The Mandalorian
Al maanden zaten Star Wars-fans te wachten op de eerste aflevering van The Mandalorian. Deze tv-serie moet onder leiding van Jon Favreau en Dave Filoni een nieuw fenomeen creëren in de franchise. Met een budget van tien miljoen dollar per aflevering en een aantal grote namen voor de regie kan het haast niet misgaan. Toch?
De basis van The Mandalorian zit vrij simpel in elkaar. Een premiejager genaamd The Mandalorian probeert te overleven in een verscheurd universum. Nadat de tweede Death Star is opgeblazen en Darth Sidious en Darth Vader zijn verslagen, valt het Keizerrijk uiteen. De orde die er heerste is weg en criminele organisaties maken daar maar al te graag gebruik van. Voeg daarbij een enorme economische crisis doordat de keizerlijke eenheden niks meer waard zijn en de chaos is compleet.
Een eenzame ruimte-cowboy
Onze ‘held’ The Mandalorian (Pedro Pascal) maakt ook dankbaar gebruik van deze chaos. De Star Wars-onderwereld heeft namelijk behoefte aan een premiejager die niet te veel vragen stelt. Al gauw komt er een mysterieuze opdrachtgever op zijn pad en wordt The Mandalorian op een vage missie gestuurd waarvoor de beloning enorm is.
De serie ademt het typische Wilde Westen-gevoel dat we kennen van spaghettiwesterns uit de vorige eeuw. Zo is er onze stille hoofdpersoon en de wetteloosheid in elke uithoek en zijn er open woestijnvlaktes en schietpartijen tussen allerlei louche figuren. Vooral de openingsscène van de eerste aflevering zet de toon voor de serie, wanneer The Mandalorian op een hele creatieve manier zijn vijand uitschakelt.
Non-stop flashbacks
De oudere Star Wars-fans kunnen hun hart ophalen aan deze serie. De serie speelt vlak na Return of the Jedi en weet precies datzelfde gevoel op te roepen uit de originele trilogie. De kantinescène lijkt een ode te zijn aan die uit A New Hope en alles ziet eruit alsof er geleefd wordt: afgebladderde muren, roestige ijzeren bouwwerken en machines die hun beste tijd hebben gehad.
Daarnaast zien we vertrouwde figuren opduiken in de serie. Zo zijn er stormtroopers die nu in versleten pantsers rondlopen, Jawa’s en een aantal andere herkenbare aliens. De typische Star Wars-humor is gelukkig ook weer aanwezig zonder dat het er te dik bovenop ligt. Zo is de droid IG-11 (Taika Waititi) een heerlijk droog personage dat je meteen vaker wilt terugzien. In aflevering twee zijn het vooral de Jawa’s die zorgen voor een lach op je gezicht.
Zand in de ogen
Hoewel het budget van tien miljoen dollar per aflevering gigantisch klinkt, valt het natuurlijk in het niets bij de films. Toch weet de serie zich staande te houden. Zo zien de gekozen locaties er indrukwekkend uit dankzij de open vlaktes met prachtige bergen op de achtergrond of juist binnenlocaties die claustrofobisch aanvoelen. Qua special effects is The Mandalorian daarentegen een ratjetoe. Soms vallen de effecten totaal niet op, terwijl op andere momenten duidelijk te zien is dat iets ‘nep’ is. Het doet echter nooit afbreuk aan de sfeer van de serie.
De muziek is ook een puntje om in de gaten te houden. Bij vlagen kreeg ik namelijk een echt goed gevoel door de muziek, terwijl op andere momenten de muziek duidelijk ontbreekt. Het lijkt alsof de muziek op het laatste moment is toegevoegd en dat daardoor de timing van de juiste momenten niet klopt.
Tot nu toe zijn de eerste twee afleveringen van The Mandalorian een frisse wind door de franchise. Het verhaal gaat een nieuwe richting in, maar maakt ook dankbaar gebruik van de oudere lore. Zo duiken we dieper in de cultuur van de planeet Mandalore en zien we een aantal verrassende ruimtewezens terug. De acteurs zijn stuk voor stuk ontzettend goed gecast, waarbij Pedro Pascal, Nick Nolte en Werner Herzog tot nu toe met kop en schouders er bovenuit steken. Ook zijn de cliffhangers erg goed gekozen en duiken de makers diep in de Star Wars-lore. Als ze dit niveau volhouden, dan hebben we een pareltje te pakken waar we graag meer van willen zien.