Wolfenstein II – The New Colossus

William “B.J.” Blazkowicz, aka Terror Billy heeft één groot talent: Nazi’s om zeep helpen. Hij heeft er ook al flink mee kunnen oefenen: zijn eerste avontuur stamt namelijk uit 1981. Met het in 2014 verschenen Wolfenstein – The New Order wist MachineGames de moordlust van Terror Billy succesvol naar de 21e eeuw te vertalen. Slaagt de ontwikkelaar erin deze lijn door te zetten met Wolfenstein II – The New Colossus?

Open-world en shared-world zijn twee van de belangrijkste trends in games de laatste tijd. Speelwerelden moeten open en groots opgezet zijn en het liefst ook een online component bezitten. MachineGames trekt zich van deze modeverschijnselen weinig tot niets aan en schotelt ons met Wolfenstein II een ouderwets lineaire singleplayer shooter voor. De vraag is daarbij echter of dat anno 2017 nog een plaats heeft.

Met je rolstoel in een onderzeeër

Wolfenstein II – A New Colossus begint direct na de gebeurtenissen van The New Order. Terror Billy verkeert in slechte staat na zijn confrontatie met generaal Deathshead aan het eind van het eerste deel. Tijd om uit te rusten krijgt hij echter niet, want de Nazi’s zijn de door het verzet ingenomen onderzeeër Eva’s Hammer binnengedrongen. Gezeten in een rolstoel en gewapend met een machinegeweer moet B.J. dan ook meteen aan de slag.

Kort daarna worden we herenigd met een oude bekende: Frau Engel is terug en ze is er tussen deel één en twee niet minder krankzinnig op geworden. De blonde Nazi-officier mag na de dood van generaal Deathshead de rol van main villain op zich nemen en dat doet ze met verve. De manier waarop ze haar eigen dochter uitscheldt vanwege haar overgewicht en Terror Billy belachelijk maakt omdat hij in een rolstoel zit zorgt ervoor dat ze lekker gestoord overkomt. De toon is meteen gezet.

Dreamteam Kreisau

Frau Engel is echter zeker niet de enige ster in de cast van Wolfenstein II. Een groot deel van de personages uit het eerste deel maakt hier wederom hun opwachting en ook zij zijn niets aan hun kracht verloren. Zo is er de aan hersenbeschadiging leidende Max Hass, die vrolijk de uniformen van de andere teamleden en de Helikopter kleurt en een innige vriendschap opbouwt met een aan boord genomen varken.

Ook oude bekenden als uitvinder Set Roth en Blazkowicz’ grote liefde Anya zijn opnieuw van de partij. Anya en B.J. zijn ditmaal bovendien in verwachting van een tweeling, wat de band tussen haar en B.J. extra interessant en intens maakt. Afhankelijk van je keuze in het eerste deel is ook Fergus of Wyatt weer van de partij. De game importeert niet je save file van deel één, maar vraagt je tijdens de proloog deze keuze opnieuw te maken. Mocht je de chagrijnige oude Fergus dus zat zijn, dan kun je in het tweede deel gewoon met de jonge Wyatt verder. Of andersom natuurlijk.

De personages in Wolfenstein II zijn dus net als in het eerste deel bijzonder goed uitgewerkt. In dit tweede deel krijgen ze via cutscenes en gesprekken die je opvangt op Eva’s Hammer echter nog meer ruimte om hun eigen verhaal te vertellen. Dit geldt in het bijzonder voor Blazkowicz zelf. Zoals gezegd worden zijn relatie met Anya en zijn verhouding tot zijn aanstaande vaderschap behoorlijk uitgediept. Daarnaast komen we meer te weten over zijn jeugd en daarmee ook over hoe hij de meedogenloze Nazi-moordenaar is geworden die hij nu is.

Op naar Amerika

Naast deze oude bekende gezichten zul je in Wolfenstein II echter ook de nodige nieuwe gezichten tegenkomen. In de game reis je namelijk af naar een door de Nazi’s ingenomen Amerika, om daar te proberen een revolutie te ontketenen. Tijdens deze missie ontmoet je een aantal Amerikaanse verzetslieden dat niets onderdoet voor de gevestigde crew. Hoogtepunten daarin zijn de no-nonsense verzetsleider Grace Walker en de communistische zuiplap Horton Boone.

Niet alleen de nieuwe personages, maar ook de nieuwe locaties maken indruk. Zo reis je onder meer af naar een door nucleaire wapens verwoest New York. De verwrongen stalen overblijfselen van de vele wolkenkrabbers en de overal aanwezige verwoesting zorgen voor een beklemmende sfeer. Hoewel de level-opzet ook in dit soort gebieden nog steeds lineair is, is het geheel iets ruimer opgezet dan in het eerste deel. Je moet nog steeds van punt A naar punt B, maar de manier waarop je je door de puinhopen heen beweegt is aan jou.

Gelukkig zijn het niet alleen maar puinhopen die je in Amerika tegenkomt. Zo reis je op een gegeven moment verkleed als brandweerman af naar het plaatsje Roswell. Helaas is wat je daar tegenkomt vrijwel net zo beangstigend als de puinhopen van New York. Overal hangt propaganda en Nazi-troepen marcheren door de straten en houden praatjes met leden van de Klu Klux Klan. Het level in Roswell mondt uit in een confrontatie met een Nazi-officier aan de bar die sterk aan Quentin Tarentino’s Inglorious Basterds doet denken.

Killing Nazi’s

Allemaal goed en wel, die setting en de personages, maar Wolfenstein draait natuurlijk voornamelijk om het afslachten van Nazi’s. Ook wat dat betreft stelt The New Colossus gelukkig niet teleur. Het vervolg heeft de sterke gunplay van het eerste deel overgenomen. Met een combinatie van shotguns, machinegeweren, granaten, maar ook door de Nazi’s ontwikkelde zware lasergeweren neem je de tegenstander onder vuur.

Gelukkig voegt de game ook een aantal welkome veranderingen toe. Zo is het nu mogelijk om te dual wielden met twee verschillende wapens. Daardoor kun je de Nazi’s nu met een machinegeweer in één hand en een shotgun in de andere te lijf gaan. Dit is weliswaar heerlijk over the top, maar helaas ook een tikkeltje te chaotisch. Daarnaast is het mogelijk om wapens te upgraden. Hiermee kun je er bijvoorbeeld voor zorgen dat je een vizier op je Sturmgewehr krijgt om beter te kunnen richten, of dat je granaten voor een shockwave zorgen waardoor elektrische apparaten tijdelijk niet werken.

Hoewel het schieten op Nazi’s enorm bevredigend is, valt hier ook op dat de game technisch niet altijd perfect werkt. Als je bijvoorbeeld om een hoekje heen probeert te schieten, wil de camera nog wel eens besluiteloos heen en weer blijven wisselen tussen twee verschillende perspectieven. Ook gebeurde het tijdens twee van de meer hectische gevechten in latere levels dat ik volledig de controle verloor over B.J. Gelukkig komen de momenten van technische imperfectie niet vaak voor en zijn ze niet game-breaking, maar het is natuurlijk niet de bedoeling.

Perks en metalen stelten

Naast de sterke gunplay is ook het perk-systeem uit het eerste deel terug. Hierdoor word je beter in bepaalde vaardigheden op basis van hoe vaak je ze succesvol uit weet te voeren. Als je genoeg Nazi’s van achter besluipt en met je bijl van het leven berooft, krijg je op den duur een bonus die ervoor zorgt dat je sneller kunt bewegen in stealth-modus. Dit betekent echter niet dat je vastzit aan stealth gameplay als je er eenmaal voor gekozen hebt: je kunt op ieder moment besluiten dat een voorzichtige aanpak toch niet je ding is en met twee volgeladen shotguns het level doorrennen.

De variatie in manieren waarop je een level aan kunt pakken zorgt ervoor dat Wolfenstein II zich zeer goed leent voor meerdere playthroughs. Dit wordt nog versterkt door het feit dat je ergens halverwege de game moet kiezen voor een technologische upgrade, die je nog meer vrijheid geeft om door de levels heen te navigeren. Zo koos ik voor een soort metalen stelten die ervoor zorgden dat ik makkelijk bij hogere verdiepingen kon komen.

Wolfenstein II – The New Colossus is al met al een ijzersterke game geworden. MachineGames bewijst daarmee dat er anno 2017 absoluut nog een plaats is voor lineaire singleplayer games. Met zijn sterke verhaal, geweldige cast en overtuigende actie heeft Wolfenstein II geen open wereld nodig om te overtuigen.