Ik heb een fysiek exemplaar van The Legend of Zelda voor de NES. Het was destijds één van de eerste games met een save-functie. De game was voor zijn tijd zo groot dat het onmogelijk was om deze in één keer te voltooien, tenzij je precies wist wat je moest doen en waar je moest zijn. Maar goed, we waren in die tijd nog maar jong en klein en wat wisten wij nou? Maar nu ik bijna bij het magische getal van dertig jaren oud ben aanbeland, kan ik nog steeds datzelfde exemplaar van The Legend of Zelda oppakken en eventueel verder spelen waar ik bij wijze van vijfentwintig jaar geleden ben gestopt. Ik heb immers de game, het is mijn bezit. Als ik dat wil, dan doe ik dat en is er niemand die zegt dat ik dat niet kan of iemand die plotseling mijn weg naar de game blokkeert. Ik koppel de NES weer aan de tv, blaas een keer in de cartridge en gaan met die banaan. En zelfs als het batterijtje wat nodig is om dingen op te slaan en te laden het begeeft, dan heeft het batterijtje bijna dertig jaar zijn werk gedaan en zal je me daar niet over horen klagen. Games van vandaag de dag zijn helaas een ander verhaal.

Ik schrijf dit vanwege de aankomende sluiting van de servers van de game Nosgoth. Ik snap het, de game trekt niet genoeg spelers aan en als de game dat niet doet, heeft het ook geen zin om elke maand een heleboel geld in de servers te steken en zo verlies te lijden. Het is een business en ik begrijp de keuze. De petitie die spelers hebben gestart om de game online te houden heeft inmiddels zo’n drieduizend handtekeningen weten te vergaren. Als iets het bewijs is dat Nosgoth een kleine community heeft, is het wel het feit dat de petitie om de game te behouden geen grote aantallen weet te krijgen. Maar daardoor voelt het voor mij niet minder als een verlies aan. Alsof de favoriete speeltuin uit je jeugd wordt gesloopt omdat er huizen worden gebouwd. Je was natuurlijk niet van plan om op je dertigste nog van de glijbaan af te gaan, maar er afscheid van nemen is ook weer een stap te ver.

Het sluiten van servers is natuurlijk niets nieuws. Zolang als er games met dedicated servers zijn gebeurt het. Games van nog geen paar jaar oud lopen het risico al, zeker als het je het hebt over sportgames zoals FIFA en Madden. Was FIFA 11 je favoriete deel? Grote kans dat de game online niet meer speelbaar is. Maar bij sportgames ligt het iets anders. Series zoals FIFA krijgen elk jaar een nieuwe versie, mede dankzij de eeuwig veranderende sportwereld. Spelers van dit soort games willen nu eenmaal de nieuwste versies omdat het de realiteit weerspiegelt. Een gloednieuwe FIFA waarin Luc Nilis nog bij PSV voetbalt, Patrick Kluivert bij Ajax en van Hanegem bij Feyenoord, is, hoewel wenselijk afhankelijk van hoe je tegen deze clubs staat, geen gezicht als de feiten duidelijk anders zijn. Wanneer de FIFA van vorig jaar ruimte maakt voor de FIFA van dit jaar zal niemand een traan laten. Maar wat als die ene FIFA van tien jaar geleden nog steeds jouw favoriet is? Wil je die online spelen, dan heb je dus vette pech, maar dan heb je tenminste nog de singleplayer en eventueel de lokale multiplayer. Maar wat als iemand anders plotseling besluit dat die game niet meer gaat werken?

Vanaf de eerste dag dat ik hoorde dat Nosgoth bestond, had ik mezelf ingeschreven voor de alpha. Niet al te lang daarna mocht ik spelen en heb dat het anderhalf jaar daarna heel veel gedaan. Ik heb zo nu en dan geld in de game gestopt, ondanks dat de game free-to-play is, om dezelfde reden waarom ik dat ook deed bij League of Legends. Ik had veel plezier gehad met een gratis game en wilde graag iets terug doen. Ik gunde de ontwikkelaar mijn geld. Helaas waren er niet meer mensen die er hetzelfde over dachten, anders had ik dit niet op papier gezet. Anders dan hele oude games zoals Zelda voor NES, die ik over twintig jaar nog steeds kan spelen, of games zoals tien jaar oude FIFA-games, die altijd nog in singleplayer te spelen zijn, kan ik Nosgoth binnenkort niet meer spelen. De toegang wordt geweigerd, de deur gaat op slot en de sleutel wordt vernietigd. Ik blijf achter met gemengde gevoelens: ik snap waarom het gebeurt, maar nu voelt alle tijd die ik in de game heb gestoken om de maps te leren, counters uit te vogelen en alle uren die ik heb gegrind om skins te verzamelen alsof het voor niets was. Sterker nog, het was uiteindelijk voor niets, want wat heb ik nu om te laten zien? De achievements die ik heb behaald, hoe makkelijk of moeilijk dan ook, worden gewist als voetsporen in de branding van de zee. Alsof het nooit heeft bestaan.

Ik zal de laatste dag online zijn en genieten van de laatste paar potjes. Misschien zie ik je daar, misschien zie ik je niet. Ik zal er in ieder geval zijn en de game uitzwaaien door de game te spelen. Vaarwel Nosgoth, je had het in je, maar het mocht niet zo zijn. Ik zal de toffe momenten niet vergeten en hoewel ik anderhalf jaar heb kunnen spelen, zal ik altijd willen dat het iets langer had kunnen duren.