Titanfall 2

Ruim voor de launch van Titanfall 2 heb ik mezelf tijdens wat ‘moments of clarity’ afgevraagd wat er precies in de hoofdjes van team Respawn is omgegaan na de ontvangst van de eerste Titanfall. Zoals iedere studio probeert men te leren van gemaakte fouten, deze lessen ter harte te nemen en dit toepassing te geven in de toekomst. Voor Respawn stonden waarschijnlijk de console-exclusiviteit en multiplayer only het hoogste op deze ‘niet meer doen’-lijst, want Titanfall 2 heeft beide no-no’s laten varen. De focus ligt vrij duidelijk op de campaign van Titanfall 2, wat zowel goed als slecht nieuws oplevert.

Laten we bij het begin beginnen en Respawn Entertainment eventjes op de schouders kloppen voor de weloverwogen keuzes die de studio heeft gemaakt met Titanfall 2. Titanfall bleek, ondanks het feit dat deze exclusief op de pc en Xbox One te spelen was, een succes, zij het niet dat het succes vele malen groter had kunnen zijn als de horizon wat breder was gehouden. De grootste klachten die de game veroorzaakte, werden gevoed door het gebrek aan enig verhaal en de eerder genoemde console-exclusiviteit. Desalniettemin hadden de voormalige Call of Duty: Modern Warfare-devs het aardig voor elkaar. In een wereld vol shooters, waar velen ook een beetje moe van werden, bracht Titanfall met zijn pleurisgrote mechs en acrobatische pilots een beetje variatie in de tent.

De formule werd goed ontvangen, de uitwerking ervan had verbetering nodig. Titanfall 2 mag daar het resultaat van genoemd worden. Niet langer was de eer gereserveerd voor slechts de Microsoft-garde. Ook de Sony-horde krijgt eindelijk de kans om te genieten van alles waar de Xboxers het twee jaar geleden al over hadden. Plus, als kers op de taart kregen old school fans juist dat ene waar zo hard om werd gezeurd: een singleplayer campaign. Je zou zeggen dat Titanfall 2 het dus niet verkeerd kan doen. Alles wat tof was aan deel één, plus extraatjes! Laat ik de bubbel zeer voorzichtig barsten en zeggen dat Respawn toch wat steekjes heeft laten vallen. Voordat ik daarover begin, ‘let’s talk about the good stuff’.

Beginnend met de singleplayer campaign, een onderdeel dat bij de meeste multiplayer-georiënteerde games als een ‘moetje’ overkomt en daardoor ook de ondergeschikte modus vormt. Nu kan ik je op voorhand al vertellen dat Titanfall 2 daarin een uitzondering vormt. De singleplayer van Titanfall 2 is namelijk verdraaid tof. Het wordt al vrij snel duidelijk dat er een team aan gewerkt heeft dat ervaring heeft met epische verhaalvertelling, wat eerder met Call of Duty: Modern Warfare al duidelijk werd gemaakt. Hoewel Titanfall 2 niet een verhaal heeft dat je uren laat doen over het leren van de basics, is er ook geen gevoel van rushing. Stukje bij beetje leer je omgaan met je gear, je wapens en uiteraard je eigen Titan. Vooral de band die je moet kweken met je eigen homp gewapend staal zorgt voor een uniek verhaal, een verhaal dat geen enkele Titanfall-fan had verwacht.

In dit verhaal aanschouw je de wereld door de ogen van Jack Cooper, een groentje in de Frontier Militia die amper ervaring heeft kunnen opdoen in een simulator, maar door omstandigheden toch een spoedcursus Titan besturen moet volgen. Zonder er echt voor te kiezen komt Jack in aanraking met BT-7274, een inmiddels pilotloze Titan die in opdracht van zijn vorige bestuurder vriendjes moet worden met Jack. BT, zoals de uit de kluiten gewassen robot genoemd mag worden, heeft een missie te volbrengen, het liefste met een pilot in zijn romp. Omdat Jack nul ervaring heeft met onze BT, spenderen we een deel van de campaign lerend en neural linkend. Zodra Jack de ‘know how’ heeft, gaat de singleplayer echt los en ervaren we wederom alles wat Titanfall zo’n toffe game maakte.

De campaign van Titanfall 2 is namelijk net zo snel en uitdagend als we van het origineel gewend zijn. Wallrunnend knal je de een na de ander door z’n pannetje en boost je je met je jetpack naar plekken die onmogelijk bereikbaar lijken, terwijl de soms gortdroge dialoog met de humorloze BT je eventjes laat ademhalen tussen de vuurgevechten door. Toch is Titanfall 2 niet slechts een hersenloos knalfestijn te noemen. Hoewel schieten op alles dat beweegt het grootste deel van je planning zal vullen, brengt Respawn ook elementen naar de tafel die van Titanfall 2 een skill-game maken, waarbij timing belangrijker is dan een deadeye shot.

Wallrunning, of eerder het aan elkaar rijgen van wallruns, is daar een prima voorbeeld van. We hebben allemaal wel eens een game gespeeld waarbij we eventjes langs een muurtje af moesten rennen om een val in de afgrond te voorkomen. In Titanfall 2 wordt het allemaal eventjes naar een ander niveau getrokken, waarbij wallrunning eerder een uitdaging vormt dan een tussendoortje. Om de uitdaging niet al te frustrerend te maken, kun je de hulp inschakelen van een Ghost Runner die het parcours voor je demonstreert. Dit biedt overigens geen garantie dat je niet tig keer naar beneden sodemietert. Wallrunning is een kunst die je makkelijk leert, maar moeilijk meester bent.

Een ander interessant element is timeshiften, een optie die in enkele missies wordt mogelijk gemaakt door een vernuftig stukje elektronica (waar ik om spoilers te voorkomen niet te veel over kan vertellen). Wat ik er wel over kan vertellen is dat dit apparaat Jack laat wisselen tussen zijn wereld in het heden en diezelfde wereld in betere tijden. Dingen die nu kapot zijn waren toen heel en dingen die er nu zijn, waren er destijds wellicht niet. Om van punt A naar punt B te komen zul je dan ook op objecten moeten springen die er in één van die twee tijden zijn of waren. Dit resulteert in een goed doordachte run waarin je in de lucht moet wisselen van wereld. Dat je in beide werelden vijanden tegenkomt is zo klaar als een klontje. Welke je erger vindt, die van nu of toen, mag je zelf ervaren.

Al het voorgaande maakt van de singleplayer een zeer toffe ervaring. Toch is het de wisselwerking tussen BT en Jack die het plaatje compleet maakt.  Ondanks het feit dat BT slechts een gevoelloos stuk staal is, vorm je terwijl de uren verstrijken toch een band met hem, of het… hoe je het ook wilt noemen. De game geeft je als Jack gedurende dialogen vaak de optie uit twee antwoorden, allen met een eigen uitkomst die totaal geen invloed hebben op het verloop van het verhaal. Ik koos er vaak voor om de lollige kant van Jack naar buiten te laten komen. Dat BT veel van je woordgrappen niet kent en onverhoopt probeert de logica in je puns te vinden, leidt vaak tot grappige gesprekken. Zo kun je op een moment kiezen om tegen BT te roepen dat je een ‘hot streak’ ervaart omdat je zojuist een battalion vijanden over de kling hebt gejaagd, waarop BT je lichaamstemperaturen gaat analyseren en bemerkt dat het geen verhoging heeft kunnen constateren. Stiekem veroorzaken deze mens versus machine-momenten het nodige gegniffel, om over BT’s onorthodoxe methode van ‘een zetje geven’ nog maar te zwijgen. BT heeft nog net niet de charme van AWESOME-O, maar die gaf je daarentegen weer geen shitload aan firepower mee.

Het enige echte minpunt aan de singleplayer heeft niks met gameplay of mechanics te maken, dus puntenaftrek geef ik hier de game dan ook niet voor. Veel polygon junkies en pixelneukers zullen wellicht struikelen over de grafische prestaties van Titanfall 2. Ook ik moet toegeven dat Titanfall 2 niet de mooiste game is die we dit najaar voorgeschoteld krijgen. Nee, ik val meer over een antagonist in het bijzonder, een personage waar bezoekers van afgelopen gamescom wellicht al kennis mee hebben gemaakt. Ik heb het over Richter, een Oostenrijkse of Duitse (ik weet het ook niet exact) pilot met zo’n afschuwelijke Arnold Schwarzenegger-vibe dat je al facepalmend de dialogen moet aanhoren. Het enige dat nog ontbrak, was een “I’ll be back” na het vernietigen van zijn Titan. Dan deed BT het nog niet zo slecht met het Terminator-duimpje omhoog.

De multiplayer van Titanfall 2, de modus waar de game per slot van rekening groot mee is geworden, lijkt helaas een stukje minder TLC te hebben gekregen van Respawn. Daarmee wil ik niet zeggen dat deze slecht is. De multiplayer is namelijk nog steeds vermakelijk. Wat ik er wel mee wil zeggen is dat deze qua innovatie een beetje teleurstelt, vooral als je al bekend bent met de originele Titanfall. Enkele key features uit Titanfall hebben zelfs deel twee niet gehaald, zoals bijvoorbeeld de standaard uitrusting met de geliefde Smart Pistol (die nu slechts als boost te verkrijgen is), de Burn Cards en het customizen van je eigen Titan. In plaats daarvan kun je nu kiezen uit enkele Titans met een vaste loadout. Wel kun je deze een kekke skin meegeven, wat leuk is. Dat dit totaal nul toegevoegde waarde heeft in de gameplay moge duidelijk zijn.

Ook het level design is een beetje een let down. Voor een game waarin wallrunning een grote rol speelt, lijken de maps niet allemaal even wallrun-vriendelijk. In plaats daarvan schiet iedereen er maar lustig op los met de nieuwe grappling hooks. Horizontale voortbeweging heeft ruimte gemaakt voor verticale verplaatsing, al lijkt Respawn het niet oké te vinden als je na een lancering uit je ontploffende Titan op het dak van een gebouw landt. Op gebiedende wijs word je gesommeerd om je als de wiedeweerga terug naar het slagveld te begeven, waar je volgens de grenzen van de map gewoon bent. Een voordeeltje (lees camping spot) halen uit een onfortuinlijke nederlaag met je Titan is niet toegestaan. Had dan de daken niet toegankelijk gemaakt. Het is allemaal een beetje zonde als ik eerlijk mag zijn.

Lekker ruim zijn de maps daarentegen dan weer wel, vooral wanneer je je beseft dat er maar twaalf spelers tegelijk in rondstruinen. Om de leegte een beetje op te vullen, worden her en der wat drop pods richting het veld gemieterd waar grunts en spectres (lees knalvoer) nietsvermoedend hun eerste schreden zetten in de eeuwig durende vete. Nu heb ik persoonlijk nog nooit een slagveld betreden en ik geloof best dat het super eng kan zijn,  maar van mij had dit cannon fodder wel iets verder dan tien meter van hun pod mogen gaan staan. Het zorgt voor de noobs (waar ik er vaak een van ben ja…) wel voor een gevoel van voldoening. Het is niet vaak dat ik een pentakill kan maken. Grunts en spectres geven mij eindelijk een kans. Dat mijn moment van euforie dan door een highly skilled tegenstander of een überkrachtige Titan wordt verstoord, is jammer voor mij.

Persoonlijk vind ik het heerlijk om lekker te slenteren in een Titan, anderen vinden Titans maar niks als ik ze mag geloven. De variatie in multiplayer modi biedt dan ook voor ieder wat wils, al zullen de Titanfall-veteranen ook hier merken dat er niet echt wat veranderd is. Titan-lovers kunnen naar hartelust heerlijk op elkaar inbeuken in Last Titan Standing. Alle snelheidbehoevende en acrobatische pilots kunnen gaan voor de face-off in pilot vs pilot. Amped Hard Point, Bounty Hunt, Capture The Flag en Coliseum maken de lijst van modi af. Wie weet voegt Respawn later nog wat modi toe in een van de gratis aangeboden vormen van DLC, waar ik Respawn en EA toch wel eventjes voor moet bedanken. Het zou in ieder geval de uitgelezen kans zijn om de lichte teleurstelling die de multiplayer nu biedt weg te werken. Ik denk dat men met Titanfall 2 goud in handen kan hebben. Voor nu moet Respawn het nog eventjes doen met zilver, zij het met een gouden randje.