Yakuza 0

Soms is het heerlijk om zonder enige verwachtingen aan een review te beginnen. Dat je je compleet over kunt geven aan hetgeen wat je op het punt staat te spelen. Precies het gevoel wat ik had toen ik mijn review-exemplaar van Yakuza 0 in mijn PS4 schoof.

‘Even snel een spelletje doen’

Nog nooit had ik een deel uit de franchise gespeeld. Ik wist alleen dat de Yakuza-games mateloos populair zijn in Japan, en had slechts hier en daar wel eens positieve verhalen over de games gehoord. En áls ik in het verleden al eens een Yakuza-titel in de schappen zag staan, ging mijn aandacht steevast uit naar wat anders. Onterecht, zo bleek. Ik ben namelijk overrompeld door wat Yakuza 0 te bieden heeft. En hoewel deze nieuwste Yakuza bij uitstek het deel is om aan de serie te beginnen, moet er wel één hele belangrijke kanttekening bij het geheel worden geplaatst: je moet er open voor staan.

De gemiddelde gamer die vooral geprikkeld wordt door snelle actie, weinig diepgang en die vooral ‘even snel een spelletje wil doen’, kan beter met een grote boog om SEGA’s serie heen lopen. Die trekt dit niet. Maar ben je een speler die warm wordt van een diepgaand verhaal dat in een eigenwijs tempo wordt verteld, dat boordevol zit met goed geschreven dialogen en charismatische karakters met uitgesproken persoonlijkheden, dan is Yakuza 0 iets voor jou. Denk Shenmue, maar dan beter, en je weet meteen wat ik bedoel. Al gaat Yakuza 0 nog een stukje verder in het claimen van je aandacht vanwege het ontbreken van Engelstalige voice-acting. Cutscenes nemen met gemak 10 minuten in beslag, en kijk niet raar op wanneer je er meerdere achter elkaar voor je kiezen krijgt. Opletten geblazen dus, in elk geval wanneer je goed op de hoogte wilt blijven van alle ontwikkelingen.

In de ban van Yakuza 0

Yakuza 0 speelt zich af in het Japan van 1988, ver voor de gebeurtenissen uit de eerder verschenen delen. Protagonist van de serie Kiryu Kazuma is nog een jonge, pas door de Dojima-familie opgenomen Yakuza, die voor een ogenschijnlijk simpele klus op pad wordt gestuurd. Al snel blijkt hij de speelbal te zijn in een politiek spel om eer, macht en een braakliggend stuk grond, en draait hij op voor een moord die hij niet heeft gepleegd. Vastberaden om zijn onschuld te bewijzen, stapt hij uit de Yakuza en begint hij aan zijn avontuur.

Tegelijkertijd leren we Goro Majima kennen, een ex-Yakuza die een schuld aan zijn oude familie inlost door een van de grootste nachtclubs van Osaka te leiden. Hij heeft aanzien en wordt door de bevolking gezien als de ‘Koning van de Nacht’, maar wil niets liever dan dit leven achter zich laten en terugkeren naar de Yakuza die hem drie jaar eerder verbannen heeft. Zijn situatie lijkt uitzichtloos, tot hij de kans krijgt om zijn schuld in één keer in te lossen, door in opdracht van de Tojo-familie een moord te plegen.

Deze gebeurtenissen markeren het begin van een bijna 50 uur durend verhaal dat bol staat van de intriges, waarin de connectie tussen beide hoofdrolspelers langzaam maar zeker duidelijk wordt. De belevenissen van Kiryu en Goro wisten me mateloos te boeien, en voor het eerst sinds Uncharted 4: A Thief’s End was ik weer eens écht in de ban van een game. Een bijzondere prestatie, die niet alleen te danken is aan het meeslepende verhaal, maar ook sterk wordt beïnvloed door de hoogstaande regie en het fantastische acteerwerk. Vooral de pre-rendered cutscenes zijn ware kunstwerkjes, die me dankzij de goed gekozen camerastandpunten en prachtige, beeldvullende shots van de zeer gedetailleerde character-models steeds naar meer deden verlangen.

Sowieso moet worden gezegd dat het oog voor detail bijna eng te noemen is. Wanneer je een willekeurige winkel in loopt staan de schappen vol met verschillende artikelen, die ook allemaal van een eigen merkje zijn voorzien. Straten staan boordevol fietsen, dozen, kratten en andere gebruiksvoorwerpen, waardoor het gevoel van een levende stad flink wordt versterkt. Geholpen door de omgevingsgeluiden, de slim gekozen invalshoeken en algehele uitstraling, vergeet je regelmatig dat je met een bijna twee jaar oude, in de basis voor de PS3 ontworpen game te maken hebt. Tegelijkertijd is het daarom zo jammer dat de kwaliteit van de minder belangrijke character-models zo verschillend is. Ze zijn vaak van een dusdanig lage kwaliteit dat het storend is. Ook verdienen de weinig spectaculaire textures op de gebouwen geen schoonheidsprijs. En zo is er nog wel meer op Yakuza 0 aan te merken.

Tweestrijd

Zoals wel vaker het geval is bij traditionele Japanse games, is het geraamte van de game wat gedateerd. Ook in de bekende IP’s als bijvoorbeeld Dynasty Warriors en Final Fantasy-games van voor deel XV, zien we nog vaak stijf bewegende, plastic ogende characters ronddrentelen, en houden ontwikkelaars vaak koppig vast aan de vertrouwde maniertjes in plaats van vernieuwend uit de hoek te komen. Meer dan eens bekroop me het gevoel dat ik veel van wat Yakuza 0 te bieden heeft, al jaren eerder heb gezien. Innovatie is in de meeste gevallen ver te zoeken en veel van de gameplay-elementen voelen verouderd aan. Voor de hele game geldt dan ook dat het allemaal wat stijf aanvoelt. Stijf, maar degelijk. De combat is bijvoorbeeld nogal lomp en weinig diepgaand, met een matig functionerend Lock-On-systeem. Daar staat tegenover dat beide protagonisten over drie verschillende vechtstijlen beschikken, en dat er volop gebruik kan worden gemaakt van de omgeving om gevechten tot een goed einde te brengen. Je hebt een uitgebreid arsenaal aan finishing-moves tot je beschikking, die heerlijk over-the-top zijn en waarvan de impact enorm goed overkomt. Het zorgt er uiteindelijk voor dat het onderdeel voor genoeg voldoening zorgt, maar nooit echt indruk maakt. Deze tweestrijd tussen bewondering en teleurstelling steekt niet alleen tijdens gevechten de kop op, maar is bijna bij ieder ander onderdeel van de game een aanwezige factor.

Side-quests zijn in groten getale aanwezig, maar het merendeel bestaat uit oninteressante activiteiten zoals het oplossen van problemen tussen stelletjes, of zijn niets meer dan simpele fetch-quests. Toch geldt voor elk van hen dat er zichtbaar veel zorg aan is besteed. Vaak niet eens zozeer aan de opdracht zelf, maar vooral aan de aankleding ervan. De inleiding steekt vaak slim of grappig in elkaar, de dialogen zijn ook hier met veel zorg geschreven en de meer aan emotie gerelateerde opdrachten weten uiteindelijk toch een gevoelige snaar te raken of begrip voor de situatie op te wekken, terwijl je dat van tevoren niet zou hebben gedacht.
Storender vond ik het grote verschil in de cutscenes, waarbij het vaak voorkomt dat je tekst opleest in plaats van dat het uit wordt gesproken. Ondanks dat ik geen Japans versta, doet het ontbreken van gesproken tekst afbreuk aan de ervaring. Het zijn dan ook dit soort achterhaalde designkeuzes en het gevolg van werken met een verouderde engine die de game meer dan eens in de weg zitten.

Mini-game Mania!

Het scheelt dat Yakuza 0 zichzelf op het zwaarwegende verhaal na niet zo serieus neemt, en dat de verschillende districten in Tokio en Osaka waarin de game zich afspeelt, uit hun voegen barsten van de beschikbare activiteiten. Los van de sidequests kan je je hier tientallen uren vermaken, zonder ook maar een centimeter op te schieten in het verhaal. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het doen. Zo zijn er bijvoorbeeld arcadehallen, waarin diverse SEGA-klassiekers in hun geheel speelbaar zijn, maar je kan er ook aan de slag kunt met grijpmachines en zo prijzen winnen. Je kunt pokeren, poolen, darten, vissen of blackjack spelen. Je kunt wedden op Cat Fights, waarin schaars geklede vrouwen elkaar in een arena te lijf gaan. Er is de mogelijkheid om met op afstand bestuurbare RC-auto’s te racen, die volledig naar wens kunnen worden aangepast. Je kunt in karaoke-bars aan de slag of in discotheken de dansvloer onveilig maken, en op die manier je behendigheid met de controller op de proef stellen. Je kunt je terugtrekken in een van de dubieuze zaakjes aan de randen van de gebieden waar je licht erotische filmpjes kunt kijken, en er is zelfs een mini-game waarin je telefoonseks hebt.

Voor elk van de bezigheden geldt dat het tot in de puntjes is uitgewerkt, en dat terwijl het in de meeste gevallen om content gaat die je links kunt laten liggen. Het doet je beseffen met hoeveel passie er aan deze game is gewerkt, en al helemaal wanneer je je bedenkt dat ik hier nog lang niet alle bezigheden heb benoemd. Alsof dat nog niet genoeg is, ga je gedurende de game ook nog als vastgoedmagnaat aan de slag, en krijg je de mogelijkheid om een cabaretclub te runnen. Deze activiteiten maken, in tegenstelling tot de eerder genoemden randactiviteiten, een wezenlijk onderdeel van het verhaal uit en vereisen meer van je aandacht, maar daar staat tegenover dat ze je veel geld op kunnen leveren.