Wanneer we het gaan hebben over de meest besproken franchises van Ubisoft, dan weet ik vrij zeker dat Watch Dogs bij de top drie hoort. Watch Dogs was een tekstboekvoorbeeld van de onvrede die een belofte kan veroorzaken, vooral wanneer deze niet nageleefd kan worden. De game kon het bij de launch eigenlijk al niet meer goed doen, hoe hard Ubisoft ook probeerde om de schade te beperken. Dat de game een vervolg kreeg was dan ook een ‘long shot’ voor het Franse bedrijf. Toch heeft de haat die Watch Dogs kreeg het ontwikkelteam niet tegengehouden. Het heeft ze wellicht gevoed. Watch Dogs is namelijk niet meer wat het was. Watch Dogs is nu wat het had moeten zijn: een game waarin hackers beter tot hun recht komen.

Dat er nog genoeg ‘lovers’ van de franchise over zijn gebleven, bleek door de drukte bij de Ubi-stand op gamescom, waar tijdslots van meet af aan volgeboekt waren. Wanneer je je mannetjes kent heb je alsnog kans om het netwerk van Ubisoft te infiltreren en je fix te halen, zoals in mijn geval. De onmogelijke drukte zorgde er wel voor dat ik genoegen moest nemen met een “crash course” zoals de dev in kwestie me uitlegde. Uiteindelijk had ik aan die beknopte playthrough genoeg om tot de conclusie te komen dat Watch Dogs 2 niets meer van het Watch Dogs-debacle wil weten. Ubisoft wil duidelijk met het vervolg een frisse reboot maken.

watchdogs2-1

De grootste veranderingen in de game werden me al behoorlijk snel duidelijk. Met Watch Dogs 2 wordt het grimmige en onaantrekkelijke Chicago ingeruild voor San Francisco met zijn Silicon Valley, waar het bruist van de activiteit en kleurige vergezichten. Ook de door haat gevoedde Aiden Pierce heeft plaats moeten maken voor de trollerige hacker Marcus Holloway. Vooral het troll-gehalte in de nieuwe Watch Dogs-game is bijzonder hoog. Overal waar je komt, siert DedSec de straten met comic-style artwork, dikke middelvingers en schedels, wel met een dikke knipoog. De game maakt van serieuze en ‘maatschappij hatende’ techneuten semi-serieuze en kleurrijke whizzkids die de stad op zijn kop proberen te zetten, zijnde met een doel voor ogen.

In de vijftien minuten durende demo werd me uitgelegd hoe Marcus vrijwel alles met zijn telefoon kan overnemen, wat vaak tot lachwekkende taferelen leidde. Met een druk op de knop laat je autoalarmen afgaan of stuur je de auto’s regelrecht de plomp in. Alles lijkt toegestaan om voor afleiding te zorgen. NPC’s vormen in Watch Dogs 2 ook meer dan een wandelende pinautomaat. Ook zij zijn allen af te leiden door hun telefoon op hol te laten slaan, wat handig is wanneer je de aandacht van je persoontje af wil halen. In de tussentijd breek je met alle gemak in een auto in om zo naar een gewenste missie te karren. Het gaat allemaal heel gemakkelijk, wellicht te gemakkelijk. Dat de gemaksfactor ook behoorlijk de andere kant op kan tilten, werd me in de co-op missie maar al te snel duidelijk. Maar niet voordat ik solo aan de slag ging.

De solomissie bestond uit een simpele ‘passeer alle wachters en hack een pc’-missie, waar je er waarschijnlijk een hele hoop van zult treffen in de game. De kunst was om het non-lethal te doen. De dev daagde me uit om de missie met louter een taser en mijn hack-tools te voltooien. Gezien de missie zich nog vroeg in de game afspeelde, vormden de wachters niet echt een uitdaging. Het bleek een kwestie van dekking zoeken, een flinke dosis volts op iemand borst knetteren en je weg vervolgen. De hack-tools die Marcus tot zijn beschikking heeft zorgden wel voor het voordeel. Een keypad langs de deur werd een stuk makkelijker te hacken met de RC en het taggen van wachters was een eitje met de drone. Het enige waar je op moest letten, was een veilige plek om te gaan zitten en het feit dat waakhonden en wachters niet blind en doof zijn.

Amper klaar met mijn missie werd ik opgewacht door een andere speler in het veld, een dev in dit geval die voor demo-doeleinden exact wist waar hij op me moest wachten. Nadat we samen in een dikke sportwagen de straten van Frisco doorkruisten, besloten we de missie om twee flash drives te stelen te accepteren. Terwijl ik het territorium betrad zorgde mijn compagnon met zijn drone voor de visuele feedback. Ook waakhonden werden met souplesse neergetaserd en iedere wachter werd netjes getagd. Dat ik klaar was met stealthy zijn, werd al snel duidelijk toen ik mijn taser voor een aanvalsgeweer inruilde. Dat dat gevolgen had werd ook snel een feit. Binnen no-time had ik een bataljon aan wachters, waakhonden en politie op m’n nek. En zo werd een makkelijke snatch-and-grab een taaie shoot-out waarbij ik mazzel had dat we met twee man waren. Het leven van een hacker is toch niet zo eenvoudig gebleken. Na een gewelddadige car chase moesten we uiteraard even stoppen voor een selfie met elkaar. Anders gelooft niemand waar je net was, toch?

En dat was het. Voor ik het wist was mijn kwartiertje om en stond de volgende al weer in mijn nek te hijgen om de straten van San Francisco onveilig te maken. Ik was in ieder geval content dat ik het kwartiertje heb mogen ervaren. Het smaakte naar meer, veel meer. Ondanks het feit dat ik geen hater van het eerste deel was, weet ik wel dat Watch Dogs 2 een hele hoop dingen goed doet, zelfs beter dan verwacht. Dingen lijken gewoon een stuk beter uitgewerkt. Het besturen van een voertuig is een stuk prettiger, de wereld lijkt veel interactiever en de karaktereigenschappen van alle personages lonken meer. Als Ubi het weet te presteren om het eindproduct in de lijn van de demo voort te zetten, vergeef ik ze alle dingen die ze met Watch Dogs ‘fout’ hebben gedaan. Zal dit alle haters van weleer terug laten komen op hun woorden? Waarschijnlijk niet. Ach ja, haters gonna hate. Voor jullie een duidelijke boodschap…