The Sinking City

Monsterachtige goden, angstaanjagende visioenen en macabere verhalen: de wereld waar de Amerikaanse horror-fictieschrijver H.P. Lovecraft over schrijft zit er vol mee. In The Sinking City ga je als detective deze duistere wereld binnen om het mysterie van de grote overstroming van de stad Oakmont te ontrafelen. Doet de game H.P. Lovecraft’s werk eer aan of zinkt hij als een baksteen?

Voor ontwikkelaar Frogwares is The Sinking City niet de eerste detectivegame. De Oekraïense studio heeft eerder al een hele reeks Sherlock Holmes-games uitgebracht. In The Sinking City wordt de bekende detectivegameplay overgoten met een Lovecraftiaans sausje en kunnen we ook het gevecht aangaan met de Wylebeasts, smerige monsters die overal in Oakmont uit de grond komen. Dit alles in een half-overstroomde open wereld. Dus pak je boot en vaar mee door The Sinking City.

Voer voor nachtmerries

Een donkere nacht. Het schip is vastgelopen op een rotsblok en gezonken naar de bodem van de zee. Jij staat op de boeg en kijkt omhoog naar de zeespiegel. Iets wat lijkt op een gigantische octopus met ontelbare tentakels drijft in het water. Ver onder je, in een diepe kloof in de zeebodem, zie je de contouren van een stad. Je klimt over de reling, gooit jezelf in de diepte en schrikt wakker op het schip. Het was allemaal één grote nachtmerrie.

Als je wakker wordt, blijk je aangekomen te zijn in Oakmont. Deze stad is zo goed als afgesloten van de wereld en half ingestort door een overstroming die men The Flood noemt. Sindsdien hebben de inwoners last van gruwelijke nachtmerries en visioenen, net als de hoofdpersoon, Charles Reed. Hij is een ex-marineduiker die na de Eerste Wereldoorlog privé-detective is geworden. In Oakmont hoopt hij het raadsel van zijn nachtmerries te ontrafelen.

Zodra je je eerste stappen zet op de pier, valt je oog op een dode octopus. De tentakels die uitgespreid liggen over de pier doen je meteen denken aan het monster uit je nachtmerrie. Met dit ongemakkelijke gevoel loop je verder de haven in, tot je bij een uithangbord komt dat enthousiast verkondigt “Welcome to Oakmont, a town on the rise.” Een stad in opkomst, ironisch als je denkt aan de ondergang van de verzonken stad in je nachtmerries. Dit belooft niet veel goeds.

Gezellig is anders

Ondanks het gastvrije uithangbord is het meteen duidelijk dat je helemaal niet zo welkom bent in Oakmont. Iedereen, van de man in de kroeg tot de secretaresse bij het gemeentearchief, heeft een hekel aan je, omdat je een ‘newcomer’ bent. De duistere kleuren, de onophoudelijke regen en de onheilspellende geluiden op de achtergrond maken het er ook niet gezelliger op.

De vreemde inwoners van de stad en hun opmerkelijke gewoontes geven je alleen maar meer het gevoel dat je een buitenstaander bent. Zo hebben sommige personages een wel erg vreemd uiterlijk. De immigranten uit het overstroomde dorpje Innsmouth zijn met hun bolle ogen en messcherpe tanden net vissen. En de leden van de adellijke familie Throgmorton lijken net chimpansees. Ook spreken ze een taal die vol zit met vreemde woorden, die jij maar gewoon moet begrijpen.

De sfeer die zo wordt neergezet, geeft je een constant bevreemdend en beklemmend gevoel en dat is ontzettend knap gedaan. Om deze setting te creëren hebben de makers zich vooral laten inspireren door de verhalen over de monsterlijke godheid Cthulhu van H.P. Lovecraft. De sinistere wereld die ze zo hebben gecreëerd is geloofwaardig en zit vol met mysteriën die erom vragen ontrafeld te worden.

Krakende hersenen

Daar is detective Reed natuurlijk de aangewezen persoon voor. Hoewel hij verder een behoorlijk nietszeggend personage is, kunnen we hem heel af en toe betrappen op een droog gevoel voor humor. Zo zegt hij tegen zijn opdrachtgever, terwijl ze in de stromende regen staan: “As much as I’m enjoying the weather, I’d better get started.” Die kleine sprankjes humor maken hem in ieder geval een beetje sympathieker.

Het grote verschil tussen Frogware’s vorige detective, Sherlock, en Charles Reed is dat Reed bovennatuurlijke krachten heeft sinds hij bij de marine schipbreuk heeft geleden. Zo kan hij met Mind’s Eye zien wat er in het verleden gebeurd is met een bepaald object, van een fotolijstje tot een ritueel slachtmes. Dankzij Retrocognition kan hij ook reconstrueren wat er precies is voorgevallen in een bepaalde ruimte door korte filmpjes van gebeurtenissen uit het verleden in de juiste volgorde te zetten.

Met deze vaardigheden, maar ook door de omgeving te onderzoeken, mensen te ondervragen of archiefonderzoek te doen, verzamel je aanwijzingen die je moet verbinden tot conclusies. Soms krijg je de mogelijkheid om die conclusies op verschillende manieren te interpreteren en zo zelf te kiezen hoe je de zaak afhandelt. Vermoord je iemand ter plekke, geef je hem aan bij de politie of help je hem zijn snode plannen uit te voeren? Deze keuzes hebben altijd een kleine of grotere impact op het verhaal en laten je hersenen kraken.

Een herhaling van zetten

Bij de eerste paar zaken is het systeem van aanwijzingen verzamelen nog best interessant. Ik wist eerst echt niet wat ik moest doen. In een half-ingestort huis in de haven stond ik bijvoorbeeld minutenlang hetzelfde zakhorloge rond te draaien in m’n handen. Ik wist dat ik er iets mee moest, maar wat? Daarna was ik een diepgaand onderzoek aan het doen in het krantenarchief, terwijl later bleek dat ik bij de politie had moeten zijn.

Het jammere is dat je het na een paar keer wel gezien hebt. Dan is het alleen nog een kwestie van herhaling. Loop een huis binnen, zoek net zo lang tot je alle objecten hebt gevonden, gebruik Mind’s Eye als je witte randjes ziet om je scherm en gebruik Retrocognition als je een blauwe waas ziet. Het enige moment waarop je vast komt te zitten, is wanneer je een object niet kunt vinden. Dat leidt vervolgens tot veel rondlopen in dezelfde ruimte en frustratie en niet tot het gevoel dat je als een echte detective een mysterie tot op de bodem aan het uitzoeken bent.

Het meest teleurstellende onderdeel van de game is het combineren van aanwijzingen tot conclusies. Dat zou toch het punt moeten zijn waarop een detectivegame je aan het denken zet, maar helaas is het een nogal hersenloos gebeuren. De combinaties zijn niet altijd even logisch en je mag toch zo vaak proberen als je wilt. Dit voelt alsof je een potje Memory aan het spelen bent, waarbij het altijd jouw beurt is en je ieder kaartje met alle andere mag combineren. Nogal zinloos, dus.

Vlees noch vis

Hoewel The Sinking City voornamelijk een detectivegame is, bevat het ook een aantal simpele RPG-elementen. Je kunt nuttige materialen zoals kogels en medicijnen craften en je verzamelt XP door missies te doen en nieuwe gebieden te ontdekken. Hiermee kun je nieuwe vaardigheden ontgrendelen die je meer health geven of meer kogels laten dragen. Dat is mooi meegenomen, maar er is geen enkele vaardigheid echt nuttig of origineel. Ik had prima het einde van het spel kunnen halen zonder één keer een level omhoog te gaan.

Die kogels die ik net noemde heb je natuurlijk niet voor niks gecraft. Af en toe zitten er net op de plek waar jij je detectivewerk uit wilde voeren allerlei vreselijke monsters. Als je die ziet, ren je gewoon een hoekje om, wacht je tot de monsters door de smalle deuropening komen en schiet je alle geweren waar je toevallig kogels voor hebt op ze leeg. Dan heb je het shooter-gedeelte weer gehad en kun je lekker verder met speuren. Echt afwisselend of interessant wordt het nooit.

Naast een detective-RPG/shooter wil The Sinking City ook een open wereld game zijn. Je kunt inderdaad overal in de stad naartoe lopen of varen wanneer je wilt. Alleen wil je dat niet, want naast wat kleine sidequests is de wereld zo goed als leeg. Er zijn een aantal geïnfecteerde gebieden waar monsterlijke gedrochten kistjes met kogels en medicijnen bewaken, maar ik heb elke keer simpelweg de kistjes geleegd om er vervolgens snel weer vandoor te gaan. Gewoon lekker lineair het hoofdverhaal volgen dus.

Knarsende tanden

Dat hoofdverhaal is naast de fascinerende setting het absolute hoogtepunt van The Sinking City. Elk raadsel dat je oplost, brengt je meteen naar het volgende mysterie dat erom vraagt om ontrafeld worden. Ik bleef maar spelen om te weten te komen hoe het verder zou gaan. En ik werd niet teleurgesteld. Alles wat je uiteindelijk te weten bent gekomen over deze bizarre wereld, komt bij elkaar in een interessante ontknoping.

Ook de gestoorde dromen en visioenen die je door de ogen van Charles Reed beleeft, zuigen je helemaal in de game. Hoe zieker de monsters en situaties die hij tegenkomt zijn, hoe sneller zijn sanity-meter omlaag duikt. De waanvoorstellingen die je dan te zien krijgt variëren van smerig rondkruipende ratachtige katten tot tentakels die uit de grond komen om je van alle kanten aan te vallen. Wees niet bang, een echte horrorgame wordt The Sinking City nooit. Geef Charles een flinke spuit antipsychotica en hij kan er weer tegenaan.

Zonder alle onnodige ballast van de vuurgevechten, open wereld en RPG-elementen, was er misschien meer tijd geweest om de detectivegameplay echt interessant te maken. In combinatie met het boeiende verhaal en de setting had The Sinking City dan misschien wel een geweldige detectivegame kunnen zijn. Nu is het echter een matige mix van van alles, die je eerder met je tanden laat knarsen van frustratie dan je hersens echt laat kraken.