Love is in the air, want het is Valentijnsdag! Voor iedereen die thuis achter het scherm zit en niets onderneemt met vrienden of vriendinnen heb ik een lijst opgesteld met de drie beste en de drie slechtste romances in videogames. So without further ado, let’s get down to lovin’!

Slechtste romances #1: Michael en Amanda (Grand Theft Auto V)

Dit koppel is bekend voor de ruzies die ze hebben, die op eerste blik grappig en oppervlakkig lijken. Amanda gaat regelmatig vreemd met een groot aantal mannen, van de tuinman tot haar yogaleraar. Haar kinderen hebben dit blijkbaar allemaal door, alleen haar man niet. Michael is zelf natuurlijk ook niet de ideale echtgenoot. Afhankelijk van de speler huurt hij namelijk prostituees en veroorzaakt chaos waar hij ook heen gaat. Amanda is daarnaast hypocriet in dat ze niet erkent dat ze net zo schuldig is als haar man, maar ziet dit niet (of doet alsof ze het niet ziet) en reageert alsof Michael zich aanstelt.

Dit alles komt tot een hoogtepunt wanneer Amanda en de kinderen besluiten om te vertrekken. De periode die hierna volgt, gebruikt Michael om zich te realiseren hoezeer hij zijn familie mist. Uiteindelijk komen ze toch weer samen, want wie heeft er vertrouwen en respect nodig in een relatie?

Grand Theft Auto V
Pixel Vault

Slechtste romances #2: Mario en Peach

Mario en Peach zijn zo’n iconisch paar dat ze al geen introductie nodig hebben, want wie kent de kleine Italiaanse loodgieter en zijn mooie prinses nou niet? Maar waarom is dit dan slechtste romance #2? Omdat de dynamiek tussen de twee door de jaren heen precies hetzelfde is gebleven. We kunnen media uit de ‘goede oude tijden’ niet veroordelen omdat ze niet voldoen aan huidige maatstaven op het gebied van (bijvoorbeeld) gelijkheid.

Daarom is het echter bijna nog erger wanneer Peach zelfs in modernere versie steeds weer gered moet worden door Mario. Krijgt ze er op een gegeven moment niet genoeg van? Wil ze niet eens Bowser persoonlijk een kopje kleiner maken? Misschien investeren in een beter bewakingssysteem? Of misschien blijkt uiteindelijk dat Mario de slechterik is door haar steeds terug te stelen van haar ware liefde, in dit geval Bowser? En hoe lang houdt Mario het nog vol voordat hij er genoeg van heeft? Dit zijn allemaal vragen waar geen antwoorden op lijken te komen, en in de 21e eeuw begint het langzaam maar zeker ietwat te vervelen.

Slechtste romances #3: Evie en Henry (Assassin’s Creed Syndicate)

Dit is een van de romances waar ik persoonlijk de grootste hekel aan heb. Wat hebben mensen toch met vrouwen die niet op zichzelf kunnen staan? Het feit dat deze hele romance geen enkele ontwikkeling heeft, maakt het alleen nog maar erger dat de eerste vrouwelijke hoofdpersonage in de hoofdreeks van Assassin’s Creed niet zonder man aan haar zij (haar broer niet meegeteld) de game kon afsluiten. Nu heb ik er niets tegen wanneer vrouwen verliefd worden, integendeel, more power to them! Maar doe het dan goed. Als ik een Jane Austen-verhaal wil lezen waarin de hoofdpersoon flauwvalt wanneer de potentiële love interest haar bij haar voornaam noemt, dan pak ik Pride and Prejudice er wel bij.

In Assassin’s Creed wil ik een vrouw die haar eigen kan houden in een mannenwereld en niet binnen vijf seconden valt voor de eerste de beste man die ze tegenkomt, die dan ook nog eens haar mening niet respecteert door tegen haar in te gaan. Dit wordt dan gezien als ‘schattig’, omdat hij toch zijn best voor haar doet, maar dit bezorgt Evie alleen maar extra zorgen en lasten. Dat kon hem blijkbaar niet genoeg schelen toen hij tegen haar woord inging. Als hij haar ‘nee’ over een missie negeert, wie weet waar hij verder haar ‘nee’ negeert.

Beste romances #1: Zack en Aerith (Final Fantasy VII)

Nu we het negatieve achter de rug hebben, gaan we op naar de drie beste romances in videogames. Voor mij is een van de beste romances die van Zack en Aerith. Nu hoor ik jullie roepen: wat is er met Cloud?! Persoonlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat Cloud zelf nooit van Aerith hield zoals Zack dit deed. Het grootste deel van zijn gevoelens voor haar komen van het imago van Zack dat hij op zichzelf projecteerde tijdens FFVII.

Zack daarentegen is degene die haar haar strik gaf. Ze wilden meer tijd met elkaar spenderen. Ze belden elkaar constant. Zij hield hem vast toen hij op z’n slechtst was. Hoe belangrijk hij haar vond, werd duidelijk uit het feit dat een van de klonen van zijn ex-mentor haar beschermde. Aerith beantwoordde deze gevoelens keer op keer weer. Ze wachtte jarenlang op hem en stuurde hem welgeteld 89 brieven in 4 jaar. Hij hoopte tot zijn laatste ademteug op een reünie met haar. Helaas had het lot andere ideeën voor de twee. Uiteindelijk krijgen ze echter toch nog een goed einde. Ik geloof namelijk dat de lifestream hen herenigde.

Beste romances #2: Red en Boxer (Transistor)

Hoewel Transistor minder iconisch of beroemd is dan de andere games in deze lijst, maakt dat de relatie tussen de roodharige hoofdpersoon en haar vriend/zwaard niet minder mooi. Ik ben iemand voor wie emoties hoger in het vaandel staan dan lichamelijk contact. Hierdoor was de nabijheid tussen de zielen van deze personages ondanks hun fysieke afstand verschrikkelijk ontroerend. Ook zonder Reds stem en Boxers lichaam; de gevoelens die de twee voor elkaar hebben duidelijk.

Boxers stem geeft vorm aan het verhaal, maar maakt ook de geschiedenis tussen de twee karakters duidelijk zonder dit altijd expliciet te vermelden. Vooral de momenten waarop het even niet zo goed gaat met Boxer laten blijken wat hij voor haar voelt. Zo is hij soms niet helemaal zichzelf en lijkt dronken. Op deze momenten zingt hij bijvoorbeeld de liedjes van Red of spreekt haar aan met schattige woorden. Tegelijkertijd koestert Red het zwaard waarin haar vriend vastzit. Ze zet haar leven op het spel om hem eruit te halen en hem weer te kunnen omhelzen. Uiteindelijk doet ze ook werkelijk alles om terug bij hem te komen.

Beste romances #3: Lavellan en Solas (Dragon Age: Inquisition)

Een lijst van romances is niet compleet zonder een verwijzing naar BioWare. Omdat ik maar één BioWare-romance mag opnoemen, koos ik met veel moeite voor de romance tussen de elven Inquisitor en Solas, vooral vanwege het effect dat de romance kan hebben op het complete verhaal. Solas is de laatste ‘oude’ elf, waardoor hij een missie heeft die hij hoger dan zijn eigen welzijn plaatst, maar hij ontmoet iemand die hem overtuigt dat het leven het misschien toch waard is en hij begint te twijfelen. Bijna vertelt hij haar wie hij echt is.

Hoewel Lavellan in veel hiervan passief lijkt, komt ze snel in actie wanneer ze de waarheid toch uitvindt. Ze kan proberen Solas te overtuigen om haar met zich mee te nemen, of ze kan meteen uiten dat ze hem gaat tegenhouden, aangezien zijn plan grote gevolgen kan hebben voor de wereld zoals ze die kennen. Ze kan boos worden en hem bedreigen, of ze kan beloven dat ze hem hoe dan ook wil overhalen om toch te stoppen. Wat haar reactie ook mag zijn, de pijn die Solas door zijn liefde voor haar voelt, is in deze scène duidelijk op zijn gezicht te zien. Wat er ook in de volgende game gebeurt, een happy ending wordt dit waarschijnlijk niet. Vaak zijn het ook deze verhalen die ons het langst bijblijven.