The Legend of Zelda – Pixelparadijs
Op onverklaarbare wijze heeft Rebecca het voor elkaar gekregen om de eerste The Legend of Zelda volledig langs zich heen te laten gaan. In plaats van dat zij zich in een hoekje diep moest gaan schamen, hebben we haar The Legend of Zelda bij wijze van algemene opvoeding alsnog laten spelen. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen.
Als enorme fan van de Zelda-franchise kan ik nu vol trots zeggen dat ik alle games binnen de franchise gespeeld heb. Tot voor kort was dat echter nog niet zo; tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik pas deze maand voor het eerst aan de slag ging met de game, die de start was van deze inmiddels wereldwijd bekende franchise. Ik heb het natuurlijk over de originele The Legend of Zelda die in 1986 een release kreeg op de NES. De game is daarmee enkele jaren ouder dan ikzelf ben, wat waarschijnlijk heeft bijgedragen aan het feit dat ik er nog niet eerder mee aan de slag ben geweest. Dankzij het Virtual Console-systeem van Nintendo kon ik deze maand toch eindelijk terugkeren naar de game waar mijn geliefde franchise mee begon.
‘Zoek het maar uit’
Het eerste wat me opviel aan deze game was het enorme pixelparadijs. Niet geheel onlogisch, als je naar de leeftijd van titel kijkt. Ook viel het meteen op dat je vrijwel zonder enige uitleg in de wereld gedropt wordt. Een klein intro heb je wel, maar erg verrijkend is het niet noemen. Tegenwoordig is het de norm binnen de franchise dat je eerst een lang intro krijgt en je vervolgens aan de hand gepakt wordt om stap voor stap de gameplay uitgelegd te krijgen. Iets meer dan twintig jaar geleden dachten ze blijkbaar simpelweg “je zoekt het maar lekker uit”. Het was ook duidelijk dat ik veel te veel in de watten ben gelegd door dit systeem, want ik snapte de eerste tien minuten werkelijk totaal niet wat ik moest doen.
De wereld van The Legend of Zelda is als het ware opgedeeld in een aantal vakjes. Je start in het eerste vakje en kan alle richtingen op waarna je in het volgende vakje beland. Op sommige vakjes is iets bijzonders te doen en het is volledig aan jou om deze te vinden en te bekijken wat je dan precies kan doen. Nu ken ik als fan gelukkig wel de basisdingen van Zelda, dus dingen als rondslaan met mijn zwaard en het gebruik van het schild had ik zeer snel onder de knie. De rest duurde helaas een tijdje.
Gered door een tempel
Als een kip zonder kop dwaalde ik door de vakjes heen, er volledig vanuit gaande dat ik al snel een personage tegen zou komen om me een richting op te wijzen. De mensen die de game kennen weten het al wel: dit gebeurt niet. Hoe ik het uiteindelijk gedaan heb, is me echt nog één groot raadsel, maar uiteindelijk kwam ik in een tempel terecht. Eenmaal in deze tempel begon ik de game ook daadwerkelijk leuk te vinden en kwam het gouden gevoel terug dat ik ervaar als ik een Zelda-titel aan het spelen ben.
Over de tempels in deze titel gesproken: deze zijn stuk voor stuk erg spannend, uitdagend maar bovenal genadeloos. Elke ruimte is een soort puzzel en als je even geluk hebt word je ook nog omringt door een groepje vijanden die jouw bloed wel kunnen drinken. Als je doodgaat heb je een gelukje, je kunt namelijk nog iets langer van de gameplay genieten. Je begint namelijk heerlijk bij het begin van de tempel. Hoewel het zijn charme heeft, zou ik liegen als ik niet toegeef dat het me een aantal keer bijna de televisie heeft gekost.
Internet is uw beste vriend
Met de tempel afgerond ging ik met hernieuwde moed weer de wereld in. Op het moment dat ik de game net opstartte zat ik flink te mopperen op de onduidelijkheid van de game. Dit veranderde tijdens het spelen niet, maar mijn gevoel erover wel. Al gauw begon ik de charme in te zien van het alles zelf uitzoeken. Door stiekem een klein beetje te cheaten en wat dingetjes op internet te lezen kwam ik er bijvoorbeeld achter dat er op elk vakje wel een geheim dingetje te vinden is. Het gebruik van bommen is iets bekends binnen de franchise. Vaak wordt door een scheur in een muur duidelijk gemaakt dat een welgeplaatste ontploffing iets bijzonders onthult. Hoewel deze hints niet terug te vinden zijn in het eerste deel, geldt de truc daar al wel. Het werd voor mijzelf een enorme sport om dan net dat stukje te vinden wat ik kon laten ontploffen.
Eigenlijk leerde deze veel te late playthrough me twee dingen: Ten eerste is stiekem alles zelf uitzoeken zonder begeleiding best wel leuk. Het is niet makkelijk onder de knie te krijgen als je gewend bent aan de hand genomen te worden, maar het vormt wel een hele nieuwe uitdaging. Daarnaast leerde ik dat het mij niet uitmaakt hoe oud een game in de The Legend of Zelda-franchise is. Bij het spelen van elke game gaat mijn hart een stuk sneller kloppen. Lekker cliché, ik weet het, maar desalniettemin de waarheid. Mijn tijdreisje naar 1986 was in ieder geval een groot succes.