The Walking Dead: Season 2 is het vervolg op de game die meer dan 90 Game of the Year Awards won. In deze horror survival adventure-game is de wereld overspoeld met zombies. Het is een episodische game ontwikkeld door TellTale Games. De gameplay is minimaal, gezien het verhaal centraal staat. Dit neemt niet weg dat het een steengoede game is die vooral veel emotie teweegbrengt. De game, gebaseerd op de stripboeken van Robert Kirkman, volgt een andere verhaallijn dan de strips, en begint als prequel, maar er komen wel locaties en personages in voor die uit de strips komen.

In het eerste deel speel je als Lee. Nadat je met hem de held hebt uitgehangen, mag je dat nu doen in de schoenen van een achtjarig meisje. Dat neemt niet weg dat ze badass is. Clementine, zoals zij heet, is het hoofdpersonage van seizoen 2. Ze moet zien te overleven in een wereld die overspoeld is door zombies. Maar dat is niet het enige gevaar. De mensen die nog niet geïnfecteerd zijn, kunnen net zo gevaarlijk zijn. Daar kom je vanzelf achter.

The_Walking_Dead_S2_E2_02

Als speler kun je bepaalde objecten verzamelen, zoals een mes. Deze zullen later in de episode van pas komen. Je dient puzzels op te lossen en zombies op tijd de ontwijken, anders ga je dood of gaan er anderen dood. Ik moest even wennen aan de controle in het spel. Voor de helft kijk je als het ware naar een film, maar voor de andere helft heb je zelf het heft in handen. Soms lijkt de controle slechts een illusie. Dit houdt me echter scherp en op het puntje van mijn stoel. De besturing hapert af en toe, waar de zombies maar al te graag gebruik van maken. Maar dat geeft mij wel de gelegenheid om te observeren op hoeveel manieren zombies je van kant kunnen maken. Dat zijn er veel.

Elke keuze die je maakt heeft invloed op het verloop van het verhaal. Zo hebben zelfs de keuzes die je in het eerste deel gemaakt hebt invloed op hoe het tweede seizoen verloopt. Ik heb het genoegen om met twee andere overlevenden mee te mogen reizen, die aan het begin bekvechten over hoe ze de baby zullen noemen. Maar helaas heb ik als Clementine zijnde weinig geluk, want ik raak weer gescheiden van een stel prima mensen. Na mijn vertrouwen in een hond te steken, komt ook daar een ongelukkig einde aan. Met pijn in mijn hart moet ik soms moeilijke keuzes maken. Hoewel ik gewend ben altijd voor de zachtaardige keuzes te gaan, vind ik het sommige mensen toch niet waard. Wie niet lief is voor Clementine, die krijgt een lekker manipulatieve reactie voor de kiezen. Maar of dat altijd de juiste keuzes zijn… net als olifanten onthouden de overlevenden alles. Dat zal vast terugkomen om me in mijn nek te bijten. Maar voor dat gebeurt, draait mijn maag zich om. Clementine mag haar eigen arm gaan hechten. Op dat moment krijg je uiteraard de besturing terug. Met elke steek van de naald kermt ze van de pijn. Er lijkt geen einde aan te komen. Mijn lunch laat ik nog even staan.

De graphics doen me denken aan Borderlands, maar dan wat menselijker. Zoals deze game bewijst, zijn realistische graphics niet nodig om het verhaal realistisch aan te doen voelen. De muziek maakt het af. Op sommige momenten wat melodramatisch, maar wat wil je in een zombie-apocalypse. Het ondersteunt het verhaal, je keuzes en de spanningsopbouw. Die spanningsopbouw is erg goed gedaan. Op momenten dat ik niks verwacht, moet ik juist op mijn hoede zijn. Op momenten die perfect zijn voor een cliché, blijft die achterwege. Vooral de, soms plotselinge, momenten waarop ik de besturing in handen krijg, zijn high-paced en simpelweg thrilling. Door het tijdslimiet op het maken van beslissingen blijf je gemakkelijk in het verhaal. Niet alleen de reactiesnelheid is realistisch, maar ook de manier waarop de omgeving op jouw keuzes reageert is geloofwaardig. Dat realisme komt ook terug in het afmaken van zombies. Niet de bekende double-tap, maar toch minstens een quadra-tap is benodigd om ervoor te zorgen dat je veilig bent. Maar veilig ben je eigenlijk nooit. Want ze zijn overal. Het enige wat ik niet realistisch vind is dat, wanneer je onderstaande zombie tegenkomt, je zijn broekzak niet meer kan doorzoeken nadat je het zakmes pakt.