzelf enigszins wazig kan maken (schijnt moeilijker te zijn dan helemaal wazig), een les over het juiste onderhoud van je strijdbijl en een zeer mollige draak.

Maar waar de film dus vooral van overloopt zijn de zelfbewuste grappen over fantasy in het algemeen en D&D in het bijzonder. Zo roept de tovenaar Simon op een gegeven moment uit: “I hate how everyone thinks we can solve any problem with magic. There are limits! This isn’t some bedtime story; this is the real world!”. Dungeons & Dragons neemt zichzelf niet al te serieus en als je in de juiste stemming bent, levert dat een zeer vermakelijke filmervaring op. Verwacht geen grimmig, meeslepend epos, maar een luchtige, komische familiefilm en je zit goed.

Aandoenlijke CGI

Dungeons & Dragons biedt rond alle grappen en grollen natuurlijk ook een leuk avontuur. Er zijn vermakelijke gevechten, ontroerende familiemomenten en zelfs een paar enge scènes die niet geschikt zijn voor de allerjongste kijkers. Het verhaal heeft niet zoveel om het lijf (verraad, einde van de wereld, teamwork, etc.), maar dat maakt niet uit, want er zit genoeg vaart en afwisseling in. Alleen het CGI-eindgevecht had wel weer wat korter gemogen, maar dat geldt eigenlijk voor alle hedendaagse blockbusters.

Het niveau van de CGI varieert van acceptabel tot aandoenlijk slecht. Zo’n pratend skelet of mollige draak is nog wel leuk gedaan, maar de volledig uit digitale bakstenen opgetrokken stad Neverwinter, waar een groot deel van de film zich afspeelt, toont aan dat je voor honderdvijftig miljoen dollar tegenwoordig niet de A-lijst aan programmeurs in kunt huren. De natuurlijke omgevingen van Noord-Ierland, waar de film grotendeels is opgenomen, zien er dan wel weer erg mooi uit. Er is ook gefilmd bij een actieve vulkaan en dat levert beelden op die indrukwekkender zijn dan je met CGI kunt creëren.

De decors, kleding en artefacten zijn trouwens heerlijk kitscherig. Het deed mij denken aan de aankleding van het bloedserieuze Warcraft van Duncan Jones, maar de levendige kleuren en glimmende afwerking passen beter bij de komische draai die Dungeons & Dragons aan het genre geeft. Over Warcraft gesproken: bij die film waren veel personages en gebeurtenissen niet goed te duiden als je de games niet had gespeeld, maar dat is bij Dungeons & Dragons absoluut niet het geval. Deze film is zonder enige voorkennis van het spel van A tot Z te volgen, al zijn er voor de D&D-fanaten zeker de nodige easter eggs en inside jokes te genieten.

De spil

Chris Pine zat na zijn rollen in de Star Trek- en Wonder Woman-films al een tijdje zonder franchise. Van het kwartet hunky Chrissen van zijn acteursgeneratie vind ik dat hij de grootste variatie in rollen tentoonspreidt. Hij speelt niet alleen de stoere actieheld, maar ook personages met meer laagjes in films als Hell or High Water en het recente Don’t Worry Darling.

Pine heeft een natuurlijke, ongedwongen manier van acteren en dat maakt zijn komische timing in Dungeons & Dragons zo goed. Zijn Edgin is de spil van het gezelschap dieven (hij noemt zichzelf de planner) en Pine is perfect als de spil van de toekomstige franchise.

Uitstekend gecast

De andere acteurs zijn ook zeer vermakelijk. Hugh Grant doet het een beetje op de automatische piloot (ik vond hem dit jaar sterker in Operation Fortune), maar het blijft Grant, dus komisch. Daisy Head, Justice Smith en Sophia Lillis zijn uitstekend gecast en Regé-Jean Page steelt in al zijn scènes de show als de paladijn die bijna alles kan, maar ook elk woord letterlijk neemt. Zoals Edgin hem toevertrouwt: “Talking with you isn’t great”.

En dan is er nog Michelle Rodriguez die elke film waarin ze speelt beter maakt. Rodriguez is met haar imposante fysiek en no-nonsense-houding geknipt voor de rol van Holga. Het is leuk om te zien dat ze nu eindelijk eens een hoofdrol in een potentiële kaskraker heeft en ze vormt een sterk centraal duo met Pine. De filmstylist heeft haar wel een opvallend onflatteuze outfit gegeven, maar ze is dan ook de barbaar van het gezelschap. Enorme dijbeenbeschermers zijn waarschijnlijk de rage bij de Uthgardt Elk-stam.

Gooi een dobbelsteentje op! Bij een even aantal stippen ga je vanavond door de rechterdeur van de bioscoop naar binnen en bij een oneven aantal door de linkerdeur. Het is niet de reis die ertoe doet, maar de bestemming en voor een vermakelijk filmavondje vormt Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves een uitstekend einddoel.

Conclusie

De Forgotten Realms blijken een ideale broedplaats te zijn voor grappen, grollen en familievriendelijk avontuur. Chris Pine en Michelle Rodriguez schitteren als het centrale duo in een film die hopelijk het begin is van een leuke franchise. Dungeons & Dragons biedt zeer toegankelijk vermaak, ook voor de mensen die geen D20-dobbelstenen en LARP-wapens in huis hebben. Ik heb al zin in de volgende quest.