Laat me een vraag aan jullie stellen: heeft iemand van jullie ooit gehoord van de ontwikkelaar Swordtales? Wanneer je geen pc hebt, is het antwoord naar alle waarschijnlijkheid “nee”. Moet je je daarvoor schamen? Daarop is het antwoord ook “nee”, want het Braziliaanse Swordtales is een newbie op de markt. Maar ook newbies moeten hun A-game brengen om op te vallen in het Land der Games, iets wat Swordtales heeft getracht met het betoverende Toren. Mijn eerste indruk was gebaseerd op de bovenstaande trailer die mij een heerlijk gevoel gaf, het gevoel van: Dit kan wel eens een hele toffe game worden! Hoog tijd om de game eens aan de tand te voelen.

Toren, voor ons Nederlanders een zeer toepasselijke titel, is een puzzle-adventure waarin alles draait om twee dingen: een toren (obviously) en een meisje dat bekendstaat als Moonchild. Om een heel lang verhaal heel kort te maken, het is de bedoeling dat je met dit meisje de top van deze toren bereikt. Dit doe je alleen niet door te klimmen, maar door middel van een boom die je zelf plant. Deze boom is zelfs heel erg belangrijk en brengt behoorlijk wat symboliek met zich mee, zoals vrijwel alles in de game. De verteller laat je namelijk weten dat er wat aan de hand is in de wereld, er is alleen nog maar zonlicht en de tijd lijkt stil te staan. De maan lijkt ‘gevangen’, net als jij. Het is dus aan jou om de maan, en daarmee jezelf, te bevrijden, wat alleen kan als je de top van de toren haalt. Nu is er een probleem: er staat en lelijke draak op je te wachten aan de top, een draak die alles op zijn pad versteent. Die zal dus ook uit de weg moeten worden geruimd.

Dat was het verhaal van Toren in een notendop, een verhaal wat op papier lang niet zo mystiek is als op je scherm. Het verhaal is namelijk best intrigerend, mits je van mythologische verhalen houdt. Gezien het dat ook is, zul je merken dat Toren in het verhaal soms wat logica mist en behoorlijk dromerig is, wat duidelijk terug te vinden is in de gehele stijl van de game. Je begint namelijk als een baby die haar eerste stapjes neemt richting een zwaard. Het beeld gaat op zwart en voilá, je bent ineens enkele jaren ouder en zit op je knietjes voor een soort beeld van een oude man die een klein plantje in de hand heeft. Deze oude man, the Magician, is de bouwer van de toren waar jij in opgesloten bent. Hij vertelt je dat de mensheid is gestraft voor hun arrogantie om een toren tot in de hemel te bouwen en dat daarom de maan is verbannen. Velen hebben geprobeerd om de vloek te breken, maar werden allen versteend door de draak die dat wil voorkomen. Je plant het plantje in het midden van de toren, die naar verloop van tijd met jou mee zal groeien. Deze boom brengt je naar de top, waar jij je vrijheid zal kunnen terugwinnen als je de draak verslaat.

Dit alles speelt zich af in een zeer artistiek vormgegeven wereld waar een heel mysterieus tintje aan hangt. Voor een indie-game, en vooral de eerste van Swordtales, moet ik zeggen dat het er erg mooi uit ziet. Vanaf het eerste moment proef je de sfeer die men wil overbrengen, wat knap is tegenwoordig. Als voorbeeld neem ik een andere game aan die mij dit gevoel gaf: Bioshock. Bioshock wist je ook het gevoel te geven dat je in een stad onder water zat, terwijl je gewoon thuis op de bank zat. Toren weet dit dus ook te doen, wat ik alleen maar kan waarderen. Ook de lekker dromerige muziek, die overigens subliem is, versterkt dit behoorlijk. Afgetopt met het minimale gebruik van narratie, alleen tijdens de cutscenes, zorgt ervoor dat je het verhaal echt moet beleven in plaats van aanhoren.

Het dromerige zet zich heerlijk voort in de diverse, schitterend vormgegeven dromen die Moonchild heeft, die je kan betreden wanneer je wenst. In deze dromen dien je met een zakje zand in de hand figuren te recreëren, figuren die de “Groten” voor je ook creëerden. Gedurende deze dromen leer je wijze levenslessen die de Magician je meegeeft. Wanneer je je lessen in praktijk hebt gebracht, ontwaak je als een ouder, wijzer kind en na verloop van tijd een jonge dame.

Maar helaas houdt daar mijn lofzang een beetje op. De game wordt namelijk getergd door enkele technische mankementen. Ze zijn niet zo erg dat de game onspeelbaar wordt, maar wel erg genoeg om je mateloos te ergeren. Zo lijdt Toren behoorlijk aan screentearing, texture pop-up en framedrops. Je hooft niet eens snel te bewegen om dat te veroorzaken, het gebeurt op ieder willekeurig moment. En ik ben eerlijk, dat vind ik erg jammer. De game moet het namelijk erg hebben van het grafische aspect ervan, en dat wordt hierdoor eigenlijk meteen al enigszins verpest. Ook je camerastandpunt is op momenten verre van ideaal. Deze camera kun je niet zelf aanpassen, want de game is zo ontworpen dat de camera automatisch het beste standpunt aanneemt, afhankelijk van waar je loopt of waar je heen moet. Het nadeel daarvan is dat je dan ook in de buurt moet komen van het pad wat je moet bewandelen. Doe je dit niet, dan verandert de camera ook niet en blijf je zoeken naar je volgende doel. Nu is de game scripted, dus erg afdwalen kun je niet.

De camera zorgt het merendeel van de tijd voor problemen wanneer je van A naar B moet springen. Gezien de camera zelf bepaalt waar deze naar kijkt en onder welke hoek spring je van tijd tot tijd nogal eens naast je gewenste object, wat vaak resulteerde in een respawn nadat je door de Magician even toegesproken werd. Je leert door het trial en error wel waar en hoe je moet springen om het tot een goed einde te brengen, maar ik gok dat dit niet Swordtales’ idee van puzzelen is. Daarnaast zijn niet alle animaties even netjes uitgewerkt. Vrijwel aan de start van de game beklim je een behoorlijke ladder, waar meteen opvalt dat je meer dan de helft van de treden niet raakt met je voeten. Het is misschien muggenzifterij, maar het valt mij wel op. Ook klim je soms door objecten heen en loop je tegen objecten aan die er niet zijn.

Helaas zul je tijdens het spelen van Toren ook soms ervaren dat je niet goed weet wat je moet doen. Swordtales heeft gekozen voor de optie om een uitroepteken in beeld te brengen wanneer je interactie kunt hebben met een object. Nu verschilt het af en toe waaruit deze interactie bestaat en of het noodzakelijk is om verder te kunnen. De ene keer moet je een knop ingedrukt houden en een patroon lopen, de andere keer moet je herhaaldelijk op de knop drukken. Soms druk je zelfs op de aangegeven knop om er achter te komen dat dat juist niet goed was (zo lijkt het tenminste). Als voorbeeld neem ik de gevechten met de draak. Na enkele rake klappen krijg je een driehoekje (PlayStation 4-versie) te zien in je scherm. Wanneer je deze dan indrukt verlies je ineens je zwaard en mag je die weer gaan zoeken. Dit breekt het gevecht en brengt frustratie met zich mee. Misschien is het gebrek aan aanwijzingen in de game nog een vorm van irritatie gezien je soms niet goed weet waar je heen moet of wat je moet doen. Na even zoeken kom je er wel achter, maar tegen die tijd kan het zijn dat je al een paar keer goed hebt gevloekt.

Tijd om mijn klaaglied af te sluiten: de speelduur. Deze is in mijn mening veel te kort. Op een blog liet uitgever Versus Evil weten dat Toren tussen de drie en vijf uur zou duren, afhankelijk van jouw puzzel-vaardigheden. Ik, en ik ben absoluut geen puzzel-expert, deed er twee uur over, wat echt veel te kort is. De game laat zich gemakkelijk lenen voor een veel grotere, langere game. Nu kan het zijn dat Swordtales met Toren wil laten zien wat men kan en willen ze de kat uit de boom kijken en reacties afwachten. In dit geval hadden ze beter de game als demo uit kunnen brengen of tegen een ander tarief. Begrijp me goed, €10 is geen magistraal bedrag, maar voor dat geld kan ik meerdere games terugvinden in de store die een stuk langer duren en net zo goed zijn.

Anywho...ik vind het erg jammer dat ik zo moet klagen, want de game verdient het eigenlijk niet. Toren liet me achter met een sterke tweedeling: De game spreekt me erg aan, maar stelde me tegelijkertijd teleur. Het concept is geweldig en in de kern is de game zelf dat ook. Helaas is de uitwerking net niet helemaal top-notch en is de game simpelweg te kort. Het verhaal probeert je mee te slepen, wat het ook zeker goed doet, maar wordt abrupt afgesloten door een te makkelijk gevecht met de draak. Maar dan toch, de cutscene aan het einde laat je dan weer achter met zo’n gevoel van: Wow, I love this story. Achja, sommige dingen in het leven zijn net een sprookje, en Toren is er één van. Jammer dat het zo’n kort sprookje is.