Boeken van het jaar

Een doorsnee jaar kunnen we 2020 niet noemen en ‘leuk’ was het nou ook niet per se. Maar waar Covid-19 ons leven flink over de kop heeft gegooid, heeft het ons ook meer tijd voor onszelf gebracht. Tijd om te gamen, tijd om te Netflixen en natuurlijk tijd om te lezen. Dat laatste bespreken we in dit artikel. Want welke  boeken las onze redactie eigenlijk afgelopen jaar? Wat waren de hoogtepunten? En nog belangrijker: hebben ze überhaupt (meer) gelezen?

Met een overvloed aan games, series en films schiet het lezen er bij mij vaak in. Dat terwijl ik het wel heel graag doe. Daarom was het voornemen voor 2020 om elke maand een boek te lezen en hiervoor heb ik zelfs een leesstoel aangeschaft! Helaas tik ik de twaalf boeken bij lange na niet aan, zelfs de lockdowns mochten niet baten. Al zit ik met acht gelezen boeken wel aardig wat boven mijn leesuren in 2019. 

Wel ben ik erg tevreden over het soort boeken dat ik heb gelezen. Want waar mijn leeslijst normaal alleen uit non-fictie bestaat, heb ik dit jaar meer romans en sci-fi gelezen. Ik begon met Kamers Antikamers van Nina Weijers. Een prachtige roman over liefde, vriendschap en dat wat had kunnen zijn. Ook maakte The Three-body Problem van de Chinese sci-fi-schrijver Cixin Liu veel indruk, door met ideeën over onder andere buitenaards leven te spelen op een schaal die ik nog niet eerder gezien heb. 

Ik denk dat het laatste boek dat ik lees in 2020 toch bovenaan zal eindigen. Op advies van Maxime ben ik begonnen aan The Long Way to a Small, Angry Planet  en ik moet op het moment van schrijven nog iets meer dan honderd bladzijden, maar het is nu al een heerlijk verhaal. Geen grote theorieën over extraterrestrial leven, maar een intiem verhaal over een diverse crew van een bijzonder ruimteschip. Hoewel ik het dus nog niet helemaal uit heb, weet ik nu al dat dit boek van Becky chambers me het meeste bij zal blijven dit jaar.

Al jaren heb ik een fascinatie met Japan, al komt dat voornamelijk door games en anime. Met de wilde toekomstplannen om ergens de komende jaren ook daadwerkelijk naar Japan te gaan, kwam er dit jaar een drang om meer te leren over de cultuur en de gebruiken van het land. Reden genoeg om de documentaires te kijken en de boeken in te duiken.

Naast dat Console Wars een bijzonder kijkje geeft in de Japanse bedrijfscultuur, vooral aan het begin van de jaren 90, heeft vooral Dit is Japan mij meer geleerd over het land van de rijzende zon. Of het nu gaat om de verschillende regio’s, de gebruiken rondom de feestdagen of de bijzondere lunches: ieder pagina gaf mij nieuwe inzichten. 

Een ander boek vol met inzichten is Pure Invention. In dit boek neemt auteur Matt Alt je mee langs alles wat Japan zo populair maakt bij geeks en hoe het is ontstaan. Hello Kitty, karaoke, manga en anime: het komt allemaal voorbij en geeft ons zo een beter inzicht van de afgelopen 150 jaar in Japan. Een fascinerend boek over het ontstaan van de kleine dingen waar Japan groots mee is geworden.

Net als bij Robert wil het lezen me nog wel eens ontschieten tussen alle games door. Desondanks houd ik wel van een goed boek. Ik ben een ontzettend kieskeurige lezer (of ja, ik heb een ontzettend kieskeurige spanningsboog moet ik zeggen), maar als ik dan iets vind waar ik mijn aandacht bij kan houden, lees ik het vaak in een ruk uit. Je weet wel, die tip van veel mensen bij slaapproblemen, om te gaan lezen voor het slapengaan? Dat werkte bij mij altijd averechts. 

Ik heb dan ook een aantal boeken liggen waarvan ik slechts een paar bladzijdes heb gelezen. Gelukkig staat er nog altijd een op mijn boekenplank die ik dit jaar wél volledig heb gelezen. Dit is het boek Speel met Vuur, geschreven door Tess Gerritsen. Dit is een vrij korte thriller uit het jaar 2015. Het hoofdpersonage raakt in Rome in de ban van een muziekstuk. Elke keer wanneer ze dit stuk speelt, gebeuren er echter rare dingen. Dit brengt haar op een zoektocht om te achterhalen wat er nou precies met dit muziekstuk aan de hand is.

Al jaren vind ik dat ik veel meer moet lezen. Ik merk vooral dat de interesse is verdwenen sinds de komst van de smartphone. Vaak lig je toch stiekem nog even je tijdlijn te lezen in plaats van een goed boek. Daar moest verandering in komen en dat is gelukkig ook gelukt. Dit ontstond vooral toen ik besloot om The Witcher 3 nog een keer te gaan spelen. Het werd mijn derde playthrough en deze keer wilde ik me echt beter verdiepen in de wereld. Hoe doe je dat nou beter dan door met de boeken te beginnen?

Ondertussen zijn de eerste drie boeken dan ook uit en wordt er op zeer korte termijn een begin gemaakt aan het vierde boek. Dat de game me wist te grijpen wist ik al, maar dat de boeken dat ook konden was nieuw voor me. Ik denk dat het vooral komt doordat de wereld zo levendig wordt beschreven. Ook kan ik me steeds beter inleven in de nukkige Geralt zoals ik hem ken uit de game. Ik weet natuurlijk wel dat de game gebaseerd is op de boeken en dat de boeken er eerder waren, maar het is grappig om deze omgekeerde bevestiging te krijgen.

Verder lees ik me ondertussen ook helemaal suf met alle informatie en boeken die beschikbaar zijn rondom Cyberpunk 2077. Ook deze dystopische wereld en alles eromheen spreekt me enorm aan. Daarnaast bevat het boek The World of Cyberpunk 2077 bijzonder mooi artwork om de teksten te ondersteunen. Hopelijk heb ik al deze informatie straks na mijn eerste playthrough met Cyberpunk 2077 helemaal tot me genomen, zodat ik in de tweede sessie nog meer beslagen het ijs op ga.

Lezen deed ik eigenlijk altijd wel. Vaak en veel. Afgelopen jaar heeft er dus niet per se voor gezorgd dat ik nog meer ben gaan lezen. Ik denk dat ik juist eerder minder dan normaal heb gelezen. Dit heeft er alles mee te maken dat de lockdowns ervoor gezorgd hebben dat ik per boek meer tijd heb (of ik gun mezelf meer tijd voor een boek). Hierdoor ben ik dit jaar eindelijk toegekomen aan dat stapeltje ‘boeken waar je even voor moet gaan zitten’. Momenteel lees ik De Kant van Swann van Marcel Proust. Het volgende boek op mijn stapeltje is The Bell Jar van Sylvia Plath.

Afgelopen jaar heb ik daarnaast veel true crime gelezen. Het is – naast thrillers- een favoriet genre, maar dat is niet de reden van het vele lezen. Onlangs leverde ik namelijk mijn afstudeerscriptie over true crime in! Daarvoor moest ik dus wel veel boeken binnen het genre lezen… Vooral The Stranger Beside Me van Ann Rule, In Cold Blood van Truman Capote en The Journalist and the Murderer van Janet Malcolm heb ik dit jaar binnenste buiten gekeerd.

Tot slot mogen ook de gebruikelijke (literaire) thrillers niet op mijn leeslijstje ontbreken. Zo las ik afgelopen jaar alle boeken van Joël Dicker opnieuw (De nieuwste vertaling Het Mysterie van Kamer 622 verscheen onlangs bij De Bezige Bij). Andere aanraders zijn Het Boek van Alle Angsten van Emy Koopman en De Mensen Boven Ons van Lisa Jewell.

[wpv-noautop]
{!{wpv-view name=’auteurs-onderaan-post’}!}
[/wpv-noautop]