Dromend op de buik van My Neighbour Totoro

Zoals vele westerlingen kreeg ik de Japanse animatiefilms van Studio Ghibli pas in mijn vizier na de Oscarwinst voor Spirited Away in 2003. Ik was op slag verkocht en begon DVD-winkels af te struinen (dit was voordat digitale verkoop en streaming alles overnamen) op zoek naar andere pareltjes uit de oceaan die anime heet. Mijn eerste vangsten waren Princess Mononoke en een DVD met twee kinderen en iets wat op een enorme muis leek op de voorkant van het hoesje: My Neighbour Totoro.

Die muis bleek een bosgeest te zijn, die vanaf het moment dat ik hem op mijn televisie zag nooit meer uit mijn fantasiewereld is verdwenen. En ook in het echt zou ik graag mijn eigen buurman inruilen voor zo’n zachte, levende futon die in mijn tuin of in de bossen om ons heen rond mag struinen. Dromen op de buik van een Totoro is nog steeds mijn droom.

Een echte familiefilm

Ik was zo in de ban van Totoro’s dat ik ze boven het eerste kinderbedje van mijn zoon heb geschilderd. En toen hij oud genoeg was om mee te kijken, hebben we als gezin weer van de avonturen van Mei, Satsuki en hun harige vriendjes genoten. My Neighbour Totoro kun je kinderen trouwens al op vroege leeftijd voorschotelen, waarbij het niet zoveel  uitmaakt of ze al ondertiteling kunnen lezen; op Netflix kun je zowel de Nederlands als Japans gesproken versie bekijken.

My Neighbour Totoro heeft een heerlijk eenvoudig plot en de beelden spreken voor zich. Jonge kinderen zullen niet alleen genieten van de schattige fantasiewezens, maar ook van de animaties van het dagelijks leven van de familie Kusakabe of simpelweg van een groepje kikkervisjes in een beekje. Deze film maakt het gewone wonderlijk.

Waar gaat My Neighbour Totoro over?

De kleuter Mei en haar oudere zus Satsuki verhuizen naar een gammel, maar oh zo schilderachtig huisje op het platteland. Daar maken ze kennis met de konijnachtige Totoro’s, die in verschillende kleuren en maten komen, maar alleen door de kinderen worden gezien. De pluizige wezens verzamelen nootjes en laten de planten en bomen groeien. Ze zijn leergierig en schieten de twee zusjes bij verschillende problemen te hulp. De ene gebeurtenis is daarbij spannender dan de andere, maar met de Totoro’s aan hun zijde is er van alles mogelijk.

My Neighbour Totoro stamt uit 1988 (dertien jaar vóór Spirited Away) en komt van de hand van meesteranimator en legendarische regisseur Hayao Miyazaki, die dit jaar nog een Oscar won met de prachtige anime The Boy and the Heron. Miyazaki haalt in zijn laatste film maar weer eens alles uit de kast om er een episch fantasiespektakel van te maken dat je zintuigen en brein overuren laat werken.

Het avontuur van Mei, Satsuki en de Totoro’s is een stuk ingetogener en heeft een eenvoudige en toegankelijke vertelstructuur. Wat beide films echter gemeen hebben is de intimiteit van de kijker bij de personages, ook al zijn dat in sommige gevallen fantasiewezens en maken ze nog zulke onwerkelijke belevenissen mee. Miyazaki’s werk blinkt uit in de kleine emoties binnen het grootse en fantastische.

Waarom wil je dit zien en waar kun je My Neighbour Totoro kijken?

In het huidige klimaat van kinderentertainment dat meteen naar standje hysterisch schakelt (kan ook heel leuk zijn, hoor), verlang je soms naar rustiger vermaak. My Neighbour Totoro vormt een oase van onthaasting en verwondering zoals alleen Miyazaki lijkt te kunnen bewerkstelligen. Laat je meevoeren naar een magische wereld met bosgeesten en stofdeeltjes met oogjes, maar ook met alledaagse beslommeringen van jonge kinderen en hun ontwikkeling in tijden die niet altijd even gemakkelijk zijn.

My Neighbour Totoro is de mooiste kinderfilm voor alle leeftijden; niet omdat er een vette knipoog naar de volwassen kijker wordt gegeven, maar omdat magie het dagelijks leven voor iedereen verrijkt. Om destijds de financiering voor The Boy and the Heron rond te krijgen is vrijwel de gehele Studio Ghibli-catalogus aan Netflix verhuurd. Je kunt My Neighbour Totoro hier kijken.