Het komt niet snel voor dat ik DLC aanschaf, vooral niet waneer het DLC betreft van een al wat oudere game die nu niet bepaald geniaal was in mijn ogen. Vorig jaar probeerde Machine Games vriend en vijand te verrassen met Wolfenstein: The New Order en wist dat soort van te doen. De game was in vergelijking met zijn voorgangers best goed te pruimen, hell, zelfs ik had er enigzins lol in. Het is dan ook daarom dat Wolfenstein: The Old Blood lonkte. Maar goed, een krappe €20,- voor DLC die uit twee verhaaltjes bestaat? Of dat het waard was, kon ik maar op één manier uitvinden en dat betekende toch lappen.

Terwijl een dikke download van ruim 36 GB(!) op mijn PlayStation naar binnen druppelde, kon ik me ook maar één vraag stellen: Is dit niet een beetje veel voor DLC? Ik heb meerdere full-priced games gespeeld die minder in beslag namen. Ik zou er al snel achter komen dat The Old Blood niet voor niets zo groot was. Anywho… waar zijn mijn manieren, ik zal eerst eens vertellen waar The Old Blood over gaat.

Je speelt in dit avontuur wederom met William ‘B.J’ Blazkowicz, een U.S. Army Ranger met Pools/Joods bloed. Zoals de kenners wel zullen weten, heeft B.J. aan één ding de schurft: nazi’s. Laten er daar nou juist een hoop van zijn, want de game speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, ruim voor de gebeurtenissen van Wolfenstein: The New Order. B.J. heeft nog steeds een apfeltje te schillen met Generaal Wilhelm ‘Deathshead’ Strasse, maar probeert uit te vogelen hoe hij bij hem moet geraken. Met een beetje hulp komt hij al gauw uit bij twee prominente nazi’s: Rudi Jäger en Helga von Schabbs. Om bij Deathshead uit te komen zal hij zich eerst moeten ontdoen van deze twee en intussen ook de nodige documenten moeten vinden. En daar heeft B.J. zijn handen vol aan, allebei.

Want als er een ding is waar Wolfenstein: The Old Blood geen gebrek aan heeft, is het actie, over de top actie. Subtiliteit is er in The Old Blood niet bij, na een kort intro wordt je meteen in een vuurgevecht van bijzondere proporties gedropt. De toon is gezet, dit kon wel eens lang gaan duren. Terwijl B.J. constant tegen zichzelf praat en de ene na de andere oneliner opdreunt, neem ik tussen de bedrijven door eens de tijd om de omgeving eens goed te analyseren. Je zou door het oorlogsgeweld bijna vergeten om de omgeving die Machine Games heeft gecreëerd te bewonderen, want bewonderenswaardig is het zeker. Men heeft duidelijk te tijd genomen om aandacht te besteden aan de details in de game, al moet je vaak niet te dicht bij sommige artikelen gaan staan.

Buiten de puik vormgegeven wereld zijn ook de wapens die B.J. ter beschikking heeft goed in balans. Machine Games heeft de oude vertrouwde aanvalsgeweren, die je weer lekker kan dual wielden, weer in het arsenaal opgenomen, maar heeft ook enkele leuke extra’s toegevoegd. Zo kun je vijanden vanaf een gepaste afstand naar de verdoemenis blazen met je Kampfpistole, een soort rocketlauncher in zakformaat. Ook een bolt action rifle, gedempt pistool en semi-automatische shotgun zijn weer van de partij, waarvan ook de laatste twee optie tot dual wielding hebben. Om het nog even lekker af te toppen kan onze Blazko ook nog werpmessen en granaten met zich mee torsen. Waar laat hij het toch allemaal?

Veel wapens betekent uiteraard ook veel vijanden, vrij slimme vijanden als je het mij vraagt. Het is vooral de mate van A.I. die je soms op de rem laat trappen. Je voelt je door het overschot aan wapens al gauw een soort Rambo, maar in veel gevallen doe je er juist goed aan om jezelf in te houden en je wat op de achtergrond te houden. Zoals ik eerder al zei heb je namelijk te maken met veel vijanden, erg veel, en ze slaan om het minste of geringste alarm. Wanneer dat gebeurt, breekt de pleuris dan ook daadwerkelijk los en zul je zelfs met je lading wapens en ammo nog regelmatig het onderspit delven. Stealth is the word, hoe gek het ook klinkt. Machine Games heeft The Old Blood zodanig ontworpen dat het niet lauter run and gun is, maar dat je vijand besluipen soms de betere optie is. Belonend is het in ieder geval zeker: bij het succesvol benaderen van een nietsvermoedende Duitser haal je hem vakkundig onderuit met een flinke pijp om die daarna kunstig door zijn schedel te jassen. Auw!

Zoals eerder in The New Order heeft de Führer ook nu weer aardig geìnvesteerd in technologie om zo een leger supersoldaten te creeëren. Nu is de ene soldaat iets meer super dan de ander, wat de balans een beetje op niveau houdt, maar er lopen behoorlijk wat bad-asses rond die je niet even besluipt. Vooral in de eerste vier hoofdstukken, waarin je op zoek gaat naar Rudi Jäger, zul je behoorlijk wat mechanisch tuig tegen gaan komen terwijl je kasteel Wolfenstein probeert te ontsnappen. Deze stalen pains in the ass haal je niet even neer, nee, je zult hun zwaktes moeten tackelen voordat ze op hun ijzeren knieën gaan. Zelfs de honden zijn voorzien van een stukje staal.

Het metaalgehalte in de laatste vier hoofdstukken van The Old Blood is een stukje lager, maar dat betekent niet dat het er makkelijker op wordt, verre van zelfs. Staal en lood maakt namelijk plaats voor hersendood. Inderdaad, The Old Blood kent zombies die je op een zeer irritante manier ontdoen van je munitie. Helga von Schabbs is namelijk niet vies van een beetje grafschennis en sloopt de ene na de andere grafzerk om haar obsessie voor een artefact te vervullen. Je raadt het al, de wereld vergaat zo’n beetje en vrijwel alles wat dood was, komt weer tot leven. Maar jij zou B.J. Blazkowicz niet zijn als je ze niet nog doder zou maken. Plus, het wordt tijd dat Helga eens stopt met die onzin, dus die gaat er ook aan als het aan jou ligt.

Dit alles wordt in acht hoofdstukken gestopt, wat niet veel lijkt. Maar geloof me, Wolfenstein: The Old Blood biedt je meer gameplay dan de gemiddelde shooter waar je de volle mep voor mag betalen. Natuurlijk is dit sterk afhankelijk van de moelijkheidsgraad die je kiest, maar als je voor de gemiddelde graad gaat, heb je kans dat je er toch gauw een uurtje of acht mee kwijt bent, wat zeker niet slecht is voor €20,-. Gedurende deze acht uren zul je je absoluut niet vervelen, gezien er voldoende te schieten en zoeken valt. Ondanks het feit dat The Old Blood behoorlijk scripted is, zul je alle hoeken en kieren moeten afspeuren om de volle 100% voltooiing te behalen. Voor de echte doorzetters heeft men zelfs een leuk extraatje bedacht: zo nu en dan kun je een lekker dutje doen en zul je in je dromen een paar extra retro-styled leveltjes van Wolfenstein kunnen spelen. That sure brings back memories…