Urban Empire

Politiek gezien is het een interessante tijd om te leven. Met Trump aan de macht in Amerika en de aanstaande verkiezingen in ons eigen land, valt er genoeg te beleven. Wanneer je even wilt ontsnappen uit deze waan en je eigen gang wilt gaan, kan dat sindskort ook. Urban Empire is namelijk een nieuwe managementgame waarbij het vooral om je politieke skills gaat. Lukt het Twan om uit te groeien tot een volwaardig leider?

Op die vraag kom ik later nog wel terug. Laat ik eerst uitleggen wat Urban Empire precies is en wie de game heeft gemaakt. Het is de derde volwaardige game van ontwikkelaar Reborn Games. De studio bracht eerder namelijk Rescue – Everyday Heroes en Rescue 2 – Everyday Heroes uit. De derde telg van de Finse studio is, net als de eerdere twee games, een strategiegame. Urban Empire focust zich hierbij vooral op het managen van een stad. Als speler ben je de leider van de stad en maak je alle beslissingen. Dat hierbij veel politiek om de hoek komt kijken, merk je al meteen wanneer je de eerste wijziging wilt doorvoeren. Dit kan je namelijk niet zomaar zelf beslissen, maar moet door het parlement. In eerste instantie een tof gegeven, totdat je merkt dat dit niet altijd goed uitgewerkt is.

Achter de feiten aan

Om je een voorbeeld te geven. Wanneer je meer geld nodig hebt, kan je bijvoorbeeld de belastingen verhogen. Voordat je deze politieke beslissing kan nemen, moet er nogal wat gebeuren. Om te beginnen moet je middels de techtree deze vorm van politiek uitvinden. Het ‘uitvinden’ van deze politieke maatregel neemt een aantal maanden in beslag. Nadat je het dan hebt uitgevonden, moet het voorstel nog door het parlement. Hierdoor ben je weer een aantal weken verder voordat je hopelijk een keer de belasting kan verhogen en je de kas een beetje kan spekken. Hierdoor loop je dus continu achter de feiten aan. In het begin is alles nog wel bij te houden, maar na verloop van tijd merk je dat je bepaalde politieke maatregelen echt snel nodig hebt. Dit moet dan weer eerst uitgevonden worden en dit werkt het tempo van het spel een beetje tegen. De game stuurt je hier ook niet in en daardoor heb ik meer dan eens het gevoel gehad dat het trial and error was. Dit gevoel kwam vooral naar boven wanneer je een maatregel te laat uitgevonden had. Zonde als je al flink wat uren in je stad hebt gestoken.

Daarnaast probeert de game in haar uitstraling wel heel erg op een andere managementgame te lijken. Wie snel kijkt, kan makkelijk denken dat Civilization gespeeld wordt. Het uiterlijk van de game, de menu’s, de teksten, de karakters, alles geeft het idee dat je een Sid Meier-game aan het spelen bent. Hierdoor was het voor mij lastig om de game los te zien van deze gamereeks. Hoewel je niet in beurten speelt en niet uit bent op meer terrein, ben je wel bezig met het managen. Ondanks dat dit vrij diep gaat, miste ik toch telkens die vooruitgang die je in Civilization wel hebt wanneer je gebied verovert en/of verbondjes sluit.

Weinig doorzettingsvermogen

Wanneer we deze vergelijking loslaten, blijft er ook niet heel veel spannends over om te melden. De game kent ook een vrij aparte opbouw. In het begin heb je namelijk vrijwel eindeloze mogelijkheden en kan je doen en laten wat je wilt, maar dat wordt steeds meer ingeperkt. Volgens mij zou het juist zo moeten zijn, dat je meer vrijheid hebt, naarmate je meer macht hebt. Het lijkt nu net alsof de game af en toe tegenwerkt om zo maar te zorgen dat er een uitdaging blijft. Wellicht dat dit te maken heeft met de democratie in de game. Laten we eerlijk zijn, dit is wel prima uitgewerkt. Om bijvoorbeeld terug te komen op de eerdere belastingverhogingen. Wanneer jij besluit om de belasting te verhogen wanneer er weinig geld in de kas zit, is het parlement het hier eigenlijk wel snel mee eens. Echter zal het volk hier minder gelukkig van worden.

Dit beïnvloedt op den duur de sfeer in je stad, maar ook de gedachten van je mede-parlementsleden. Het kan dus voorkomen dat de mensen die eerst op jouw hand waren, zich tegen je beginnen te keren. Dit systeem werkt prima en lijkt veel op de echte democratie. Toch kreeg ik hier opnieuw een gevoel dat het te willekeurig was. Soms leken politici je puur te willen sarren om de game wat moeilijker te maken. Op de (spaarzame) momenten dat alles heerlijk onder controle was, gebeurde er weer iets waardoor je binnen no-time weer aan crisismanagement moest doen. Wellicht realistisch, maar niet echt een fijne beloning wanneer je echt net een mooie stad hebt neergezet. Hierdoor weet ik ook niet of ik een goede leider ben. Steeds brak ik potjes vroegtijdig af.