Total War Saga: Thrones of Britannia

Na Total War: Warhammer dachten we dat Creative Assembly haar vaste formule wel genoeg had opgeschud, maar met Total War Saga wil het de franchise opnieuw een kwinkslag geven. Dit keer niet met dwergen, orcs en necromancers, maar door in te zoomen op een specifiek gebied en tijdsperiode. We keken of Total War Saga: Thrones of Britannia nog wel het gevoel van een totale oorlog weet over te brengen of dat het een slechte simulatie is van een paar ruziemakende Vikingen.

Creative Assembly kondigde vorig jaar een nieuwe standalone-serie aan binnen de Total War-franchise, waarin ze gingen inzoomen op bepaalde momenten in de geschiedenis. In plaats van een complete era te beslaan, kunnen we ons in de sagas richten op één periode en conflict. Dit klinkt als slechts een scenario voor één van hun bestaande games, maar de Saga’s moeten meer zijn dan dat. Total War Saga: Thrones of Britannia moet dit als eerste van de komende reeks bewijzen.

Ragnar Lodbrok

Het is 875 na Christus in Thrones of Britannia en het gaat er voor het eerst in enige tijd relatief vreedzaam aan toe in Brittannië. Gelukkig is dit een hele fragiele vrede, want anders wordt het een zeer saaie Total War-campagne. De volgelingen van de inmiddels overleden Viking Ragnar Lodbrok hebben zich in het regenachtige landschap gesetteld en staan met de Noormannen, Engelsen en Welshmen in een patstelling tegenover elkaar.

Wie de boeken van Bernard Cromwell heeft gelezen of de op deze boeken gebaseerde serie The Last Kingdom heeft gezien, weet al aardig wat hij kan verwachten in Thrones of Britannia. Kleine koninkrijkjes hebben het Britse eiland verdeeld. Op elke heuvel of berg woont wel een krijgsheer die de dienst uitmaakt in de nabije omgeving.

Het is dus geen periode met grootse legers van tienduizenden mannen tegenover elkaar, maar eerder van een paar honderd soldaten die vechten om het bezit van een boerendorp. De impact van de gevechten is er echter niet minder om, want het verliezen van een gevecht tegen je buurman kan het einde van jouw mini-volkje betekenen.

Een uitgeklede Atilla

Thrones of Britannia is een op zichzelf staande Total War-titel, maar draait nog wel op de engine van Atilla. Gelukkig is wel het nodige optimalisatiewerk gedaan aan de prestaties van de game, want Thrones of Britannia draait een stuk soepeler dan Atilla.

Eerlijk is eerlijk, deze Saga is dan ook wel aardig uitgekleed. Een hoop functies uit Atilla zijn gestript. Zo zijn er niet langer spionnen of diplomaten, hebben religies geen invloed op relaties en kun je geen handelsverdragen meer sluiten. Je handelt nu automatisch met alle facties waar je niet mee in oorlog bent. Dit neemt een hoop management weg, wat voor nieuwe spelers erg prettig kan zijn.

Een gestroomlijnd vikingschip

Thrones of Britannia is dus qua schaal en gameplay een stapje terug ten opzichte van de eerdere delen. Dat maakt wel dat dit meteen de best afgewerkte Total War-game tot nu toe is. Zo is het artwork fenomenaal. Alle units en portretten van leiders zijn vormgeven als iconen uit glas en lood en ook de menu’s zijn allemaal net even wat strakker dan we van Creative Assembly gewend zijn. Daar hebben ze dan ook nog een epische soundtrack en een niet eerder zo netjes afgewerkte campaign-map aan toegevoegd. Al komt die van Shogun Total War II aardig in de buurt. Er is zorgvuldig nagedacht over waar je legers wel en niet langs kunnen en elke nederzetting heeft een weloverwogen plek in het heuvelende landschap.

Door voor de verandering niet zoveel mogelijk in één game te willen stoppen, maar alleen te focussen op de beste en tofste elementen, is dit een Total War waar je zo in kunt stappen. Dat maakt de game meer mainstream, maar niet per se minder tof. Creative Assembly heeft voor de verandering heel kritisch gekeken naar welke zaken wel of niet bij de Britannia Saga pasten en de rest zonder blikken of blozen overboord gegooid.

Dat maakt deze Total war zeer toegankelijk, zeker voor ieder die tot nu toe enigzins werd afgeschrikt door alle menu’s en het micromanagen van allerlei pionnen en statistiekjes. Je kunt je rustig richten op het winnen van de eerste gevechten en dan verder kijken naar hoe het eigenlijk zit met de diplomatieke toestand op het eiland.

Game of Thrones light

Daarnaast heeft Creative Assembly zeker niet alles in de Noordzee gekieperd en is er zeker nog wel diepgang aanwezig. Zo is de interne politiek van je familie en factie wel behouden en zelfs wat verder uitgewerkt. Hun loyaliteit kan snel dalen wanneer een koning zich teveel toe-eigent en veroverde estates voor zichzelf houdt. Tegelijkertijd moet de koning zorgen dat hij wel meer invloed behoudt dan de andere prominenten in zijn factie, want anders is een dolk in de rug niet uitgesloten.

Hetzelfde geldt voor het managen van je legers op de campaign-map. Zorgen dat deze bevoorraad blijven is nog belangrijker dan voorheen. Gelukkig hoeft je niet langer per toeval te ontdekken hoe je dit kunt meten en regelen, want Thrones of Britannia heeft een zeer intuïtieve interface, die de Total War-serie tot nu toe ongewoon was. Bij elk gebouw kun je in de tooltip precies zien wat het toevoegt aan je steden, bij elke eenheid zie je meteen waar ze goed in zijn en waar je ze beter niet voor kunt inzetten en in het overzicht van je familieleden zie je precies welke gekke trekken en bonussen ze hebben.

Dit maakt dat je in deze Total War niet snel in het duister zult tasten waarom er iets gebeurt, omdat de game je het dan al minstens één of twee keer heeft verteld. Afgezien van hier en daar een plottend familielid om je koning een dolk in de rug te steken, heeft Thrones of Britannia weinig geheimen.

Middeleeuwse AI

Tot zover de lofzang over deze vikingsaga vol mooie menuutjes en liedjes, want Thrones of Britannia is geen heilig vroegmiddeleeuws boontje. Er gaat ook nog genoeg mis. Zoals bijvoorbeeld de zeegevechten. Ik vertelde eerder dat Creative Assembly kritisch heeft gekeken naar wat ze wel wilden behouden en wat niet en vanuit de setting van Thrones of Britannia kun je begrijpen dat zeeslagen hierbij horen. Wat is er immers mooier dan als Viking een vloot Welshmen te laten zinken, omdat ze niet opgewassen zijn tegen jouw longships?

Helaas zijn schepen nog altijd moeilijk bestuurbaar en ontaard elke zeeslag in een grote chaos, waarbij de winnaar zelden komt bovendrijven vanwege strategisch inzicht. Hetzelfde geldt voor de belegeringen van steden, zij het in mindere mate. De AI weet nog altijd niet hoe het door een nederzetting moet navigeren, wat de gevechten in steden nog altijd imperfect maakt.

Ook is het jammer dat er niet meer is gedaan met de vechtstijlen van de Vikingen. Natuurlijk heb je de nodige units met ronde schilden en hakbijlen en kunnen ze ook een mooie shield wall vormen, maar zodra deze in aanraking komt met de vijandelijke linie gaan je manschappen over op de manier van vechten die we ook uit Atilla kennen. Van een krachtmeting tussen twee shield walls is helaas nooit sprake.

Uitgebalanceerd

Toch heb ik mij bijzonder goed vermaakt met deze Total War-game. Op de gebruikelijke bugs op het slagveld na, speelt de game als een zonnetje en heeft Creative Assembly het strijdtoneel Brittannië in 875 na Christus bijzonder goed neergezet. Het is prijzenswaardig dat het de epische gevechten die we gewend zijn van Total War, goed heeft vertaald naar de vroege middeleeuwen. Een slag om een klein schapendorp in het hoge Noorden van Britannië voelt net zo episch als het innemen van Byzantium in Total War Rome II.

Het fijne is dat je hier ook geen volleerd generaal voor hoeft te zijn. Niet alleen omdat het aantal verschillende eenheden dat je kunt kiezen wat beperkt is, maar ook omdat je niet al vermoeid op het slagveld verschijnt door al het micromanagen op de campaign map. Nu denk je misschien: maar ik vind dat micromanagement juist heel erg leuk! Geen zorgen, ik ook en het deed voor mij niets af aan mijn vikingavontuur in Thrones of Britannia of aan mijn campagne om als King Alfred alle Engelsen onder een vlag te verenigen.

Total War Saga: Thrones of Britannia is dan ook geen Total War waarin aan al je strategische en tactische behoeftes wordt voldaan. Het is een avontuur dat je aangaat omdat je even geen zin meer hebt in Atilla, of omdat je even wat anders wilt dan dwergen en orcs totdat Three Kingdoms uitkomt. Als bonus bij dit toffe avontuur krijg je dan ook nog even het gevoel hoe een goed afgewerkte Total War-titel eruit kan zien, wat weer hoop biedt voor de toekomst.