The Long Journey Home

De visie van de mens die zich door de ruimte heen beweegt en er lustig op los koloniseert, is voor spelers van ruimtegames niets nieuws. Maar voordat je de technologie hebt om dat voor elkaar te krijgen, is er natuurlijk eerst een aardige hoeveelheid trial-and-error. The Long Journey Home van Daedalic Entertainment vertelt een verhaal dat daar precies onder valt.

Een survival-ruimtespel is natuurlijk niet per se iets nieuws. Het ietwat controversiële No Man’s Sky is een recentelijk voorbeeld te noemen. The Long Journey Home probeert zich dan ook wat unieker te profileren. Lukt dat ook?

Soms moet je falen

Het verhaal van The Long Journey Home is vrij simpel, doch redelijk uniek. Je bedient een ruimteschip met een vierkoppige bemanning die de allereerste motor die je sneller laat reizen dan het licht uit gaat testen. Bij de test gaat echter iets mis. In plaats van een kort tripje naar de dichtstbijzijnde ster, word je naar de andere kant van de Melkweg verplaatst. Even schrikken natuurlijk. Je kunt nu waarschijnlijk wel raden wat het doel van de game is: terug naar huis proberen te komen!

Voordat de game begint, kun je een aantal dingen aanpassen. Allereerst zijn er je schip en je lander, waarbij je kunt kiezen uit drie modellen met elk hun eigen voor- en nadelen. Zo is er een snel en wendbaar schip met een kleine brandstoftank, of een grote kolos met veel opslagruimte die helaas niet zo ver kan warpen. Ook kun je de vier bemanningsleden kiezen uit tien opties, met elk hun eigen persoonlijkheid, expertises en eventueel handige items. Ten slotte is er nog een seed die je kunt aanpassen, op basis waarvan het melkwegstelsels wordt gegenereerd.

Om je een weg te banen van het verre eind van de Melkweg terug naar planeet aarde, moet je een aantal dingen doen. Je kunt quests uitvoeren en grondstoffen verzamelen. Door de quests en conversaties met verscheidene aliens kun je beter of minder goed bevriend met ze raken. Mocht je ze erg kwaad maken, dan kan het zijn dat ze je aanvallen. Met de grondstoffen kun je je schip en lander repareren en voorzien van brandstof, of je warp drive bijvullen. Ook kun je grondstoffen verkopen voor Credits, die je weer nodig hebt om van sterrencluster naar sterrencluster te gaan. Kortom: genoeg te doen!

Onvergeeflijke besturing

De hele game speelt zich af in 2D en er zijn twee niveaus waarop je speelt. Ten eerste is er het niveau van het planetenstelsel waarin je je bevindt, waar je door slim om te gaan met je stuwmotoren van planeet naar planeet kunt manoeuvreren. Dan is er het niveau van het landen op de planeet, waarbij je van de zijkant kijkt en je je lander op de juiste manier naar grondstoffen en/of basissen moet zien te krijgen. Zeker bij deze tweede variant viel het me tegen hoe log en onhandig de besturing voelt. Zelfs na een paar uur oefenen bleef ik mijn lander om de haverklap met een paar honderd kilometer per uur in bergwanden parkeren.

Wat de moeilijkheid van deze besturing wel met zich meebrengt, is dat je heel goed moet nadenken voordat je probeert grondstoffen van een bepaalde planeet te halen. Hoe gevaarlijk is het weer? Hoe sterk is de zwaartekracht? Dit zijn zaken die je meeneemt in je overweging of een landermissie wel de moeite waard is. Bij het reizen van planeet naar planeet is het vooral een uitdaging om zo min mogelijk brandstof te verspillen, door slim gebruik te maken van de zwaartekrachtvelden van verschillende planeten.

Veel aliens, veel verveling

Iets wat er in het sterrenstelsel van The Long Journey Home in ieder geval genoeg is, is buitenaards leven. De ene na de andere kleurrijke soort stelt zich aan je voor. Met de aliens kun je handelen, ze kunnen je schip repareren en ze vragen je om quests uit te voeren in ruil voor geld of kekke items. Ook hangt het voor een deel van je seed af welke aliens er wel of niet zijn in jouw sterrenstelsel. Op deze manier probeert Daedalic Entertainment de variatie van journey tot journey hoog te houden om daarmee de game een hoge herspeelbaarheid te geven. 

Persoonlijk vind ik het tegenvallen in hoeverre dat lukt. Hoewel je elke keer als je speelt andere planeten, aliens en quests tegenkomt, is het gros van de game toch steeds hetzelfde. Vlieg naar dat planetenstelsel, land op de planeet, verzamel grondstoffen, hou marsmannetjes te vriend en vlieg verder. Dit wist mijn aandacht niet heel lang vast te houden. Sterker nog, ik raakte zo snel verveeld van de game dat het me geen enkele keer gelukt is om daadwerkelijk de aarde te bereiken. Dit kwam ook mede doordat de quests, die vaak wel interessant waren, je meestal helemaal niet op een goede route naar huis toe wisten te brengen. Meestal juist het tegenovergestelde.

Laag budget, mooi ontwerp

Grafisch gezien ben ik niet van mening dat je lief moet zijn voor een game, alleen maar omdat het een indietitel is. Gelukkig voor The Long Journey Home is het visuele aspect enorm goed gedaan. Alle karakters hebben leuke portretjes. Als je door de menu’s van je schip heen bladert, zie je ze vaak langs wandelen en met elkaar en eventuele andere passagiers interacteren. De planeten en sterren zien er allemaal fantastisch uit, om van de diversiteit in de aliens en hun schepen en ruimtestations nog maar te zwijgen. Van volledig industriële robots tot hoogintelligente planten met kluwen klimop als ruimteschepen, het ontwerp is niets dan fenomenaal te noemen. 

De UI laat misschien nog wel wat te wensen over. Zo kostte het mij enig gepuzzel voor ik alle juiste menu’s had gevonden. Niet alles wordt even helder uitgelegd of staat even helder aangegeven. Niet onoverkomelijk, maar ergens wel een beetje jammer.

Conceptueel vind ik The Long Journey Home een leuke game. Het verhaalt de eerste aanraking van de mens met het wilde universum. Hoewel de game er prachtig uitziet, wil het mijn aandacht niet echt vasthouden. Gepaard met de bijzonder lompe besturing die me een aantal keer haast met mijn controller deed gooien, kan ik de game geen al te hoge aanbeveling geven.