Wanneer je je in een scenario begeeft dat je omgeven bent door geschminkte bonkige knapen in de meest absurde outfits die elkaar te lijf gaan met klapstoelen en wulpse dames die de vloer dweilen met elkaars haar kan dat twee dingen betekenen: je bent tijdens carnaval op het verkeerde moment de kroeg in gelopen of je kijkt naar een stevige pot showworstelen. Gezien het eerste niet bepaald een geschikt scenario voor een game is, heeft 2K ook dit jaar maar weer voor een game omtrent het grootse WWE gekozen, met de toepasselijke titel WWE 2K16. Nu krijg ik bij beide van de eerdergenoemde scenario’s al een ongemakkelijk gevoel, dus mezelf wederom in de wereld van WWE dompelen kon alle kanten op gaan.

Want hoe je het draait, wendt of keert, een game als WWE 2K16 moet het echt hebben van de liefhebbers van de sport, al kan ik nu wel verklappen dat zelfs ik me met WWE 2K16 uitstekend vermaakt heb. Degenen die mijn reviews al wat langer lezen (waarvoor mijn dank) weten dat ik me ook vorig jaar gewaagd heb aan een WWE-game en daar op dat moment niet geheel kapot van was. De keuze om het dus nogmaals te proberen lijkt op zijn minst een opmerkelijke, maar iedereen verdient een tweede kans, zo ook 2K en Yuke’s.

En geloof het of niet, deze beide partijen hebben met WWE 2K16 kennelijk heel hard geleerd van de feedback die ze vorig jaar hebben gekregen, want WWE 2K16 heeft behoorlijk wat pijnlijke missers van vorig jaar weten weg te poetsen. Zo biedt de game dit jaar iets wat deze vorig jaar miste: content. Heel, heel veel content. Het roster van de game bevat dit jaar zoveel vechters dat je je afvraagt hoe men het op het schijfje heeft gekregen. Met meer dan 120 unieke vechtersbazen om uit te kiezen, is de keuze hiermee bijna verdubbeld. Je kunt ze zo gek niet bedenken of ze zitten erin. Van Superstars als John Cena, “Stone Cold” Steve Austin en The Undertaker tot klassiekers als André the Giant. Ook enkele voluptueuze Diva’s betreden het digitale canvas, al valt het aantal daarvan behoorlijk tegen.

Het roster is slechts het begin van de verbeteringen die zijn doorgevoerd in WWE 2K16. Ook grafisch is er flink wat vooruitgang geboekt, al moet ik daar wel enkele kanttekeningen bij plaatsen. Over het algemeen zijn de meest prominente Superstars puik gemodelleerd en krijg ik dan ook zo nu en dan het gevoel dat WWE 2K16 mijn PlayStation 4 soms goed laat werken, al is dat helaas niet bij iedere knokker het geval. Het is een fenomeen dat we bij meer sportgames terug lijken te zien: de grote jongens worden tot in de puntjes uitgewerkt, terwijl de wat mindere wat generiek en slordig afgewerkt worden. Zo herken je Steve Austin eigenlijk al meteen bij zijn entrance en heeft John Cena ook in deze game zijn inmiddels befaamde ‘blik van ontzetting’ wanneer een poging tot submissie faalt , terwijl General Adnan gewoon een gast met een snor en een zonnebril is. En dan heb ik het nog niet eens over de “ringside officials” gehad die helaas als een stel houten klazen aan hun tafeltje zitten.

Nu is het met iedere game wel zo: hoe mooi of lelijk de game ook is, gameplay en mechanics maken veel goed of kapot. Gelukkig heeft ook dit heikele punt een flinke overhaul gekregen. Waar WWE 2K15 vorig jaar nog het meest op een kansspel leek waaruit alles bestond uit een vorm van steen-papier-schaar en je meer bezig was met het laten slagen van je reversals, lijkt de game dit jaar meer te hebben gekozen voor een strategische benadering waarbij het kansspelgehalte zich slechts beperkt tot het begin van je match. Snelle reflexen zijn overigens nog steeds van uiterst belang gezien je niet bijster veel tijd krijgt om een countermove te maken. De grootste verandering zit hem dan ook meer in het reversal-gedeelte van WWE 2K16, waar afwegingen maken van groot belang is.

Reversals heb je namelijk niet meer oneindig tot je beschikking, waar dat voorheen wel zo was. Het lijkt afgelopen met het om elkaar heen dansen en het sierlijke aftroeven van ieders houdgrepen. Ook worstelaars zijn namelijk niet van steen, ook “Stone Cold” niet, dus je hebt ook niet de conditie van een god. In elkaar gerost worden, nep of niet, is niet bepaald je meest memorabele bezigheid, dus je bent al gauw geneigd om dat pakkie rammel de andere kant op te manoeuvreren. Dat kan nog steeds, maar bij iedere poging die je doet zal je staminabar wat leger raken. Is je stamina zo goed als op, dan heb je later in de pot een probleem. Zie namelijk maar eens een knaap van 120 kilo tegen de grond te werken als je armen aanvoelen als een kom slappe noedels.

Het komt dus meer aan op overwegen of je de beating die je krijgt voor lief neemt en je energie spaart of niet. Kan het een finisher worden of niet? Wil ik de show groots eindigen of niet? Gaat de tegenstander me genadeloos met een klapstoel bekogelen of niet? Allemaal vragen waar je je bij iedere mogelijkheid tot reversal even achter de oren moet krabben of het wel het juiste moment is. Niet te lang natuurlijk, anders lig je al ploeterend onder een zweterige spierbundel op de grond voor je het weet. En bedenk je goed, als je eenmaal ligt kan ook je ringside coach, mits je die hebt gekozen, niet veel meer voor betekenen.

Qua besturing is WWE 2K16 niet heel veel veranderd, maar dat is niet bepaald een slecht ding. Worstelaars houden het graag simpel, dat is wel gebleken. De skillset van moves die de gemiddelde worstelaar bezit zijn slaan (liefst met de vlakke hand), schoppen, gooien en pinnen. Zo nu en dan kun je er een vleugje theater bij mieteren en worden de touwen je beste vriend, maar dan heb je het ook wel een beetje gehad. Kenners van de franchise hoef ik dit niet te vertellen, maar verwacht geen flashy hadoukens en vliegensvlugge Tiger uppercuts. Neen, WWE is van origine een wat tragere game die naarmate de match vordert alleen maar trager wordt. Het duidt er wederom op dat het vooral een game voor de liefhebber is, niet voor de casual fighters.

Nu wordt de liefhebber gelukkig wel gruwelijk in de watten gelegd met deze editie van 2K’s WWE-game, gezien het aantal gamemodi serieus de spuigaten uitloopt. Buiten de bijna verplichte, maar in mijn ogen overbodige, carreermode zijn er talloze modi waar je direct in kan springen zoals One on One, Two on Two, Triple Threat, Fatal 4-Way, 6-Man, Handicap, Tournaments, Royal Rumble en Hell in a Cell, om er maar een paar te noemen. Daarnaast kan iedere fan zich eindeloos vergapen in 2K’s Showcase waarin covermodel Steve Austin centraal staat. Als kers op de taart vallen er talloze videofragmenten te ontgrendelen waar echte WWE-fans van zullen smullen. Talkin’ about your content.

Al met al dien ik 2K en Yuke’s een ferme schouderklop te geven voor de game die ze afgeleverd hebben. Ondanks het feit dat ik niet altijd even gecharmeerd ben van bonkige spierbundels met een hoger theatergehalte dan Cristiano Ronaldo moet ik eerlijk toegeven dat ik me uiterst heb vermaakt met WWE 2K16 en dat ik nu al benieuwd ben of men deze ‘rise to the top’ kan blijven continueren. Voor nu zit WWE 2K16 als King of the Hill op zijn klatergouden troon. Nu maar hopen dat er geen geschminkte randdebiel met een klapstoel dat komt vergallen…