The Lion King
Live-actionfilms zijn helemaal je van het op dit moment en nadat we mochten kijken naar onder andere Jungle Book en Aladdin, is het nu tijd voor The Lion King. Deze remake is een van de meest spraakmakende tot nu toe vanwege de enorme fanbase die het origineel heeft. Ook ik ben een fan van The Lion King, van alle Disneyfilms eigenlijk, en ik bekijk elke live action remake met argusogen. Toch kan ik het niet laten om heel enthousiast naar elke film uit te kijken en dat was deze keer niet anders. Op naar de bioscoop dus.
Officieel is The Lion King geen live action, aangezien de film door een computer gemaakt is in plaats van met echte acteurs. Voor het gemak houd ik wel dit begrip aan.
De hype rondom een live action remake van The Lion King begon vorig jaar al, toen de eerste beelden verschenen. Meteen merkte je daarin ook een scheiding in de fans. Een deel kijkt ernaar uit en een ander deel is enkel bang dat Disney hun herinneringen verpest. Laat me je meteen vertellen dat dit laatste absoluut niet het geval is, ook al zet het bedrijf helaas ook geen perfecte productie neer.
Klassiek verhaal
De remake van The Lion King brengt ons precies het verhaal zoals het voor het eerst uitkwam in 1994. We volgen een troep leeuwen onder de leiding van Mufasa. Mufasa krijgt een zoon, Simba, en probeert hem alles over de cirkel van het leven uit te leggen, waardoor alles in de vallei waar ze wonen op een goede manier verloopt. Op die manier hoopt de trotse vader dat zijn zoon op een dag in zijn voetsporen treedt als koning. Hij houdt echter geen rekening met zijn kwaadaardige broer Scar, die hele andere plannen voor Simba heeft.
Het verhaal verloopt op precies dezelfde manier zoals we het kennen en dat is een van de sterke punten van de film. Het origineel was in de ogen van velen al perfect en aan perfectie hoef je niet te rommelen. De film is dan ook weer een fantastische mengeling tussen tranen van verdriet en tranen van het lachen. Vooral Timon en Pumba weten in het laatste te voorzien.
De kracht van het verhaal zit van beide versies zit hem met name in de bijbehorende muziek die stukken verhaal onderschrijft. Niet alle stemacteurs van de nieuwe Lion King zijn zangers/zangeressen, maar dat zou je niet zeggen als je de film bekijkt en beluistert. Disney heeft dit perfect naar de remake weten over te brengen en de emoties die er destijds in zaten, zijn nog allemaal even hard te voelen. Wel moet gezegd worden dat Be Prepared, het stuk dat Scar zingt, helemaal is aangepast. Nu vond ik het zelf wel tof, maar ik miste stiekem toch ook wel dat stukje origineel. Daarnaast heeft de soundtrack een opknapbeurt gehad. Spirit is ditmaal gezongen door Beyoncé. Hier niets dan hulde voor, want de muziek sluit prachtig aan op de film.
Maar zij hebben toch de hoofdrol..?
De overgang van animatie naar live action roept altijd de vraag op of de beelden daarmee net zo mooi zijn. In het geval van The Lion King zijn sowieso de omgevingen niet normaal mooi uitgewerkt. Tijdens de opening van de film speelt natuurlijk Circle of Life en zien we allerlei diersoorten voorbij komen, verspreid over de enorme Afrikaanse vlakten. Elk beeld dat volgt is nog mooier dan het vorige en mijn mond viel dan ook open tijdens het kijken.
Wanneer je naar de dieren een voor een gaat kijken, valt op dat de leeuwen een stuk minder goed zijn vormgegeven dan de rest van de dieren. Dit komt voornamelijk doordat er amper emotie te zien is in hun gezichten. Dit lijkt me ook zeer lastig erin te brengen, maar het is echt een gemis. Wanneer de hoofdpersonen volwassen zijn, is het nog wel te doen en kun je de emoties nog wel zien. Het is voornamelijk de kleine Simba en Nala waar de jammere gevoelens ontstaan. Een van de meest emotionele momenten in de film is als Simba in het ravijn staat naast zijn vader die op de grond ligt. Aan zijn stem hoor je verdriet, maar in zijn gezicht zie je niks. Om het in één klap duidelijk te maken: de tekenfilmversie kan ik niet bekijken zonder op dat stuk een traan te laten. In deze film: niks.
De andere dieren daarentegen doen het zeer goed in de live action. De hyena’s zijn net zo verachtelijk als altijd. Zazu is nog steeds de boodschapper van het rijk en zorgt voor diverse hilarische momenten, zoals wanneer hij maar tegen Mufasa en Simba blijft brabbelen, terwijl Simba zich klaarmaakt om hem te bespringen. Als klap op de vuurpijl hebben we Timon en Pumba. De toppers van de animatie en meteen ook de toppers van de live action. Vrolijk rondstappen en zingen, maar toch ook het lef hebben een groep hyena’s aan te pakken. Oh en natuurlijk Hakuna Matata, die mag niet ontbreken. Wat een bazen zijn deze twee.
Puntjes op de i
The Lion King weet het verhaal dat we kennen uit de jaren 90 machtig mooi over te zetten op het witte doek. De meeste dingen kloppen ook helemaal: de omgevingen, de muziek en het sterke verhaal doen niks af aan het origineel. Dat James Earl Jones terugkeert als Mufasa is ook nog wel een dingetje dat de link naar het origineel heel groot maakt.
Het grootste gedeelte van de film is dan ook pure perfectie te noemen. Helaas zijn de leeuwen niet helemaal wat ik ervan verwacht had en dat geeft toch het gevoel dat er iets mist. De live action moet het vooral hebben van de nostalgische gevoelens en zet daarmee iets sterks neer dat bij de meeste mensen wel enkele tranen van nostalgie zal oproepen. Disney heeft een goede film neergezet, maar weet deze helaas niet helemaal perfect te maken.