Uncharted: The Lost Legacy

Chloe Frazer kenden we al als metgezel van Nathan Drake uit Uncharted 2: Among Thieves. Hierin fungeert zij voornamelijk als vrouwelijke tegenhanger van Nate, hoewel ze een iets grijzer moreel kompas heeft. Toch had ze het materiaal om veel meer dan dat te worden en dat is precies wat Naughty Dog doet met Uncharted: The Lost Legacy.

Met dit avontuur nam Naughty Dog de kans om dit personage uit te diepen met beide handen vast. Het resultaat daarvan is een verfrissend en meeslepend verhaal waarin karakters verder uitgewerkt worden. Als neusje van de zalm mogen we ook nog eens genieten van de spectaculaire omgevingen die we al bijna gewend zijn van Naughty Dog.

Meester der details

Wat in ieder geval opnieuw duidelijk wordt, is het feit dat de ontwikkelaar een meester is in het verwerken van details. Alleen al de achterbuurt waarin je begint is het waard om langzaam doorheen te lopen. De bommen en vliegtuigen die je in de achtergrond hoort, zijn namelijk niet nodig om weer te geven dat je in een oorlogsgebied bent.

Een handvol mensen die nog buiten is, rent door de straten op zoek naar dekking, maar voor de rest is de buurt verlaten. Je komt een fiets tegen dat op de grond ligt en waarvan het wiel nog steeds ronddraait, alsof deze nog maar net neergegooid is toen de aanvallen begonnen. Bewoners hebben kleine altaren gemaakt die her en der verspreid zijn, maar ook deze zien geen gelovigen meer in de buurt.

Nog een mooi detail is het feit dat personages steeds viezer worden. Dit gaat verder dan alleen broeken die onder de modder zitten. Wat Chloe onderscheidt van Nate, is het feit dat zij lang haar heeft en dat merk je ook. Af en toe miste ik stukken dialoog omdat ik alleen maar kon staren naar hoe haar haar op een bepaald moment heel realistisch tegen haar hoofd en nek aan ging plakken.

Ook de animaties moeten hierbij genoemd worden. Toekijken hoe Chloe moeite doet om plek voor haar voeten te vinden wanneer ze stil hang tijdens het klimmen, kan bijna een hobby op zich genoemd worden. Deze toevoegingen, samen met hoe vaak ze haar handen door haar haar kamt om dit te temmen, zorgen voor een realistische weergave van personages.

Schitterende omgevingen om je in te verliezen

Wanneer je jezelf op een gegeven moment op de daken van de achterbuurt bevindt, krijg je een beeld van de verwoesting te zien die de oorlog veroorzaakt heeft. In de verte zijn hele stukken land die door bommen platgebrand zijn. Om dit extra goed in te dikken, komt er nog op dat moment een vliegtuig over je heen gescheurd en sta jij eerste rang om toe te kijken hoe een nieuwe bom voor vuurwerk zorgt.

Al snel neemt de game je echter mee naar de natuurgebieden die we gewend zijn van Uncharted, ditmaal in India. Heuvellandschappen, watervallen, grote rotsformaties, oude architectuur, het is er allemaal. Het verveelt nooit om torens en bergen te beklimmen en uiteindelijk beloond te worden met een prachtig uitzicht.

Elke klimbeurt eindigt dan ook met een ander uitkijkpunt en de fotomodus staat bij mij dan ook nooit heel lang uit. Chloe kan zelf ook foto’s maken met haar mobiele telefoon en deze later terugkijken. De duidelijke prompts zorgen er dan ook voor dat je de mooiste scenario’s moeilijk kunt missen.

Op pad met een kaart in je broekzak

Een interessante toevoeging aan The Lost Legacy wat ook weer een mooi detail is, is de kaart die Chloe voor een groot deel van de game bij zich draagt. Het is namelijk een realistisch alternatief voor de onzichtbare kaarten die spelers vaak hebben en automatisch geüpdatet worden. Door bij elke nieuwe vinding iets te krabbelen op de kaart, wordt de grens tussen speler en personage steeds kleiner gemaakt.

Nog een nieuw element is de mogelijkheid tot lockpicking, wat op een gegeven moment zelfs de levens van Chloe en haar metgezellen redt. Het feit dat je haar de hele game door sloten ziet kraken, brengt een extra dimensie van consistentie naar de game die we eigenlijk niet vaak zien.

Waar de collectibles in Uncharted 4: A Thief’s End vooral van verzamelaard waren (‘kom het tegen en pak het op’), is er in The Lost Legacy een nieuwe soort collectible, namelijk tokens. Deze worden op je kaart aangegeven en krijg je over het algemeen na het voltooien van allerlei puzzels. Geen twee puzzels zijn hetzelfde en vergen steeds opnieuw analytisch vermogen, al kun je sommige natuurlijk iets makkelijker kraken dan anderen. Toch was het verzamelen van de tokens een leuke bezigheid en kreeg je er ook daadwerkelijk iets nuttigs voor terug dat niet enkel een leuke skin voor je personage is.

Verder komen de mechanics echter overeen met die van Uncharted 4. Dat is eigenlijk ook geen verrassing, aangezien The Lost Legacy begon als een uitbreiding hiervan en vooral bedoeld was om narratieve doeleinden na te streven. Als je het zo bekijkt, is het überhaupt een wonder dat Naughty Dog veranderingen in de gameplay heeft aangebracht.

AI met een upgrade

De AI in Uncharted 4 was al verrassend goed, met personages die zich realistisch gedroegen in verschillende situaties en die als meer voelden dan enkel slaafjes die achter je aan renden. In The Lost Legacy is dit echter nog beter geworden, iets wat soms echt even wennen kan zijn.

Een van de puzzels in de game bestaat uit het draaien van meerdere wielen die over een klein stuk terrein verspreid zijn. Op een gegeven moment riep Nadine dat ze er een gevonden had. Als mijn snelle wiskundesom klopte, betekende dat dat ik nog maar één wiel te gaan had. Ik wist alleen niet of het de bedoeling was dat ik naar Nadine toeging om het wiel zelf te draaien, of dat ze dat zelf gedaan had. Helaas stond Nadine toen alweer aan mijn zij, dus ging ik ervanuit dat ik deze kans verloren had. Het volgende wiel dat ik draaide, bleek echter de laatste te zijn. De AI had daadwerkelijk een deel van mijn werk voor me gedaan.

Dit is ook zichtbaar in de gevechten. Zelfs in Uncharted 4 bleef de combat uiteindelijk redelijk voorspelbaar. Als je weer uit zicht verdween en je in de bosjes verstopte, gingen misschien een paar op avontuur om te kijken of ze je konden vinden. Over het algemeen namen vijanden hun oude wandelpaden op alsof er niets gebeurd was.

In The Lost Legacy was het echter zo dat bij elke verstoring die je veroorzaakt, alle ritme verdwijnt. Sowieso lijkt het dat de AI minder van hoog gras houdt, waardoor mijn geliefde stealthkills vanuit de bossen minder vaak mogelijk waren. Daartegenover staat wel dat gevechten iets meer langdradig zijn dan gewend. Persoonlijk heb ik dat er wel voor over.

Boordevol vrouwenpower

Ik heb het hier nu al heel lang over The Lost Legacy gehad en hoe goed en mooi ik het allemaal wel niet vind, maar ik durf te wedden dat sommigen van jullie wachten op mijn oordeel over het feit dat er twee heuse vrouwen de hoofdrollen op zich nemen. Laat ik dan maar meteen melden dat deze game een overwinning voor feministen is.

Nadine en Chloe zijn allebei complexe personages met hun eigen drijfveren en gedachtegoed. Beiden maken ze ontwikkelingen door die ervoor zorgen dat ze groeien als mensen. We krijgen meer te leren over wie deze personen zijn als individuen en niet in relatie tot de mannen die de belangrijkere rollen in het verhaal hebben.

Vooral de openbaringen op het gebied van Chloe’s verleden geven een beter beeld weer van hoe zij is, waardoor haar humoristische persoonlijkheid een extra laag krijgt. Bovendien zorgt de connectie tussen Chloe en het verhaal ervoor dat het als veel meer aanvoelt dan een simpele schattenjacht die verkeerd ging en daardoor origineler oogt dan de vorige games.

Nadine daarentegen blijft een van mijn favoriete personages doordat ze wordt neergezet als een sterke, onafhankelijke vrouw (who don’t need no man) met een duidelijk doel voor ogen. Beide vrouwen zijn op realistische manieren weergegeven en voor niemands plezier bedoeld of gecreëerd.

Wat dit mooi afmaakt, is de verandering in de relatie tussen de twee. Ze beginnen als bijna onwillige partners, met vooral Nadine die niet te vriendelijk wil worden tegenover Chloe. Door ontwikkelingen in het verhaal groeit de band tussen de twee steeds sterker. Dit staat in schril contrast met de neiging van onze maatschappij om vrouwen en meisjes tegen elkaar te pitten en is daarmee een stap in de goede richting.

Ontwikkelaars kunnen dus op allerlei gebieden nog veel van Naughty Dog leren.