Update: We zijn weer een week verder en we hebben The Witcher 3: Wild Hunt weer een week langer kunnen spelen. Heeft dit onze mening veranderd? Jazeker. Want terwijl wij rustig verder konden gamen, kon CD Projekt RED hard werken aan updates. Goed nieuws: dat hebben ze gedaan. Afgelopen week kreeg The Witcher 3 namelijk een verse update.

Deze update loste meteen het grootste probleem dat we met de game hadden op: de frame rate. Sinds de update zijn de frame drops in de game beperkt tot een minimum. Heel af en toe, wanneer er veel gebeurt op het scherm, wil de game nog stotteren. Dit is echter lang niet meer in dezelfde mate als in de dagen na de release. Het maakt de game dan ook nog aangenamer om te spelen. Het is ook niet vreemd dat de game er nog wat extra puntjes bij krijgt en wel heel dicht bij een perfecte score in de buurt komt.

De afgelopen twee dagen heb ik twintig uur in een game gepropt. Niet alleen omdat ik was aangewezen om de review ervan te schrijven, maar ik heb het ook gedaan omdat ik er geen problemen mee had. Ik heb die game namelijk nog lang niet uitgespeeld. Ik heb slechts het topje van de ijsberg bloot gelegd. Je voelt hem misschien al aankomen: de afgelopen dagen ben ik bezig geweest met The Witcher 3: Wild Hunt. Ondanks dat ik de game nog lang niet heb uitgespeeld, willen we een eerste oordeel niet langer laten wachten. Zorgt Geralt voor een laatste episch avontuur, of gaat hij episch hard onderuit?

Het verhaal van Geralt begint, zoals wel vaker, in een droom. Een droom over het verleden, over het rustige leven in Kaer Mohren. Na een rustige bad-scene met de beeldschone Yennefer (inderdaad, je bent nog geen vijf minuten bezig of het eerste naakt is al weer in beeld), staat het belangrijkste onderdeel van de dag op het programma: het trainen van de jonge, onervaren en overenthousiaste Ciri. Ze toont immers ontzettend veel potentie en Geralt ziet haar bijna als zijn eigen dochter. Maar wanneer de sneeuwvlokken plots uit de lucht vallen en de lucht dicht trekt, is dat nooit een goed teken: de Wild Hunt. Daar staat Ciri, bevroren in ijs, een zwaard komt naar beneden en…

De nachtmerrie loopt op zijn einde. Tenminste zo ver als mogelijk is. want zoals Geralt door de jaren heen heeft geleerd, is een nachtmerrie met Ciri enkel een voorteken. Een voorteken dat zij in gevaar is en dat Geralt haar kosten wat kost zal moeten vinden. Cruciale spin in het web van het verhaal is Yennefer. Zij verscheen immers nooit in die dromen, wat een teken moet zijn. Zij zal meer weten.

Zoals we ondertussen wel gewend zijn van dit soort verhalen gaat het nooit op de makkelijke manier. Er zal nooit eens iemand zijn die roept: “Oh, jij zoekt Yennefer? Die is in een stad, een uur verder op.” Dat zou immers te makkelijk zijn. Nee, zoals altijd is het dat de ene hand de andere moet wassen en dus beginnen de eerste opdrachten voor de Witcher binnen te lopen. Het verjagen van een geest, het opheffen van een vloek, het doden van een weerwolf, het hoort er allemaal bij. Hier zit dan ook meteen het gevaar in van The Witcher, iets wat we recentelijk ook zagen bij Dragon Age: Inquisition. Door de hoeveelheid side-quests en extra dingen die er te doen zijn in de wereld, verlies je je originele doel uit het oog. Is dat gevaarlijk? Jazeker. Is het een negatief iets? Allerminst, het zijn immers de gevaarlijkste dingen die het leuk maken.

Zo duik je dus met open ogen meteen de eerste side-quests en grote opdrachten in. Al deze opdrachten die je krijgt van dorpsbewoners en hoogwaardigheidsbekleders beginnen vaak op dezelfde manier: met je speurneus. Niet letterlijk je neus natuurlijk, maar wel met je speciale verhoogde zintuigen. Hiermee zie je wat er is gebeurd, waar de sporen liggen, welke geuren er nog rondhangen en waar geluiden vandaan komen. Denk aan Batman in de Arkham-games, maar dan zonder high-tech pak.

Het zijn immers de middeleeuwen en daar is niets high-tech. Tenminste, bijna niets. Nieuw in de Witcher-serie is namelijk de kruisboog. Een klein exemplaar, makkelijk met één hand vast te houden en ideaal om vijanden van een langere afstand aan te vallen. Vooral vliegende vijanden zijn hiermee makkelijk naar de grond te halen, iets wat je ook nodig zal hebben als je het zwaard weer op moet pakken tegen een basiliek of een wyvern.

Het wordt echter niet makkelijker wanneer een Royal Wyvern op de grond ligt en jij er met je zwaard op af kan rennen. The Witcher 3: Wild Hunt is namelijk pittig. Vooral wanneer je, zoals ik, van wat meer uitdaging houdt, zal je deze ook echt krijgen. Het is dan ook, net als in voorgaande delen, sterk te adviseren om niet als een Rambo het gevecht in te rennen en iedereen maar aan te vallen. Vechten in The Witcher 3: Wild Hunt vergt namelijk wat tactiek en timing, maar vooral geduld. Het is bijna een spel van schermen wat je aan het spelen bent: je valt aan, je deinst terug, je blokkeert en je countert, om uiteindelijk twee of drie slagen uit te delen en dan weer opnieuw te beginnen. Doe je dit niet, dan bespringen de vijanden je zonder problemen, vooral wanneer ze in een groepje zijn. Het resultaat: een scherm met de tekst Game Over. Dat wil je niet.

Niet omdat het vervelend is om een gevecht overnieuw te moeten doen of omdat je weer de regels tekst aan moet horen. Nee, het is vervelend omdat het lang duurt. Ga er maar vanuit dat je toch al snel zo’n twintig tot dertig seconde naar het laadscherm zit te kijken voordat je weer aan de slag kan met je gevecht. Prima om even je telefoon erbij te pakken, je tijdlijn te bekijken en dan weer op je gemak je controller terug te pakken. Het is niet vreemd dat het laden zo lang duurt, de game is immers immens (waarover zo meer). Maar jammer is het wel.

Je hebt dus genoeg motivatie om in leven te blijven. Net als in voorgaande delen doe je dit niet alleen met je zwaarden en een goed getimede koprol, maar ook met verschillende spreuken. Vijf om precies te zijn: Aard, Igni, Yrden, Quen en Axii. Vijf spreuken, ieder met een ander effect, maar wel allemaal even nuttig. Of je ze nu in een gevecht gebruikt, of in de wereld daar om heen. Ze komen altijd wel van pas.

Misschien wel de belangrijkste wijziging aan het gevecht-systeem in The Witcher 3: Wild Hunt is het gebruik van potions. Nog altijd kan je zelf drankjes brouwen en gebruiken, maar je moet wel opletten dat je jezelf niet vergiftigd door te veel medicijnen in te nemen. In The Witcher 2 kon je deze drankjes en medicatie echter alleen maar innemen als je niet in een gevecht zat. Je had dan wel het geluk dat deze drankjes tien tot twintig minuten effectief bleven. In Wild Hunt is dit systeem aangepakt: potions kunnen altijd worden ingenomen en hoeven maar één keer gemaakt te worden. Daarna worden ze automatisch bijgevuld als je mediteert en maar iets van alcohol in je rugzak hebt zitten. Waar die logica vandaan komt, geen idee, maar goed. Nadeel is dat deze drankjes vaak maar dertig seconden effectief zijn. Hierdoor moet je, vooral wanneer je een drankje hebt genomen om je gezondheid weer op pijl te brengen, tijdens die dertig seconde absoluut zorgen dat je niet geraakt wordt. Anders is dat beetje gezondheid wat net weer was hersteld als sneeuw voor de zon verdwenen.

Als je dan eindelijk die vijanden de baas bent, voelt dat goed. CD Projekt Red weet dan ook echt een gevoel van voldaanheid af te leveren als je net een eindbaas een kopje kleiner hebt gemaakt. Vooral als je in de conversaties daarna nog een schouderklopje krijgt van je reisgenoten, mag je deze ook best aan jezelf geven. Die conversaties met vriend en vijand zijn er nog meer dan genoeg en net als in voorgaande delen kunnen ze vergaande gevolgen hebben. Een reisgenoot kan spontaan vertrekken als je de verkeerde dingen zegt. Een simpele conversatie kan uitdraaien op een heftige vrijpartij met de juiste zinnen. Een missie kan twee keer zo lang duren als je er voor kiest om een monster te laten leven tijdens een gesprek. Het hoort er allemaal bij, soms met gevolgen die je tot in de missies die nog moeten komen gaat merken. Het zorgt ervoor dat de wereld van The Witcher consistent en verbonden blijft. Iets wat best indrukwekkend is voor een wereld van deze schaal.

The Witcher 3: Wild Hunt is namelijk enorm. Het Noordelijk Rijk waar je in rondreist is gigantisch en zorgt ervoor dat je meer dan genoeg te doen hebt. Velen, een van de eerste gebieden waarin je terechtkomt, heeft genoeg te doen om je tientallen uren bezig te houden. Een aantal jaar geleden had je gezegd dat dit de hele spelwereld was van een AAA-RPG, nu is het slechts één van de verschillende gebieden waar je heen kan. Het is dan ook fijn om te weten dat de studio een fasttravel-systeem heeft ingebouwd. Loop simpelweg op een route-bord af en je kan kiezen waar je heen wilt. Ideaal aangezien sommige stukken simpelweg te lang zijn om op een normale manier af te leggen.

Helaas moet je in sommige gevallen wel een halve wereldreis maken, en dan zit er niets anders op dan gewoon te gaan. Het makkelijkste om dit te doen is op de rug van Roach, je trouwe hengst die je in vol galop van A naar B brengt. Of je springt in een boot en gaat de wateren op, die net als het vaste land zijn eigen set gevaren met zich mee brengt. The Witcher 3 biedt namelijk complete vrijheid, wat dus ook betekent dat je op ieder moment uit je bootje kan stappen en een duik kan nemen onder het wateroppervlak, op zoek naar schatten, aanwijzingen, en met een beetje pecht nog meer monsters.

Dat de wereld zo immens groot is en je alle vrijheid hebt, brengt ook een nadeel met zich mee. CD Projekt Red heeft er alles aan gedaan om een wereld neer te zetten waarin alles draait op 60 frames per seconde. Alleen is ze dat niet gelukt. De momenten waar de game op 60 frames per seconde draait, is geweldig, maar dit is vaker niet dan wel het geval. Vooral in gevechten en op je paard merk je dat de framerate wegzakt, dan weer terug omhoog springt en dan weer wegzakt. Het lijkt alsof iedere keer dat de game het volgende stukje in moet laden, de framerate er onder moet lijden. Dat is eeuwig zonde, omdat het op den duur gewoon gaat irriteren. Je kan er mee leven, maar het was een fijnere ervaring geweest als de framerate gewoon was vastgezet op 30 frames per seconde. Sinds dat de game zijn eerste grote update heeft gehad. Is deze alinea niet meer van toepassing. Lees hiervoor de update bovenaan onze review.

Dat gezegd te hebben, is dat ook het grootste minpunt wat ik kon vinden in mijn afgelopen twintig uur met The Witcher 3: Wild Hunt. De rest van de game is namelijk prachtig: de omgevingen, de personages en het licht wat in de game wordt gebruikt, zijn geweldig. Vooral het gebruik van licht in de game, bijvoorbeeld als je door een fort loopt, de zon laag hangt en jij alleen nog maar de contouren van het fort ziet omdat je verder wordt verblind door de zon, is een prachtig plaatje. Het is iets wat ik nog maar nauwelijks op dit niveau heb gezien. Niet alles is even mooi: soms hangen er ergens dingen van het plafond waarvan je bij jezelf twijfelt of het ook nog wat voor moet stellen. Maar dat zijn de hele kleine details. De game is voor 95% wonderschoon en je snapt dan ook wel dat dit een game is die simpelweg niet had gewerkt op de vorige generatie consoles. Je PlayStation 3 of Xbox 360 was waarschijnlijk direct in vlammen opgegaan wanneer je deze game had getracht te spelen op die console.