Yakuza 6: The Song of Life

Kiryu Kazuma, de draak van Dojima, de vierde voorzitter van de Tojo-clan, de legendarische Yakuza is terug. Drie jaar lang zat hij in de gevangenis om zo veilig uit te treden uit de criminele wereld en zich te focussen op zijn weeshuis. Kan hij voortbestaan als een gewone inwoner of wordt hij direct teruggezogen in de criminele wereld?

De Yakuza-franchise telt ondertussen maar liefst zeventien titels. Tien hiervan tellen niet mee aan het grote verhaal waarin Kiryu Kazuma centraal staat, maar zijn spin-offs die zich wel afspelen in het Yakuza-universum. Hoe je het ook bekijkt, je kunt er niet omheen dat Yakuza een succesvolle cult-classic franchise is met een diep doordrongen verhaal en uitgeweide personages. Yakuza 6: The Song of Life gooit het verhaal op de schop en breidt een einde aan het epische verhaal van Kiryu. Heeft Sega deze antiheld een waardig einde kunnen geven?

De slapende draak ontwaakt

Yakuza 6: The Song of Life begint waar Yakuza 0 ophield. De ex-popidool Haruka, die gelijktijdig geforceerd werd om mee te werken aan de geheime Yakuza-agenda, heeft de Yakuza-chantage aan het licht geworpen. Kiryu heeft haar hierna onder zijn bescherming genomen en haar geadopteerd. Kiryu was hierna zo klaar met de criminele wereld dat hij besloot om drie jaar de gevangenis in te gaan om zich zo volledig los te snijden van de Yakuza in zijn algemeniteit.

De reden dat hij weg wilde uit de criminele wereld: weeskinderen. Kiryu is zelf namelijk een weeskind en is zo de Yakuza in gerold, iets wat natuurlijk niet wenselijk is voor kleine kinderen. Dit leed wilt hij de toekomstige generatie besparen door het oprichten van een eigen weeshuis. Met het vooruitzicht op het oprichten van een liefdevolle familie laat hij zich graag drie jaar opsluiten. Wanneer hij terugkomt, lijkt het plan echter allemaal iets anders dan hij voor ogen had. Haruka is namelijk spoorloos verdwenen.

Al snel leer je dat in de drie jaar die Kiryu afwezig was, Haruka terug is gegaan naar Tokyo en zij daar aangereden is door een onbekend persoon. Nu zij comateus in het ziekenhuis ligt, laat zij een baby achter die vermoedelijk van haar is. Ondertussen beginnen de handen van Kiryu te jeuken. Wetende hoe inefficiënt de politie kan zijn met het onderzoeken van zulke delicten, stapt hij zonder blikken of blozen terug in de duisternis op zoek naar antwoorden, om te beginnen het uitvinden van wie de vader van zijn kleinzoon Haruto is.

Culturele vormgeving

Kiryu reist af naar Kamurocho, een deel van het bruisende Tokyo waar hij contact probeert te leggen met oude vrienden. Het eerste wat opvalt aan hoe de game vormgegeven is, is het niveau van detail. Er liggen plasjes water op de straten van de zojuist gepasseerde regenbui, de straten worden bemand door mannen in pakken, jeugdigen en mensen die op zoek zijn naar die ene leuke bar, in de grote straten staan flikkerende neonlampen, reclameborden en frisdrankautomaten en in de kleine tussenstraatjes staat wat hangjeugd, ligt er wat rommel en spot je hier en daar een vozend stel.

Gelukkig is er ook genoeg te doen en ziet het er niet alleen leuk uit. Het stadsdeel stikt van de restaurantjes waar je een snelle hap kunt verorberen om je knorrende maag te stillen. Je kunt ook snel een gamehal binnen stappen om je Yen te verdoen aan een arcadegame. Ben je meer uit op lichamelijk avontuur, dan kun je naar een cabaretclub gaan om daar een host te versieren of kun je van een webcamshow genieten in een lokaal internetcafé. Precies wat je dus verwacht bij een grote metropool.

Aan de andere kant zien we dit detail ook terug in het kleine vissersdorp in Hiroshima, waar je later in de game ook terechtkomt. Er is daar duidelijk minder te doen en dat is logisch; narratief gezien is het maar een klein dropje dat leeft op vergane glorie. Al met al wordt de wereld zo neergezet dat het een mooie afbeelding geeft van de dualiteit in de Japanse cultuur. Enerzijds terughoudend en ingetogen, maar tegelijkertijd ook uitbundig en intens.

Diepgaand maar uit focus

Het niveau van detail dat we zien in de vormgeving van de wereld zie je met dezelfde kracht terug in het verhaal dat je doorloopt. Alles wat in de wereld gebeurt, heeft een motivatie. Het verhaal is met grote zorgvuldigheid in elkaar gepuzzeld, zodat geen enkel personage zich vreemd gedraagt en hun persoonlijkheid als instantie gewaarborgd wordt.

Dit zorgt er echter wel voor dat er heel veel cutscenes en expositie in de game te vinden zijn. Sta er bijvoorbeeld niet van te kijken wanneer je ineens veertig minuten lang in opeenvolgende gesprekken zit.  Gelukkig is het acteerwerk goed en zijn de stemmen niet vervelend om naar te luisteren. Wat minder prettig om te zien is, is dat het animatiewerk van de gezichten haast niet bestaand is. Daarnaast is de duur van de intermezzo’s behoorlijk disruptief voor de flow van de game.

Om even een voorbeeld te geven: aan het begin van de game krijg je een korte tutorial over de gevechtsmechanics. Deze zijn best strak uitgewerkt en na dit korte gevecht hunker je naar meer. Hierna zit je echter meer dan een uur in cutscenes waarbij je letterlijk niks doet. Tegen die tijd ben je de tutorial alweer half vergeten.

De gevechten an sich zitten simpel maar goed in elkaar. Je hebt normale aanvallen en sterke aanvallen die je kunt alterneren voor het maken van combo’s. Daarnaast kun je ook mensen of objecten vastpakken om hier verschillende interacties mee aan te gaan, zoals een vijand tegen zijn maten aan kegelen of een Yakuza-lid het onderspit laten delven door zijn eigen mes in hem te implanteren. Deze acties kun je echter niet aan de lopende band doen. Om deze toffe bewegingen te doen moet je ‘heat’ hebben. Dit zijn een soort actiepunten die je door de gevechten al doende verzamelt.

Meeslepend maar teleurstellend

Naast de disbalans in gameplay versus expositie is er ook een dissonantie tussen de narratief en de gameplay. Zoals eerder gesteld is het verhaal diepgaand en wordt er veel nadruk gelegd op de nuances van de Japanse onderwereld en hoe politiek en diplomatiek de gewenste wapens zijn. Het is dus bijzonder jammer dat je alle problemen lijkt op de lossen met een potje matten.

Wil je iemands vertrouwen winnen? Sla hem tegen de grond! Heb je een dispuut met je beste vriend over de moraliteit van een door jouw voorgestelde actie? Overtuig hem door herhaaldelijk je vuist met hoge snelheid tegen zijn kin te plaatsen! Is er een misverstand waarbij jij denkt dat iemand ontvoerd is, terwijl het eigenlijk gaat over een man die zijn ex-vrouw ophaalt om een avond rustig te praten? Gedraag je dan als de testosteronbom die je bent en spreek met je vuisten!

In vaktermen spreken we hier over ludonarratieve dissonantie, waarbij er dus een dissonantie is tussen de narratief en de gameplay. De narratief zet dus een genuanceerde wereld neer, waarbij de Yakuza-leden respect hebben voor hun credo en op een volwassen manier hun disputen proberen te bemiddelen. De gameplay ondermijnt dit volledig door te laten blijken dat alle problemen in je leven op te lossen zijn met ouderwets knokken.