Het leven hangt aan elkaar van keuzes. Iedere dag maak je, bewust en onbewust keuzes die de loop van jouw dag bepalen, iedere dag weer. Sommige keuzes zijn simpele no-brainers die ogenschijnlijk weinig tot geen echte consequenties hebben, terwijl je over andere dingen misschien iets langer moet nadenken voordat je de knoop doorhakt. Supermassive Games heeft met Until Dawn onlangs voor die laatste situatie gestaan. Wat gaan we hiermee doen en hoe gaat dat uitpakken? Wanneer je je even beseft dat Until Dawn namelijk verre van een doorsnee survival-horror game is, zul je misschien begrijpen dat de keuze van Supermassive gewaagd is geweest. Nu wordt het tijd te vertellen wat de consequenties ervan zijn.

In Until Dawn draait het allemaal om acht vrienden die elkaar een jaar na een traumatische ervaring weer terugzien op een skioord waar twee zussen, na een uit de hand gelopen grap, vermist zijn geraakt. De broer van de twee en een van de acht vrienden, Joshua, nodigt de groep uit ondanks alles toch weer bij elkaar te komen en er alsnog een leuke tijd van te maken in het chalet van zijn ouders, en zo een beetje correct een punt te kunnen zetten achter de vermissing van zijn zusjes. Helaas lijkt onheil wederom de groep te treffen, gezien een psychopaat het gemunt heeft op de groep. Het is aan jou als speler om te zorgen dat iedereen de volgende ochtend haalt, gezien een sneeuwstorm het onmogelijk maakt om eerder te vertrekken.

Met Until Dawn heeft de ontwikkelaar een game gecreëerd die, zoals eerdere PlayStation 4-exclusives, een zeer specifieke doelgroep voor ogen heeft. De game past namelijk goed in de categorie survival-horror, maar is in tegenstelling tot andere games die zich al jaren gemanifesteerd hebben in dit genre een stuk minder actief. Until Dawn heeft namelijk maar één echt kernelement, en dat element bestaat uit keuzes maken en de consequenties ervan dragen. Dat klinkt niet erg gewaagd, maar wel als je je bedenkt dat vrijwel de gehele game bestaat uit Quick Time Events, met zo nu en dan een soort arcadehal-achtige shootout.

Nu zou je door het lezen van de laatste zin al kunnen afhaken en Until Dwan laten voor wat het is, maar laat me je proberen te overtuigen om je keuze te beïnvloeden. Ik spreek uit persoonlijke ervaring wanneer ik zeg dat een game die bestaat uit QTE’s je toch urenlang op het puntje van je stoel kan houden, zonder dat het saai of slepend wordt. Nu heeft de marketingmachine van Sony al best aardig werk afgeleverd met de trailers van de afgelopen tijd, maar het verloop van de eerste scene in de game weet eigenlijk al meteen de toon te zetten, door je te laten kiezen uit twee ondenkbare opties.

Doordat Until Dawn je om de haverklap met keuzes overdonderd, houdt het de aandacht van de speler goed vast, vooral omdat iedere keuze duidelijk een eigen uitwerking heeft over het verloop van het verhaal. Ook in Until Dawn worden triviale keuzes afgewisseld door werkelijk ondenkbaar moeilijke dilemma’s. Simpele dingen als: sus ik een ruzie of niet? Maar ook: breng ik mezelf in veiligheid of probeer ik met alle risico’s van dien mijn vriend te redden? Vooral dat laatste zul je je nogal eens moeten afvragen, waarbij je voorgevoel je soms nog wel eens de verkeerde keuzes laat maken.

Het is namelijk het psychologische raadsel van Until Dawn wat de absolute hoofdrol eist. Jij bestuurt namelijk niet een, maar acht jongeren die, zoals altijd in het horror-genre, vast komen te zitten in een chalet op een besneeuwde bergpas. Om het verhaaltje compleet te maken, loopt er ook nog een psychopaat rond die het op een ieder gemunt heeft. Dat deze psychopaat duidelijk issues heeft moge duidelijk zijn, en daar zul je dan ook weinig compassie voor tonen, maar de acht individuen waar je mee te maken krijgt hebben ook ieder hun eigen persoonlijkheid, die zich laat vormen door alle keuzes die jij als speler in de game maakt.

Hoe oppervlakkig deze jongeren ook lijken, er schuilt meer onder het pantser van ieder persoon, iets waar je misschien pas achterkomt na bepaalde keuzes. Het zal dan ook meer dan eens voorkomen dat je een keuze meteen betwijfelt, maar gedane zaken nemen geen keer in deze game. Het is juist datgene wat Until Dawn zo’n intrigerende game maakt: het moeten leren leven met je gemaakte keuzes en er het beste van maken, tot de dageraad aanbreekt in ieder geval. Want bij nader inzien is het misschien niet de psychopaat waar men de meeste schrik voor moet hebben.

Verhaaltechnisch steekt Until Dawn ook wat uit de hoofdmoot survival-horror games, gezien het script duidelijk door echte horrorfilmfanaten is geschreven, maar die duidelijk niet hebben kunnen kiezen welke film de meeste invloed op het verhaal mag hebben. Zo lijkt de game in eerste instantie een typische slasher te zijn, maar naarmate de game vordert zul je invloeden van bijna iedere film van de afgelopen jaren terugvinden. Until Dawn heeft namelijk behoorlijk wat elementen van Saw, The Descent, Cabin in the Woods en een vleugje psygologische thriller van Shutter Island weten te combineren, door middel van sessies met de psychiater van de antagonist. Vooral deze sessies weten behoorlijk met je hoofd te spelen, gezien een simpele associatie-sessie jou als speler confronteert met je eigen angsten die later weer benut zullen worden in de game. Deze afwisseling is iets wat ook wel bijna moet om een game van ruim zeven uur te vullen met content.

Het is dan ook bijna niet voor te stellen dat een Quick Time Event van krap zeven uur nog boeiend blijft, maar een strak verhaal, oogverblindende graphics en een sfeervolle soundtrack weten er toch voor te zorgen dat je aan je console gekluisterd blijft. Om het alsnog een beetje te breken, wordt Until Dawn episodisch gepresenteerd, bestaande uit tien ‘afleveringen’. Bij iedere aflevering krijg je nog een korte samenvatting van wat er eerder is voorgevallen, zodat je wederom wordt geconfronteerd met de eventuele fatale misstappen die je eerder hebt genomen.

Gelukkig zijn er buiten het maken van keuzes nog andere uitdagingen terug te vinden in de game. Uitdagingen die er gelukkig daadwerkelijk toe doen en die jouw keuzes misschien een stuk makkelijker maken. Zo liggen er lukraak totems verspreid die bij het vinden ervan een flits laten zien van wat er in de toekomst gebeurt. Hierdoor heb je als speler zo nu en dan een grotere kans om een vriend van je te redden, gezien je al hebt gezien wat er zou kunnen gaan gebeuren. Sommige totems laten je zelfs zien dat je in enkele gevallen zelfs beter niks kan doen, wat soms ook een optie is. Zo nu en dan is niet kiezen de beste keuze.

Dit alles bij elkaar genomen maakt van Until Dawn een meer dan intrigerende horrorgame die, als je het mij vraagt, helaas ook wel wat dingetjes anders had mogen doen. Gezien de game bijna draait op QTE’s, en je dus niet aan een hoop knoppencombinaties ontkomt, hadden sommige daarvan wel wat versimpeld mogen worden. Zo zul je regelmatig een deur moeten ontgrendelen of ramen moeten sluiten. Simpele handelingen waar je meerdere knoppen achtereenvolgens voor moet bedienen. Nu vind ik het niet erg om bij iedere deur een knop te moeten indrukken, maar als je een knop moet indrukken om de klink vast te pakken en weer een andere om de klink te draaien gaat het wel op je zenuwen werken als je datzelfde voor twee jaloezieën moet doen, in tweevoud dus.

Een ander klein minpuntje is de feature van het automatisch opnemen van jouw reactie op jumpscares met je PlayStation Eye Camera. Ondanks dat het op zich een heel inventieve feature is, werkt dit alleen goed wanneer je kamer goed verlicht is, gezien de kwaliteit van de PlayStation Eye Camera niet bijster goed is wanneer het wat donkerder is in je kamer. Nu is Until Dawn een game die het beste tot zijn recht komt wanneer je deze in een donkere kamer speelt, waardoor je tijdens deze opnames hoogstens de lightbar van je controller ziet. Mocht je toch in een goed verlichte huiskamer spelen, dan is het natuurlijk altijd leuk voor een ander om te zien hoe je je helemaal het lapzuur schrok, mits dat gebeurde uiteraard. Sommige mensen zijn van zichzelf gewoon ‘cool as a cucumber’.

Buiten dat om is Until Dawn een absolute aanrader voor liefhebbers van het horrorgenre, mits je dus geen bezwaar hebt tegen een hele hoop QTE’s. De sfeer zit er van meet af aan goed in waardoor de kans er toch aardig in zit dat je de game in een ruk wilt uitspelen, zoals bij mij wel het geval was. En misschien, heel misschien wil je de game zelfs twee keer spelen, gewoon om te zien hoe dingen anders hadden kunnen gaan als je toch anders had gekozen.