Star Wars: Visions gaat naar Japan

Disney heeft de afgelopen jaren laten zien hoeveel je uit een franchise kunt halen. De vele Marvel-films plus alle spin-offs leidden tot groot succes en lovende kritiek, maar ook Star Wars bleek zijn knaken meer dan waard te zijn. Series, games, boeken en natuurlijk films worden vrijwel elk jaar uitgebracht en bevinden zich vooral in het bekende gebied. Met Star Wars: Visions durft Disney eindelijk een gok te nemen, maar is deze wel geslaagd?

Met The Rise of Skywalker sloot Disney een verhaal af waar 40 jaar lang inspiratie uit is geput, maar het universum is veel groter dan het verhaal van de Skywalkers. Met The Mandalorian bewees Disney dat ze een hoofdpersoon konden gebruiken die niet zozeer verbonden is met de Skywalkers. Ook de animatieseries kregen dit voor elkaar, hoewel daar nog regelmatig veel bekende personages in voorbij kwamen.

Het bleef altijd wat aan de veilige en bekende kant, maar met Visions gooit Disney het over een hele andere boeg. Zeven Japanse animatie studio’s hebben de opdracht gekregen om de essentie van Star Wars te nemen en daar hun eigen draai aan te geven.

Star Wars: Visions behoort niet tot de officiële canon (link naar Legends VS Canon), maar biedt een andere kijk op  de franchise en durft dingen te doen die de films niet durven. Het valt te vergelijken met de What If-series rondom de Marvel superhelden. Elke korte film doet dit zonder al te veel verwijzingen te gebruiken van wat we al kennen uit de films. Het kernidee waar elke aflevering gebruik van maakt is dat iedereen de kracht in zich heeft om een held te zijn – of juist een slechterik. 

De korte films barsten zowat uit hun voegen van de Japanse referenties. Zo zien we in de setting vaak elementen uit de Japanse cultuur terug. Het uiterlijk van de tempels en kledij, en ook de namen hebben een Japans sausje gekregen. Hoewel er dus echt een Japanse stijl is gebruikt voelt het nog steeds als Star Wars aan doordat we bekende randfiguren als droids en voertuigen zien.

De eerste aflevering genaamd The Duel zet gelijk de toon. Heel de aflevering voelt als een korte versie van de film The Hidden Fortress uit 1958. Deze film was destijds de inspiratiebron voor George Lucas om Star Wars te maken. In The Duel zien we een dorpje dat overmeesterd wordt door een groep bandieten en waar onze held (de Ronin) als enige de inwoners kan redden. De gehele aflevering is zwart-wit met enkele kleuren die er soms uitspringen wanneer er een wapen wordt afgevuurd. 

Niet elke aflevering is even geslaagd. De tweede aflevering gaat bijvoorbeeld over een rockgroep die moet optreden bij Jabba the Hutt, maar dat botst enorm met de visuele stijl van de eerste aflevering. Dit is op zich logisch want bijna elke aflevering is door een andere studio gemaakt. Helaas worden meer afleveringen benadeeld door de kijkvolgorde van de serie. Als je ze netjes op de volgorde bekijkt zoals ze op Disney+ staan, dan zijn enkele afleveringen minder sterk dan de andere.  Kijk je de afleveringen door elkaar dan kan diezelfde ‘mindere’ aflevering juist heel sterk zijn.

Hierboven noemde ik al het sterke The Duel, maar ook The Twins komt goed uit de verf. Dit komt wellicht door het feit dat het doet denken aan de game The Old Republic: Knights of the Fallen Empire, waarin een tweeling tegenover elkaar komt te staan. De ene is een Jedi die surft op een X-wing, de ander is een Sith op hoge hakken. TO-B1 is ook een uitschieter door de kinderlijke charme die de aflevering heeft. Wie de serie Astro Boy nog kent ziet deze aflevering als een Star Wars-crossover met de serie. 

De aflevering Lob and Ocho heb ik twee keer bekeken en werd een van mijn favoriete afleveringen. Hierin zien we een konijnachtige alien die wordt geadopteerd door een familie en een gelukkig leven leidt totdat het keizerrijk op de stoel staat. Wat volgt is een strijd tussen familieleden die langzaam uit elkaar groeien door verschillende standpunten. De gebeurtenissen in deze aflevering  doen sterk denken aan Kylo Ren en zijn ouders, en hoe die had kunnen zijn.

De Japanse studio’s hebben hun stinkende best gedaan om een unieke stijl neer te zetten in het Star Wars-wereldje, waarin er aardig wat dikke knipogen zitten naar de Star Wars-films zelf maar ook andere pop culture-series zoals Pokémon. Geen enkele aflevering is afgeraffeld qua visuele afwerking, maar niet elke aflevering is verhaaltechnisch even sterk. 

Ook wat betreft stemmenwerk is er flink uitgepakt. In de Engelstalige dub zijn bijvoorbeeld Lucy Liu, Alison Brie, Neil Patrick Harris, David Harbour en Joseph Gordon-Levitt te horen. Met Star Wars: Visions heeft Disney een deur geopend naar een nieuwe manier van verhalen vertellen. Het bewijst ook dat er best wat creatieve vrijheden gepermitteerd kunnen worden wanneer er een nieuwe Star Wars-film uitkomt in plaats van alles op safe spelen zoals met de sequel-trilogie is gedaan. Wij hopen in ieder geval op een tweede seizoen…

Het eerste seizoen van Star Wars: Visions is nu te zien op Disney+.