Yo-kai Watch 2

Yo-kai Watch is een heus fenomeen in Japan, maar het lijkt zich nog niet helemaal door te zetten in het Westen. Niet omdat het niet geprobeerd wordt, Yo-kai Watch 2 ligt net in de winkels, er is een tv-serie en er ligt diverse merchandise in de winkels. Misschien is het omdat Japan al wat op ons voorligt met de games en daardoor een streepje voor heeft. Met Yo-kai Watch 2 uit, kan deze game de hype misschien wat ontvlammen.

Yo-kai Watch 2 speelt zich net als het eerste deel af in Springdale. Een klein, rustig plaatsje en de woonplaats van de protagonist in de game. Als speler heb je de keuze uit een jongen of een meisje en kun je zelf de naam beslissen. In deze review verwijs ik echter naar Nate, zoals de knul in de anime ook heet. Ondanks alle avonturen die Nate beleefd heeft in het eerste deel, start alles als een compleet nieuw avontuur. Dit niet zonder reden: in de opening cutscene wissen twee hekserige Yo-kai Nate’s geheugen en voilà: een nieuw avontuur is geboren. Natuurlijk komt Nate kort daarop opnieuw in aanraking met de Yo-kai Watch, waardoor hij de Yo-kai kan zien die zich allemaal in Springdale ophouden. Met het hervinden van zijn Yo-kai Watch keert ook zijn geheugen terug en gaat hij op missie om te kijken hoe dit had kunnen gebeuren.

Dubbele gevoelens

De intro en alles wat daarop volgt, zorgt eigenlijk voor twee zeer tegenstrijdige gevoelens. Alles wordt namelijk opnieuw uitgelegd. Dat is nog niet het erge, nee, alle Yo-kai die je in het vorige deel hebt ontmoet, worden aan je geïntroduceerd alsof je ze nog nooit ontmoet hebt. Op zich heel logisch om deze keuze te maken, niet iedereen heeft het eerste deel gespeeld. Maar voor iemand zoals ik, die het eerste deel wel volop gespeeld heeft, zorgt het voor frustratie: “Ja, die ken je al Nate” is een uitdrukking die vaak achter mijn 3DS vandaan kwam. Met de ‘kleinere’ (oftewel minder belangrijke) Yo-kai is dat niet zo’n probleem, maar er is bijvoorbeeld een specifieke Yo-kai die je overal naartoe kan teleporteren. Deze had een belangrijke rol in het eerste deel en stelt zich voor aan Nate alsof er nooit iets gebeurd is. Een kleine vorm van herkenning was toch wel gewenst geweest.

Ook de manier waarop het verhaal wordt vormgegeven, zorgt voor tegenstrijdige gevoelens. Na de intro zit je vol met vragen. Wie zijn die heksen? Wat willen ze van je? Wat gebeurt er in hemelsnaam allemaal? Nou, als je op die vragen antwoord wil krijgen, moet je toch echt eerst bezig met allerlei kleine, niet belangrijk ogende dingen. De game voelt namelijk meer als een grote miniquest met af en toe een stuk verhaallijn erbij. Jammer, want daardoor komt de game behoorlijk traag op gang. Dit maakt het verhaal en alle dingen die je erbij moet doen zeker niet minder leuk, maar als je met de zoveelste miniquest bezig bent, vraag je jezelf toch wel eens af of die heksen geen voorrang hebben op die jongen die zijn drankje kwijt is.

Het vechtsysteem

De gehele game draait om het vangen van diverse Yo-kai en het gebruiken van hun mogelijkheden in gevechten tegen andere Yo-kai. Het vechtsysteem werd in het eerste deel al omslachtig genoemd en helaas is daar geen verandering in gekomen. Je Yo-kai vallen namelijk uit zichzelf aan en door een minigame op het onderste scherm kun je ze een special move laten doen. Begrijp me niet verkeerd, het systeem werkt en heeft zijn eigen charme, maar doordat je zelf eigenlijk een beetje aan het wachten bent, voelt het soms wat saai en langdradig aan.

Tijdens deze gevechten kun je Yo-kai proberen te vangen door ze wat te eten toe te gooien. Elke Yo-kai heeft andere voorkeuren en het vergt soms heel wat geduld om uit te vogelen wat die ene nou lekker vindt. Met heel veel geluk komt deze Yo-kai aan het eind van het gevecht naar je toe en besluit dat hij met je mee wil. Hoewel het systeem onveranderd is gebleven, lijkt het wel een stuk makkelijker te zijn geworden dan in het eerste deel. In het eerste deel kon je soms hun favoriete eten gooien en dan had je ze na honderd gevechten alsnog niet. Hier komen ze soms zomaar op je af, wat het toch allemaal een stuk gemakkelijker maakt.

Feestje voor de verzamelaars

Wat Yo-kai Watch 2 ontzettend goed doet, is alle diverse mogelijkheden die het biedt. Er is namelijk ontiegelijk veel te doen en te verzamelen. Als je een verzamelfreak bent zoals ikzelf, dan zul je je zeker een flink aantal uur vermaken met deze game. Natuurlijk kun je alle Yo-kai verzamelen, maar je hebt nu ook een handig boek waarin je gevangen bugs kunt overzien en je hebt zelfs de mogelijkheid om trophies te verzamelen. Deze trophies komen in brons, zilver en goud en kun je behalen door een bepaalde actie te ondernemen (hmm, waar komt dit me bekend van voor…?). Hoewel het absoluut geen nieuw concept is binnen de gamewereld, biedt het wel voer voor de verzamelaars om net dat uiterste uit de game te halen.

Nieuwigheden en veranderingen

Wanneer je kijkt naar de eerste Yo-kai Watch, merk je dat er veel dingen veranderd, maar voornamelijk verbeterd zijn. Hierboven noemde ik al dat het vangen van Yo-kai een stuk makkelijker gaat, maar ook je weg vinden binnen Springdale en de andere plaatsen waar je later komt, is een stuk makkelijker. Dit komt door de simpele toevoeging van beschrijving op de minimap. Ik heb me in het vorige deel een ongeluk gezocht naar die specifieke snoepwinkel waar ik moest wezen, in deel 2 staat er simpel ‘Candy store’ bij het gebouw. Een simpele, maar zeer welkome toevoeging.

Ook zijn het aantal gebieden waar je met Nate kunt komen, uitgebreid. Waar je eerder enkel Springdale kon verkennen, zul je na een aantal uur spelen de mogelijkheid hebben om de trein te nemen naar Harrisville. Dit zorgt voor een nieuw gebied, waar je alles kunt bekijken en nieuwe dingen kunt doen. Yo-kai Watch 2 is dus groter dan zijn voorganger en het enige kleine minpunt is dat je de treinritjes niet kunt skippen. Hierdoor wordt jezelf verplaatsen lichtelijk vervelend, maar het is het allemaal waard.

Waar ik zelf heel erg van kon genieten, was het Japanse gevoel dat ik een beetje van de game kreeg. We kennen vast allemaal wel iets waarvan je denkt ‘enkel in Japan’. Dat keert op sommige momenten terug naar de game. Denk aan overdreven cutscenes of een Yo-kai die ‘Notice me Senpai’-oogjes krijgt. Dit alles samen zorgt ervoor dat Yo-kai Watch 2 toch een zeer aangename ervaring is. Het is een zeer vermakelijke game, die in veel dingen verbeterd is ten opzichte van zijn voorganger, helaas hangt ook deze weer met miniquests aan elkaar.