Alweer drie jaar geleden kreeg de wereld te maken met Aiden Pierce in Watch Dogs. De verwachtingen waren extreem hoog en dat kwam mede door Ubisoft die de hype train op volle snelheid liet rijden. De trein werd daardoor gemist en de game werd wisselend ontvangen. Het was zeker niet slecht, maar de beloftes die tijdens de campagne werden gedaan, kwamen lang niet allemaal uit. Buiten dat was Watch Dogs ook een veel te serieuze game in een grauwe stad met een man waar ik totaal geen binding mee had. Als hij besloten had om halverwege de game voor een trein te springen, dan had ik er geen traan om kunnen laten. Met Watch Dogs 2 voor de deur lijkt het nu dat Ubisoft van haar fouten geleerd heeft, want tijdens een lange speelsessie is er één ding duidelijk: de game neemt zichzelf totaal niet serieus en lol maken is niet verboden meer.

Voor Watch Dogs 2 is er flink wat op de schop gegaan. Aiden Pierce is met zijn potloodventersjas uit het beeld verdwenen en het treurige Chicago is ingeruild voor het zonnige en kleurrijke San Francisco. Een stad in de zogenaamde Silicon Valley waar technologie altijd een paar stapjes verder is en een prima decor voor een game waar het draait om computers en hackers. De stad zorgt niet alleen voor een paar broodnodige kleurtjes, ook de hoofdpersoon Marcus is een donkere jonge gozer die ontzettend handig is met computers.

watch-dogs-2-golden-gate

In de uren dat ik Watch Dogs 2 heb mogen spelen, heb ik maar weinig van het verhaal meegekregen. Marcus is in de nerdscene opgevallen door zijn uitmuntende hacking skills en sluit zich aan bij een kleine, wederom opvallend kleurrijke, groep met de naam Dedsec. Precies, diezelfde groep uit deel één met een ontzettende hekel aan de regering en bedrijven als Blume die de privacy van elk persoon op het spel zet. Waar je in deel één een ontzettend zwaarmoedig verhaal kreeg als excuus om Blume aan te vallen, is het in Watch Dogs 2 heel simpel. Maak jouw aanhang groter door opvallende acties te ondernemen en f**k het systeem, f**k Blume. Simpel maar effectief.

Het is in alles te zien dat Ubisoft heeft gekozen voor een veel luchtigere game. In de laadschermen zijn 8-bit memes te zien, je headquarters hangt vol met posters die van 9GAG hadden kunnen komen en het feit dat jouw wapen geen stomme politiestok is maar een biljartbal aan een bungiekoord doet ook vermoeden dat serieus geen optie is in Watch Dogs 2. Marcus is ook volledig naar jouw (wan)smaak te kleden. Zo leek hij in mijn sessie op een verloren lid van de Village People met babyblauwe leren laarzen, leren jack (zonder shirt natuurlijk) en een Duitse legerhelm. Of wat dacht je van een gestreepte hippie trui met felroze Crocs? De keuze is reuze.

Het belangrijkste aspect van Watch Dogs 2 is natuurlijk het hacken van alles wat los en vast zit en dit is een stuk uitgebreider dan ooit. Je hebt deze keer niet alleen je telefoontje, maar ook een aantal drones die zowel rijdend als vliegend alles kunnen hacken dat er te hacken valt. Naast een aantal nieuwe gadgets is het allerleukste foefje dat ook auto’s gehackt kunnen worden en dit zorgt voor hilarische momenten: mensen die rustig in hun wagentje willen stappen en op het moment dat ze nog net niet hun billetjes op de stoel hebben lekker die auto vol gas weg laten rijden. Het past allemaal in de ‘f**k alles’-sfeer die Watch Dogs 2 probeert uit te stralen. Een sfeertje waar ik alleen maar hallelujah om kan roepen.

De demo die ik voorgeschoteld kreeg was al een aantal maanden oud dus er zaten nog wat slordigheidjes in, maar over het algemeen zag de game er op de PlayStation 4 erg gelikt uit. Net als het eerste deel trouwens, maar deze keer is er geen belofte gedaan door veel te mooie demo’s en trailers online te gooien die onmogelijk waren om te evenaren. De verwachtingen zijn deze keer niet zo hooggespannen en misschien dat daarom de graphics me hartstikke meevielen. Toch heeft Ubisoft nog wat werk te doen, want de AI in deze game is echt heel erg matig. In verschillende shoot-outs zie ik personen verplaatsen naar plekken waar ik ze nog beter kan raken of ze rennen gewoon mijn kant op zonder zich zorgen te maken over dekking. Alsof het ze niet kan schelen dat ze elk moment kunnen sterven door een kogel, of erger, een highspeed biljartbal aan een touwtje.

In de paar uurtjes die ik in San Fran heb mogen doorbrengen, was er gelukkig genoeg te doen. Waar deel één nogal snel in herhaling viel, is er in Watch Dogs 2 genoeg variatie. Heb je even genoeg van de main story, dan staan er in je telefoon verschillende contactpersonen voor sidequests die soms bizar zijn. Denk aan een YouTube-ster die extreem gevaarlijke dingen wil doen puur om volgers te krijgen, of een groep nerds die door middel van een speurtocht de hele stad wil ontdekken. Dit allemaal is te doen met een ontzettend lekkere soundtrack die je niet alleen maar hoort in de auto, maar ook als je te voet bent. Van klassiek tot Megadeth, de keuze is wederom reuze.

Watch Dogs 2 lijkt de revanche te zijn voor Ubisoft om de slechte smaak van deel één weg te spoelen. De fun-factor is ontzettend hoog en ik heb het vermoeden dat het ‘f**k you’-statement in de game ook een beetje is voor de critici. De hoofdpersoon Marcus heeft die uitstraling ook en past dus ontzettend goed in de game en vooral zijn compagnon Wrench valt bij mij in de smaak. De game ziet er goed uit, heeft veel meer hack-mogelijkheden en heeft een hoge diversiteit aan missies. Als het IQ van de AI de komende weken nog even wordt opgeschroefd, dan kan Ubisoft wel eens een pareltje in handen hebben. Assassin’s who?