Het Japanse Nintendo weet wat voor kwaliteiten ze in huis hebben en weet daar dan ook al ruim drie decennia gretig gebruik van te maken. Mocht je niet begrijpen waar ik op doel: Nintendo weet al jaren personages te ontwikkelen waar je aan verknocht raakt, personages waar je gewoon voor smelt of waar je een onbeschrijfbare klik mee hebt. Neem een simpel figuur als Mario, die geen ton opsmuk nodig heeft om elke keer weer dikke cijfers te creëren voor de speelgoedfabrikant. Maar dit artikel gaat niet over Mario, maar wel een van zijn compagnons. You guessed it, het is tijd voor Yoshi. Na lange afwezigheid is het eindelijk aan onze eierpoepende dino om in zijn eigen game te floreren op de Wii U. Hoe die game uitpakt, daar ga ik het uitgebreid over hebben.

Inderdaad, Yoshi krijgt eindelijk weer eens een eigen game op de console toegewezen en daar was het wel weer eens tijd voor. Er moet gezegd worden dat Yoshi op de handhelds een paar zeer vermakelijke games heeft gekend, maar de console bleef lang verstoken van Yoshi’s schattigheid. Gelukkig, het wachten is voorbij. Yoshi’s Woolly World is daar en zoals voorspeld puilt de game over van cuteness en lieflijkheid alom. De gameplay verschilt, zoals wel vaker bij Nintendo, niet veel van de andere games in de franchise. Waarom een zo goed als perfect recept veranderen, dat lijkt de gedachtegang van Nintendo. Maar om toch wat variatie in het geheel te brengen, besloot men om de wereld van Yoshi geheel vorm te geven met wol, zoals eerder bij Kirby. Ik kan je nu al vertellen dat het, naar mijn mening, veel en veel beter uit heeft gepakt dan bij de roze alles-verorberende Kirby.

Afijn, Yoshi en wol: een gouden combo. Om de game toch een bepaald doel te geven wordt er een verhaaltje omheen gebreid. Yoshi en zijn kornuiten (die gek genoeg allemaal Yoshi heten) zitten lekker te chillen totdat Kamek wederom de boel op geheel passende wijze komt verstoren. Hij lijkt een behoefte aan veel wol te hebben en tovert iedere Yoshi om tot enkele bollen wol om ze handig te kunnen kidnappen. Onze Yoshi (volg je het nog) weet zich gelukkig te verstoppen in een berg wol en zweert iedereen terug te vinden. Handig genoeg heeft Kamek behoorlijk geknoeid met zijn bolletjes wol. Op bijna vijftig plekken, verspreid over zeven werelden, liggen her en der bollen wol voor het oprapen, wachtend om terug in hun originele staat gebracht te worden.

En daar heb je het, de hele opzet in een notendop. In Yoshi’s Woolly World draait het dus om het terugvinden van al deze gedropte bollen wol. In ieder level liggen er vijf verstopt, die bij het voltooien van het level een nieuwe Yoshi vormen. Dit is dan ook het grootste doel in de platformer, buiten het vinden van stempels en bloemetjes (had ik al gezegd dat Yoshi om schattigheid draait?). Iedere wereld kent een eigen thema, variërend van snoep en woestijn tot uiteraard bollen wol. Al deze werelden lijken alsof het uit je grootmoeders breiboek is gekopieerd, alleen dan veel kleurrijker en een stuk minder suf. Ieder level heeft buiten het hoofdthema ook nog een aparte vibe, vaak refererend aan andere Nintendo-games (vooral Mario) en zijn stuk voor stuk prachtig ontworpen. Het wordt al snel duidelijk dat ook Nintendo een zwak heeft voor Yoshi.

Maar het zijn niet alleen de werelden die wollig zijn, ook alle personages zijn geheel tot perfectie gebreid en gepunnikt. In de line-up van personages zien we overigens een hele hoop bekende gezichten. Kamek was, buiten Yoshi om, de eerste die zijn rol vervulde, maar ook Shy Guy, Burt the Bashfull, Chomp, de vleesetende planten en de Koopa’s zijn weer van de partij om er maar een paar te noemen. Het maakt van Yoshi’s Woolly World een feest van herkenning en dat in HD. Om het schattigheidsgehalte tot een absoluut hoogtepunt te brengen, is ook Yoshi’s trouwe viervoeter Poochy op een gegeven moment terug, die om het zacht uit te drukken echt achterlijk schattig is. Hij is zelfs zo cute dat je zijn soms irritante aanwezigheid direct vergeeft.

Nu vraag je je mischien af: irritante aanwezigheid? Ja, Poochy is soms, zeg maar vaak, een lastpost en belemmert je in je besturing van Yoshi. Nu is de besturing van Yoshi overigens een vertrouwde, het enige dat Yoshi hoeft te doen is lopen, vijanden met zijn tong naar binnen hengelen, er bollen wol van rollen (in plaats van de bekende eieren), die bollen weggooien en springen, met optie tot een altijd moeizame hover. Vrijwel alles is tot in de puntjes uitgewerkt, al heeft Poochy dus de neiging om pal voor je neus te blijven staan ADHD-en, wat bijzonder onhandig is wanneer je een bolletje wol moet gooien. Om het goed te maken kun je wel netjes op z’n rug meeliften en blaft hij als een bezetene wanneer er ergens een bloemetje of een bol wol te vinden valt. Who’s a good boy?!

Die hulp van Poochy is in sommige gevallen best praktisch, gezien de te verzamelen bloemetjes en bollen wol in sommige levels verraderlijk verstopt zijn. In de meeste gevallen is het een kwestie van logisch nadenken: waar zou ik als designer een verborgen item verstoppen? In veel gevallen ontdek je een verborgen item simpelweg doordat je er, hoe je het wendt of keer, aan voorbij komt wanneer je van platform naar platform springt. In de overige gevallen is het een kwestie van geluk of volharding, iets waar je wel wat van nodig hebt wanneer je de game voor de volle 100% wilt voltooien. Deze doelgroep heeft dan ook eigenlijk de meeste lol aan Yoshi’s Woolly World, gezien de game verder niet extreem veel uitdaging biedt.

Begrijp me niet verkeerd, Yoshi’s Woolly World biedt je een hele hoop fun, vooral als je de vorige Yoshi-games helemaal het einde vond, maar toch lijkt men bij Nintendo ergens iets vergeten te zijn. Er is namelijk geen Game Over te vinden in de game. Natuurlijk kun je wel door je hartjes heen raken, maar echt ‘af’ ga je nooit. Je keert altijd terug naar je laatste checkpoint, hoe vaak je ook in de afgrond valt of verslagen wordt. Hierdoor gaat de druk er in principe al aardig van af, waardoor de uitdaging dus echt blijft liggen bij het halen van alles wat er te vinden valt in een level. Nu kan ik je al wel op een briefje meegeven: daar heb je het al druk genoeg mee. Geloof me, tientallen levels vol verborgen items die stukje bij beetje moeilijker te doorkruisen worden, je zult er de nodige uurtjes aan kwijtraken. Het is dan ook de volharder die wint in de game, gezien 100% perfectie wordt beloond met een bonuslevel. Daarnaast is het verzamelen van de vijf bollen wol die een nieuwe Yoshi vormen regelrecht verslavend, gezien je altijd weer benieuwd bent hoe die eruit komt te zien.

100% perfectie, dat is nogal wat. Hoe eenvoudig Yoshi’s Woolly World ook lijkt, soms zal de game je toch aardig laten werken voor je beloning. Sterker nog, zoals bij de Mario-games zitten er soms levels tussen die het bloed onder je nagels uit weten te halen. Ook daar heeft Nintendo een oplossing voor bedacht. Je kan er namelijk voor kiezen om de game iets makkelijker te maken door de optie tot vliegen in te voeren. In plaats van het tijdelijke getrappel van Yoshi zal hij als een rasechte gevederde vrind door het level kunnen vliegen, al kent dat wel beperkingen. Zo kun je nooit hoger vliegen dan je normaal springt, dus het garandeert geen onbezorgde vlucht. Ook kun je voor aanvang van een level kiezen om een van je gespaarde patches te gebruiken die je een extra perk geven. Deze kosten alleen wel gems, maar die vind je genoeg in ieder level. Je komt in ieder geval niet gauw zonder te zitten.

Valt er nog meer te vertellen? O ja hoor, genoeg. Zo hoef je de game niet alleen te spelen, je kunt ook gezellig co-op met twee Yoshi’s op pad gaan, waarbij wel gezegd moet worden dat dat niet altijd garant staat voor een beter resultaat. Ook hier geldt dat je elkaar met een beetje pech gruwelijk in de weg loopt, maar dat kan ook voor de nodige hilariteit zorgen, zoals vaak het geval is bij andere soortgelijke Nintendo-platformers. Heb je geen vrienden, of in ieder geval geen die Yoshi diggen, pak er dan je kunstig gebreide Yoshi-amiibo bij en creëer een virtuele co-op partner in de game. Die loopt in ieder geval zeker in de weg.