Tokyo 42

Vanaf hoge flatgebouwen Japanse gangsters omleggen met een scherpschuttersgeweer is sinds kort een nieuwe hobby van Robert. We maakten ons eerst een beetje zorgen, totdat bleek dat het zich allemaal afspeelt in een Cyberpunk Tokyo in de verre toekomst.

Het liefdeskind van Syndicate en GTA 1 in een futuristisch Tokyo, zo verkoopt Mode 7 hun eerste game waar ze als uitgever voor verantwoordelijk zijn. Een bijzondere combinatie dat op het eerste gezicht een zeer stilistisch ogende game oplevert. Toch is de game verder met weinig andere titels te vergelijken en is Tokyo 42 misschien wel net zo vreemd en absurd te noemen als de stad wiens naam het draagt.

Een vrolijke dystopie

Beelden van de game suggereren een vrolijk gekleurde, virtuele speeltuin met een japans Thema, maar de wereld en het verhaal in Tokyo 42 weergeven in werkelijkheid een dystopie. Het is een surveillance maatschappij, waarin de hoofdpersoon wordt opgejaagd door een onbekende, machtige slechterik. Daarnaast zit de rest van de stad collectief aan een soort drug. Echt heel veel verder dan dat brengt het verhaal je niet, het is slechts een façade die jouw rol als huurmoordenaar legitimeert.

Je beweegt je als een geest door het isometrische Tokyo en reist van doelwit naar doelwit. Dit mag je geheel naar eigen inzicht doen, waarbij je door drukke, half ondergrondse markten loopt en de hoogste wolkenkrabbers beklimt. Letterlijk beklimt, want sommige opdrachten vergen nogal wat van je eigen inzicht en parkour-skills. Ondanks het klimmen zijn de missies allerminst uniek. Meestal is het de bedoeling een persoon of een groepje personen om te leggen. In het begin van de game word je nog aan de hand genomen en krijg je een methode voorgelegd om het doelwit van kant te maken. Naarmate je ervaring opdoet als huurmoordenaar word je steeds meer vrijgelaten. Dat betekent kiezen tussen hakken met een katana, de klassieke rol van scherpschutter aannemen of met een AK de boel aan gort schieten. Zeker dat laatste is een aardige uitdaging en daarom koos ik meestal voor de stealth aanpak.

Na de eerste paar introductiemissies krijg je verschillende opdrachtgevers en je hebt de vrijheid zelf prioriteit te geven aan de een of de ander. Overigens hoef je ook niet direct alle missies op te pakken. Er is ook genoeg te verzamelen in de stad. Geld voor betere wapens en speciale skins zijn de meest begeerde items. Uiteraard moet dit weer bewerkstelligd worden door lastige puzzels, maar dat vinden de meeste verzamelaars alleen maar tof.

GTA, Mirror’s Edge, Hotline Miami en Fez

Echt thuisvoelen doe je je niet in Tokyo 42, omdat alles een beetje vreemd is. Door dit vreemde gevoel had ik de neiging alles te vergelijken met andere games, om de game van SMAC Games een plek te kunnen geven. De besturing van je personage voelt inderdaad aan als in het gedateerde GTA 1. De vuurgevechten spelen zich in een soort vertraging af, waardoor je voor een groot deel ook bezig bent met het ontwijken van kogels. Mocht je geraakt worden door een kogel, dan ben je alleen wel op slag dood, waardoor schietpartijen de moeilijkheidsgraad van Hotline Miami krijgen.

Het manoeuvreren door het futuristische Tokyo voelt alsof je in een tekenfilm zit, waarin je met grote sprongen van gebouw naar gebouw springt. Door het isometrisch perspectief is de vergelijking met Mirror’s Edge misschien wat vergezocht, maar het rennen en vliegen doet erg aan het virtuele parcour uit de game van Ubisoft denken. Door het isometrische perspectief is echter ook de vergelijking met Fez niet ongepast, omdat je tijdens het rennen constant de camera een kwartslag draait. Bij sommige missies is het draaien van de camera zelfs noodzakelijk om de juiste weg te vinden, wat in sommige gevallen enig puzzelen vergt.

Het is misschien vrij bizar om Tokyo 42 met zoveel titels te vergelijken, maar dat is wel een beetje wat de game oproept. Het feit dat het niet met één genre te vergelijken is, geeft aan dat je iets unieks onder de vingers hebt als je met de game aan de slag gaat.

Repetitieve gameplay en slecht camerawerk

Toch slaat de game op bepaalde punten de plank mis en houdt de vergelijking met eerder genoemde titels snel op. Zo is Tokyo 42 vrij repetitief . Zoals gezegd zijn de missies niet erg uniek en is het vooral de wereld die voor enige afwisseling zorgt. Dat is prima, maar wanneer je van snelle diverse actie houdt, gaat deze titel snel vervelen.

Daarnaast is de besturing wel even wennen. Het draaien van de camera is leuk wanneer je op die manier nieuwe wegen vindt om je doelwit te bereiken, maar is minder aangenaam wanneer je probeert te vluchten voor een bende nudisten met machinegeweren (true story).

Na de eerste missies worden er motoren geïntroduceerd en deze zijn onmogelijk te besturen. De race die je in eerste instantie moet voltooien is gelukkig te omzeilen, maar het is een raadsel waarom SMAC Games dit een goed idee vond.Het zijn de rafelige randjes die bij een typische titel als Tokyo 42 passen, maar natuurlijk jammer zijn. Toch kun je de ontwikkelaar een hoop vergeven als je van esthetisch mooie games houdt, want daarmee valt Tokyo 42 dit jaar absoluut in de prijzen.

De multiplayer hebben we niet kunnen testen, omdat er geen sessies actief zijn. Zodra deze wel gespeeld wordt door mensen en we deze uitvoerig kunnen testen, geven we hier uiteraard een update. Mocht je de game om haar multiplayer willen aanschaffen, dan adviseren wij daarmee te wachten.