WWE 2K17

Tien jaar geleden tijdens de herfstvakantie mocht ik voor het eerst alleen thuis blijven terwijl mijn ouders op vakantie gingen. Uiteraard moest dat gevierd worden en een geniaal plan ontwikkelde zich. Samen met mijn vrienden gingen we een game- en filmmarathon van 24 uur houden. Na een etmaal was er van dat film kijken weinig terecht gekomen, net als van het geplande FIFA-toernooi. Nee, WWE Smackdown vs. Raw gooide roet in het eten van alle plannen. Onlangs verscheen WWE 2K17 en zijn we tien jaar verder. Laat het nou net weer herfstvakantie zijn…

Een datum werd geprikt, het kaasplankje werd afgestoft en de goudgele rakkers werden koud gezet. Stuk voor stuk ingrediënten waarmee het bijna niet meer fout kan gaan. Er kon weinig meer misgaan. Of toch wel? Uiteindelijk bleek dat alleen Erik, a.k.a. The Button Basher, de barre tocht door de regen naar mijn idyllische kamer wist te maken. Enthousiast als we waren, werd meteen de PlayStation opgestart en een paar tellen later keken we tegen het startmenu van de game aan. Tijd om te beginnen.

Het bleek pure nostalgie te worden toen Erik voor The Undertaker ging en ikzelf Triple H uitkoos. Hoe vaak was deze partij een decennium geleden wel niet gespeeld? Echter, Erik begon een beetje nors te worden: “Pfff, die graphics, ik had toch wel verwacht dat dit ondertussen iets beter zou zijn”. Hij had gelijk. Het is niet dat de game er slecht uitziet, maar toch. We zijn de laatste tijd verwend met mooie grafische games en WWE 2K17 is toch wel een stapje terug. De supersterren zien er goed uit, maar jammer genoeg alleen de echte grootheden. Opkomende worstelsterren of minder interessante karakters ogen enigszins cartoony en niet goed afgemaakt.

Maar goed, het worstelen zelf dan? Graphics zijn natuurlijk altijd nog ondergeschikt aan gameplay. Opnieuw hoorde ik een lichte teleurstelling naast me: “Man man man, is de besturing nou nog steeds hetzelfde?”. Hier moest ik lang over nadenken. Is dat iets slechts dan? Aan de ene kant niet, want de game is makkelijk op te pakken. Het biedt dus mogelijkheden om makkelijk in te stappen als je een avondje iets met vrienden wilt doen. Aan de andere kant, de besturing was al nooit het sterkste punt van deze game, dus ook dit jaar valt het tegen. Je hebt niet altijd het gevoel dat je totale controle over je worstelaar hebt. Zeker niet als je de tegenstander op de grond hebt gewerkt en hem dan wilt belagen. Hoe vaak ik wel niet heb geprobeerd om aanvallen op de benen te maken, maar dat de animatie naar de borstkas of zelfs het hoofd ging. Dit heeft mede te maken met de slechte collision detection. Vaak grijp je net naast spelers en zie je karakters naast de touwen hangen terwijl ze erin horen te liggen. Hierdoor wordt het moeilijk om de gevechten goed te kunnen volgen.

Tegelijkertijd hoorde ik naast mij de knoppen op de controller redelijk rammelen. Button Bash Erik zat in een grapple vast en wist er niet zo makkelijk uit te komen. Om eerlijk te zijn is button bashen ook niet de beste tactiek in de game (maar goed, dat hoeft Erik niet te weten). Dit komt omdat worstelen in essentie gewoon een stukje theater is. De uitkomst van de wedstrijden is vaak vooraf al bepaald en het is enkel zaak voor de worstelaars om de wedstrijd zo spectaculair mogelijk te maken. Hierdoor zijn aanvallen vaak lastig te onderbreken. Tevens ligt daarom het tempo in het spel zo laag. Er is de mogelijkheid om een aanval te counteren, maar als dit niet lukt, is er geen ontsnappen meer aan. Je moet wachten tot de hele aanval klaar is en als je een beetje pech hebt, lig je daarna ook nog dertig seconden op de grond te wachten. Je tegenstander kan dan aanvallen uitvoeren en jij kunt even vrij weinig. Het is nou eenmaal hoe het in het echt ook gaat, maar na een tijdje begin je je hier wel echt aan te irriteren.

Zeker als je samen met computergestuurde karakters speelt. Vanzelfsprekend moest natuurlijk ook even de epische, bijna anderhalf uur durende Money In The Bank-wedstrijd van tien jaar terug nagedaan worden. Hierbij vielen onze monden wel open van verbazing. Bijna alle worstelaars die we ons maar konden herinneren, zitten in de game. Het spel kent dan ook meer dan 120 worstelaars. Hierdoor kon de partij ook gespeeld worden met exact dezelfde worstelaars als tien jaar terug. Echter, deze keer duurde de partij een stuk korter. Na tien minuten spelen viel het op dat je na een harde klap automatisch de ring uit rolde om bij te komen. Terwijl wij beiden voor de negentiende keer buiten de ring werden gerold, wist een andere worstelaar de koffer boven de ring los te maken middels de door hem opgezette ladder. We waren opnieuw een teleurstelling verder.

Tot nu toe is er weinig positiefs te melden over de game. Er zijn daarentegen wel degelijk dingen tof aan het spel. Uiteraard kan de game natuurlijk niet alleen op de multiplayer beoordeeld worden. Laten we het bijvoorbeeld eens hebben over de carrièremodus die ook dit jaar weer in het spel zit. Om te beginnen, deze zit ook dit jaar weer bomvol met mogelijkheden om je karakter helemaal naar je eigen hand te zetten. Ik heb denk ik werkelijk waar nog nooit een game gezien waarin die customisation zo enorm uitgebreid is. Echt alles is aan je karakter aan te passen, van uiterlijke veranderingen, tot de entree, tot de moves die je karakter ter beschikking heeft. Verzin het en het kan in WWE 2K17. Ook nieuw in de carrière dit jaar zijn de zogenaamde promo’s. Worstelen is en blijft natuurlijk een show en al het spektakel om de wedstrijden heen komt voort uit de promo’s. In de ring kun je het publiek toespreken, tegenstanders uitdagen, breken met je tag team partner en nog veel meer. Eerlijk is eerlijk, deze modus werkt nog niet helemaal optimaal. Zo denk je soms oprecht dat je iets positiefs zegt, maar vat het publiek het negatief op. Daarnaast is het jammer dat dit enkel op tekst gebaseerd is en de zinnen die je kiest niet daadwerkelijk worden geroepen door je karakter. Hoe dan ook, dit biedt zeker perspectief voor de komende jaren.

Wat af en toe jammer is aan de carrièremodus is dat het soms nogal aan kan voelen als een grind. Het duurt erg lang om je eerste titel te winnen en je speelt tot die tijd veelal tegen dezelfde karakters. Het is wel echt tof om te zien dat je het verhaal een eigen wending kunt geven. Zo las en zag ik online in artikelen en streams dat het een te grote grind is in het begin met je tag team partner. In een van de allereerste promo’s kreeg ik wel al de kans om met hem te breken. Gekscherend heb ik dat gedaan met daarbij de enige angst dat ik niet meer verder kon, omdat ik alleen nog maar mee kon doen in het tag team kampioenschap. Niets bleek minder waar. Ik kreeg ruzie met mijn maatje en daar begon een compleet nieuwe verhaallijn. Gelukkig werd ik eveneens ingedeeld in een nieuw solo kampioenschap.

Tot slot wil ik toch nog een laatste keer terugkomen op de mogelijkheden om alles naar je eigen hand te zetten in de game. Zo is hierboven al de ultieme fanservice benoemd doordat de ontwikkelaar meer dan 120 worstelaars in de game heeft gestopt. Daarnaast zijn de opties voor je karakter dus ook heel groot. Maar dat is nog niet alles. Zo biedt de game dit jaar eveneens de mogelijkheid om je eigen universum te maken. Hierin kun je opnieuw alles helemaal zelf instellen. Je kunt eigen toernooien maken, rivaliteiten tussen worstelaars opzetten, verhaallijnen bepalen en de zogenaamde ‘pay-per-view’-wedstrijden inplannen. Hierdoor zit er voor de echte worstelfan toch van alles in de game. Helaas bleek dit voor Erik te laat te zijn. Na anderhalf uur doorbikkelen, kwam toen toch de vraag: “Jij hebt toch ook de nieuwe FIFA al? Kunnen we die niet doen?”.