The Walking Dead: A New Frontier

Het is het einde van de wereld zoals je die heel je leven gekend hebt. Je zit vast met de vrouw en kinderen van je broer die zelf verdwenen is en misschien niet meer leeft. Wat doe je? Blijf je in het huis waar je opgegroeid bent, waar je de resten van je vader hebt moeten doden? In de straat waar je de lijken die op de grond liggen, kunt herkennen? Nee. Je doet alsof je een plan hebt en gaat ervandoor in de hoop dat je ergens veiligheid vindt. Of zo’n plek nog bestaat, weet je niet. Wat je wel weet, is dat niet iedereen in je groep het te zien zal krijgen, want niets is wat het lijkt en alles kan gebeuren.

Het opnieuw in een nieuwe The Walking Dead-episode duiken van Telltale Games voelt als thuiskomen na lang weggeweest te zijn. Angst hangt als een dikke wolk in de lucht en niemand is veilig, hoe zeer je er ook op hoopt dat iedereen het overleeft. Het past bij mijn eigen schrijfstijl en lust voor wanhoop en duisternis. Daarom geniet ik er elke keer weer intens van, hoe kort het ook duurt.

Geen tekort aan drama in de zombie apocalypse

Het is moeilijk om succesvol een verhaal voort te zetten met andere hoofdpersonen. Gelukkig heeft Javier zo zijn eigen charmes, net als Clementine die ook had. Doordat de situatie waar iedereen zich in verkeert anders is, veranderen ook de conflicten. Hoewel de kern van het probleem altijd hetzelfde blijft, wordt het steeds anders verpakt, waardoor het toch vernieuwend blijft.

Zo heb je als kompanen Kate, Mariana en Gabe, wat de familie is van Javiers broer David. Aangezien David er niet is, neemt Javier het op zich om hen te beschermen en pakt de vaderrol op. Hoewel dit laatste met Lee en Clem ook een grote rol speelde, is de relatie tussen Kate en Javier nieuw. Daarentegen voelt het helaas wel alsof de band tussen de twee geforceerd en niet te ontkomen is, maar uiteindelijk kun je beargumenteren dat je geen invloed kunt uitoefenen op Kates emoties en handelingen, alleen op die van Javier.

Het feit dat David zich, aan het einde van de tweede episode,  in het verhaal wurmt, maakt dit scenario nog interessanter. Je bent natuurlijk erg ‘bevriend’ geraakt met zijn vrouw, wat voor veel ongemakkelijke situaties zorgt. Soms heb je eerder het gevoel dat je een soapserie kijkt dan een zombiegame speelt. Mensen blijven echter mensen en stressvolle situaties zoals zombie apocalypses kunnen het ergste in ons naar boven brengen, dus aan het einde van de dag is het begrijpelijk en natuurlijk ook erg amusant.

Door de drama komen de rustige momenten tussendoor echter extra hard aan. Wanneer je gewoon in de auto aan het wachten bent en met je familie praat, dat zijn de momenten waarop je even tot rust kunt komen. Het zijn de momenten die je eraan herinneren waarom je alles doet. Het zijn ook de momenten waar je de personages het beste leert kennen zodat het nog meer pijn doet wanneer je ze uiteindelijk verliest.

Tinten grijs in de rolverdeling

Zoals hierdoor te verwachten is, is de complexiteit van personages en relaties iets waar Telltale Games in uitblinkt dankzij de focus op het verhaal. Uit flashbacks en gesprekken tussen David en Javier wordt al snel duidelijk dat het hier om een giftige relatie gaat. David behandelt zijn broer vaak alsof hij uitschot is, maar toch krijgt A New Frontier het voor elkaar dat we met hem meeleven.

Mijn handelingen als Javier tegenover David deden me dan ook denken aan mijn eigen ervaringen met giftige relaties. Het ene moment was ik woedend en vertelde ik mezelf dat ik hem zou laten vallen wanneer ik daar de volgende keer de kans toe kreeg. Tegen die tijd had hij dan weer iets aardigs gedaan, waardoor ik hem vergaf, tot hij de volgende rotstreek uithaalde.

Zo vergaf ik hem steeds weer, tot mijn grote ergernis. Het maakte niet uit wat hij allemaal uitvrat, wanneer hij weer terug kwam kruipen, stond ik klaar voor hem. Toen de game uiteindelijk over was, voelde ik me dan ook bijna alsof ik verlost was van mijn misbruiker. Het feit dat A New Frontier deze gevoelens kan oproepen, is een testament voor het geweldige schrijfwerk van Telltale Games.

Keuzes: alles mag en alles kan, maar je moet er zelf mee kunnen leven

Keuzes in Telltale Games zijn altijd weer een punt van kritiek bij fans. Zo ook weer in A New Frontier, waar ik een beetje een knipperlichtrelatie had met hoe er in deze episode met de keuzes is omgegaan. Aan de ene kant had ik vaak het gevoel dat ik simpelweg voor de gek gehouden werd. Plot holes en plot points smelten samen om er, wat je ook kiest, voor te zorgen dat het resultaat hetzelfde is.

Dit vond ik meer dan een keer uit door ‘research’ te doen bij wat een moeilijke keuze bleek te zijn. Ik wil weten welke keuze de volgens mij beste consequentie heeft, dus ik ga valsspelen en gebruik mijn beste vriend: het internet. Wanneer ik daar leer dat het niet uitmaakt of ik het medicijn wel of niet steel, voel ik me wel een beetje bedrogen.

Aan de andere kant zijn er een aantal keuzes die juist wel grote consequenties met zich mee kunnen nemen. Sommigen hiervan hoeven niet eens grote, duidelijke keuzes te zijn waar je van tevoren al weet dat er iets gaat gebeuren. In de eerste episodes van mijn playthrough stierf Conrad omdat hij Gabe bedreigde en ik hem neerschoot. Pas toen ik de game uit had en naar YouTube ging, vond ik uit dat hij het had kunnen overleven, wat weer andere dingen in de game zou hebben veranderd.

Hoewel het dus soms niet uitmaakt wat je kiest, betekent dat nog niet dat het gedaan is met de emotionele schade die de game aan kan richten. Misschien is het juist erger als je weet dat het niet uit had gemaakt wat je gedaan had. Aan het einde van episode vier deed ik iets waardoor ik verantwoordelijk was voor een catastrofe. Toen ik uitvond dat die catastrofe plaats zou vinden, ook al had ik niets gedaan, heb ik me de laatste twee episodes ontzettend schuldig gevoeld (de realisatie kwam te laat om te herladen). Het had alsnog een effect op latere keuzes die ik maakte en hoe ik me als Javier gedroeg. Mass Effect is de enige andere game die me tot nu toe zo’n spijt heeft gegeven vanwege mijn handelingen.

Soepele gezichtsanimaties en levendig stemacteerwerk

The Walking Dead: A New Frontier bestaat niet alleen uit een verhaal en personages, maar ook uit animaties en graphics. Hier heb ik eigenlijk niets om op te merken. De gezichtsanimaties zijn verrassend goed en leidden me vaak af tijdens de gesprekken waarin iemand half grijnsde en maar één hoek van de mond omhoog ging. Zelfs met de comic-stijl was de manier waarop karakters hun emoties uitten erg realistisch.

Het stemacteerwerk was over het algemeen ook geweldig. De woede spatte er bijna af wanneer personages ruzie hadden. Aarzeling werd altijd goed overgedragen middels gestotter dat natuurlijk aanvoelde. Stemmen sloegen vaak over. Samen met de dialoog zorgde dit allemaal voor een erg prettige game-ervaring.

Een bonuspunt komt in de vorm van de soundtrack van de vorige seizoenen. Deze werd vooral gebruikt wanneer het over Clementine ging, waardoor scènes bijna nog impactvoller werden. Helaas maakte dit het wel weer duidelijk dat de eigen soundtrack van A New Frontier iets minder opviel, maar men kan niet alles hebben.

Oog in oog staan met… een unrendered zombie

Tot nu toe heb ik vooral goede dingen van de game opgenoemd, maar een perfecte game bestaat (nog) niet. Zo heeft ook A New Frontier zijn fouten. Naast de kleine dingen zoals plot points en plot holes waar ik me altijd dood aan erger (ze leven al hoe lang in een zombie apocalypse? Hoe krijgen ze het nu nog voor elkaar om een recht stuk over een open veld te lopen en alsnog overrompeld te worden door langzame, luide zombies?!) zijn er wat punten waar men niet omheen kan.

De game is bijvoorbeeld veel doelgerichter dan zijn voorgangers. Waar je met Lee regelmatig een open ruimte moest doorkammen op zoek naar van alles en nog wat, gebeurt dat in A New Frontier misschien drie of vier keer. Daarnaast blijft het zo dat het een erg korte game is: met nog geen tien uur is dit de kortste The Walking Dead-game van Telltale. Hierdoor zou ik de game persoonlijk nooit voor de volledige prijs kopen, maar zou ik wachten op een sale.

Daarnaast zijn er wat technische mankementen. Dat mijn scherm af en toe vreemd groen flikkerde, merkte ik op den duur niet eens meer omdat ik er zo aan wende. Het opmerken dat je door een zombiehorde loopt bestaande uit misschien drie zombies die allemaal geknipt en geplakt zijn, neemt weg van de spanning dat zo’n moment zou moeten hebben. Wanneer je dan oog in oog komt te staan met een pixelveld van een zombie die niet volledig gerendered is, is het onmogelijk om bang te worden.